Χωρίς τελείες (αλήθεια....)

(The way is Broadbandway) Τα περισσότερα κεφάλια ήταν απασχολημένα να κοιτάζονται και να μιλούν μεταξύ τους, στην άκρη του πάγκου τα ποτήρια συζητούσαν χαμηλόφωνα και συνωμοτικά για τους προσωρινούς τους ιδιοκτήτες αδιαφορώντας για το λευκόγκριζο γάτο που τριγύριζε ανάμεσα στα πόδια και όταν βαριόνταν να μετράει σόλες ανέβαινε μ' ένα σάλτο σε κάποιο από τ' άδεια τραπέζια, καθάριζε ή χάιδευε με το αριστερό μπροστινό του πόδι τα μουστάκια του και έψαχνε έναν πιο εύσχημο τρόπο για να φτάσει στον πλησιέστερο ξεχασμένο κρύο μεζέ, κύκλοι μέσα στους κύκλους, αποστάγματα διαφανή, κιτρινωπά και κατακόκκινοι δυνατοί χυμοί, ο αέρας είχε στήσει καβγά με τον καπνό που σε όλη αυτή την ώρα προσπαθούσε να βρει για αποκούμπι μια καλή κουβέντα στο ρόλο του ιππικού, χωρίς όμως να γνωρίζει πως απόψε το ιππικό είχε ρεπό και είχε αφήσει στο πόδι του μια βαριά πυροβολαρχία που κάθε άλλο παρά ευχαριστημένη ήταν για αυτή την ξαφνική σκάντζα και είχε βολευτεί τεμπέλικα πίσω από ένα ηχείο που, με τη σειρά του, έψαχνε να βρει το αμέσως επόμενο πάτημά του, ενώ την ίδια ώρα τα καντηλάκια φώτιζαν τα σκαλοπάτια και ψιθύριζαν οιωνούς στη διπλανή κουρτίνα που με το δίκιο της έτρεμε από το φόβο και εύχονταν ο θυμός του αέρα να χαθεί με ένα βαθύ φύσημα πάνω από τα ανοιχτά μπουκάλια, όμως για το γάτο όλα αυτά λίγη αξία είχαν από τη στιγμή που κανείς δεν τον εμπόδισε να χώσει τη μουσούδα του σε μισό ποτήρι τεκίλας για να δει για λίγο ένα στερεοσκοπικά θολό κόσμο όπου τα τζίνι χορεύουν με γυναίκες που γελούν δυνατά με το κεφάλι τους ριγμένο πίσω και οι κρύοι μεζέδες σερβίρονται μόνο σε όσους έχουν γεννηθεί με γούνα, ουρά και μουστάκια και που τα καλά πιάνα της τζαζ κάθονται να πιουν ένα ουίσκι με τα βιολιά που διασκευάζουν μουσικές του δρόμου αφήνοντας στο πόδι τους...

The flowers smell sweet the trees sway like dancers With song in their branches If you should be listening To valleys the sun has been wedded So westwards we're headed The cool wind is whispering I'm looking for God you're looking for something It isn't the same thing Let's not mix our metaphors I'll keep to the sky you watch the horizon If there's a star rising Careful what you're wishing for The vista is blue My thoughts turn to you I wonder darling is your love still true The night's coming on I feel it's my duty To sing you your beauty To offer my heart in song And people forget that love is redemption There is no exemption Hear now that my heart is strong I've been here before Alone at your door I'm back again your weary troubadour (Westwards we're headed, Lucky Jim)

... που σαν τελειώσουν τη δική τους ιστορία θα καθίσουν μαζί με τους άλλους και θα περιμένουν με τα νυσταγμένα τους ποτήρια την ώρα που θα σκορπίσουν μια καλημέρα στον ουρανό... (στο είπα, δεν έχει τελείες...)

Φεγγάρι μάγια μου 'κανες

(και περπατώ στα ξένα) Δεν έχει να κάνει με την απομυθοποίηση των ακριβών μαρμαροστρωμένων μπαλκονιών. Ούτε με το πώς κρυφογελούν οι συνήθως ανέκφραστοι των διπλανών τραπεζιών. Είναι το πόσο εύκολα ο ήχος από τις χορδές πολλαπλασιάζεται στις φωνές και τους ρυθμούς των ανθρώπων (ναι, των ανθρώπων) και για μια στιγμή ξεχνάω το επόμενο βήμα του χορού που δεν θέλω με τίποτα να το θυμηθώ. Αναγκαστικά αυτοσχεδιάζοντας ως το τέλος του στίχου με τους ήχους να πληθαίνουν, με την Ακρόπολη να κοιτά από απέναντι με συγκατάβαση (ή, έστω, έτσι ήθελα να είναι), με τα χαμόγελα να αφήνουν τα ίχνη τους στα πρόσωπα και όλα αυτά με τα μάτια κλειστά. Μόνον ήχος. Και μυρωδιές. Μία χαρά, που ήταν αουτσάιντερ αρχικά, βγαίνει από μέσα και την εμφανίζεις, κανείς δεν λέει "όχι", σαν λουλούδι που όλοι θέλουν να ακούσουν το χρώμα του - έλα τώρα, τι καλύτερο από το να μοιράζεσαι; Από το να παίρνεις εκείνη τη βαθιά ανάσα που δεν πίστευες ποτέ πώς θ' άντεχαν τα πνευμόνια σου και να τη βγάζεις φυσαλίδα σε μια νότα που ως τώρα έλεγες πως δεν θα μπορούσες ποτέ να ζωγραφίσεις στον αέρα; Και να την αγκαλιάζουν όλοι;

Μ' ένα τραγούδι του δρόμου να 'ρθεις όνειρό μου το καλοκαίρι που λάμπει τ' αστέρι με φως να ντυθείς (Αν θυμηθείς τ' όνειρό μου, Νίκος Γκάτσος)

Με έναν καλό υποβολέα γίνονται αγγέλοι, ρώτα και τους αυτήκοους... Το φεγγάρι αδειάζει, μάλλον θέλει διακοπές... Καλημέρα...

Ιδέα για σαμποτάζ

(ίσως και να μην το 'ξερες) Πας στον υπολογιστή-στόχο... Ανοίγεις τον Calculator των Κουφωμάτων και τον γυρίζεις στο Scientific mode (από το View ή Προβολή). Πληκτρολογείς έναν αριθμό που έχει 5 ή 6 ψηφία, δεν θέλει περισσότερα. Πατάς το πλήκτρο "n!", σχεδόν στο καπάκι εμφανίζεται ένα μήνυμα, φέρεσαι ως ο πιο τελειωμένος dead-end user πατώντας την επιλογή συνέχειας χωρίς να διαβάσεις τι διάολο λέει το μήνυμα. Αυτό ήταν, ο επεξεργαστής τηγανίζεται προσπαθώντας να βρει αποτέλεσμα. Αμφιβάλλω αν το σύστημα θα ανταποκριθεί στο Ctrl-Alt-Del, κατά κανόνα θέλει ξεπρίζωμα...

Ανθρωπος σε ανάγκη (+ hints)

(άνευ) Επειδή δεν το βλέπω αναδημοσιευμένο σε άλλα blogs:

O Δηµητριος Μαρίνος-Ξύδης του Χαραλαµπους, ενα παιδακι 2,5 ετών πάσχει απο οξεια λεµφοßλαστικη λευχαιµια. Οποιος γνωριζει δοτες αιµοπεταλιων ή θελει να δωσει, το παιδί νοσηλευεται στο Νοσοκοµειο Παιδων Αγλαϊα Κυριακού. Μονο εκει µπορείτε να δώσετε δείγμα.

Κάποια πράγματα που μου είπαν από μια προηγούμενη περίπτωση:

• Τα αιμοπετάλια είναι πιο ευαίσθητα από το αίμα, μεταφέρονται πιο δύσκολα και γι' αυτό δεν μπορείς να δώσεις σε όποιο νοσοκομείο να 'ναι.
• Ακόμη και αν δεν μπορείς να δώσεις αιμοπετάλια για το συγκεκριμένο ασθενή (υπάρχει συσχέτιση με την ομάδα αίματος και συνήθως στα μηνύματα δεν δίνουν τέτοια στοιχεία) κρατούν τα στοιχεία σου και την ομάδα αίματος για τυχόν μελλοντική χρήση.
• Αλλο τα αιμοπετάλια άλλο ο μυελός των οστών, για τον οποίο υπάρχει μια κάπως πιο πολύπλοκη εξέταση ιστοσυμβατότητας που γίνεται σε συγκεκριμένα νοσοκομεία.

BTW: Υπάρχει γιατρός στην μπλογκοκενωνία (γαμώ τις λέξεις και δεν θυμάμαι πού την πρωτοδιάβασα, βόηθα σε παρακαλώ) να ρίξει περισσότερο φως;

Ξεχομμένος λεγεωνάριος

(νυχτερινός επισκέπτης) Κατεβαίνει αργά τη νύχτα μαζί με τη ζέστη, μπαίνει από τις χαραμάδες, θυμώνει με τα αλουμινένια κουφώματα, στριμώχνεται κάτω από τις πόρτες, ψάχνει για καμινάδες και μικρά σκασίματα στους σοβάδες. Σέρνεται πίσω από κρεμασμένες φωτογραφίες, κάδρα και χρώματα, βρίσκει έξοδο. Ακροπατάει ως το μισόκλειστο παράθυρο, αφήνει ένα φιλί στο τζάμι, κάθεται στα κάγκελα του μπαλκονιού με τα πόδια να χορεύουν στο κενό σαν παιδιού που παίζει με την άμμο, γυρνάει πίσω, σκουντουφλάει παντού... Κάπως έτσι πρέπει να είχαν γίνει τα πράγματα ως που τον βρήκα, να ξύνει αμήχανα το κεφάλι του. Κάθονταν πάνω στο Escape του πληκτρολογίου και προσπαθούσε μάλλον να θυμηθεί πώς έμπλεξε σε αυτό το χαμό. Τι γυρεύει άλλωστε ένας μέρμηγκας (μέρμηγκας όχι μυρμήγκι) σε αυτή τη γειτονιά. Μόλις αντιλήφθηκε κίνηση άρχισε να τρέχει πάνω στο γραφείο και να αλλάζει πορεία σε κάθε εμπόδιο. Με τα πολλά τον κατάφερα να καθίσει πάνω σε ένα κομμάτι χαρτί και τον έβγαλα στο μπαλκόνι, μήπως βρει μιαν άκρη...

Πέρ' από το δρόμο που περνάν τα φορτηγά περιμένει ένα τρένο με το φάρο αναμμένο και σφυρίζει ένα τραγούδι από παλιά Είχε ξεκινήσει όταν πρόλαβα να δω πως στο πρώτο το βαγόνι είχε ακόμα το τιμόνι μα δεν είδα πουθενά τον οδηγό (Τρένο φάντασμα, Ξύλινα Σπαθιά)

... Στα πιο καλά της μέρας...

Είδες τη Μαρία-Ιωάννα;

(αφροί, αφροί...) Οι διαφημίσεις (ωραίες ή όχι σκοτίστηκα) κατεβαίνουν προληπτικά διότι μπορεί και ίσως και δεν ξέρουμε αν είναι και πολύ σίγουρο, δεν γαμιέται, κατέβαστη τη ρημάδα να πάει στο διάολο. Ακούς εκεί "το μαύρο πωλείται ελεύθερα στα περίπτερα". Εχουμε κράτος κύριε, κρά(κρα, κρα)-τος, ΚΡΑΤΟΣ γαμώ την ψυχή μου μέσα, τ' ακούς; Κατάσχει βιβλία, κατεβάζει πίνακες, αποσύρει διαφημίσεις, κλείνει Web sites (το ξέχασες το DirtyWorks μου φαίνεται). Κράτος με κάτι αρχίδια να, μπάτσοι, δικαστικοί, υπουργοί και ένας στρατός παρατρεχάμενων επαγρυπνεί για να κοιμηθούν οι κόρες σου αδιακόρευτες και τα αγόρια σου με τα χέρια έξω από τα σεντόνια και να βλέπουν μόνο αγνά όνειρα που θα έχει εγκρίνει πρώτα η Ιερά Σύνοδος. Τι λες; 2.479 νεκροί από την πρέζα στην 9ετία '95-'04; Μόνο; Τι σκατά κάνουμε; Με τέτοιους ρυθμούς δεν γίνεται δουλειά. Καλά που έχουμε γύρω στους 2.500 νεκρούς το χρόνο από τροχαία. Αν απαγορεύσουμε το αλκοόλ; Το τσιγάρο; Το αυτοκίνητο; Το rafting και το mantaring; Να τους ξεπαστρέψουμε στα γρήγορα και μετά να εφαρμόσουμε το κυβερνητικό πρόγραμμα με την ησυχία μας.

Legalize marijuana Down here in Jamaica Only cure for asthma I man a de minister So there'll be no more police brutality No more disrespect for humanity (Legalize marijuana, Peter Tosh) Να συλληφθεί πάραυτα ο εγκληματίας, προσοχή στην τζιβάνα, αποτελεί πειστήριο

Αρκούδος και e-rooster καταπιάνονται με το θέμα, αν δεν το έχεις πάρει ήδη χαμπάρι

Ελα τώρα που γυρίζει

(λίγα βάζεις πολλά παίρνεις) Αναπτυξιακός νόμος, προσέλκυση επενδυτών, τι μαλακίες είναι αυτές. Να λιώσεις παντελόνια και φούστες στα αμφιθέατρα, παπάρια μάντολες. Να δουλεύεις από πιτσιρίκι και να μαθαίνεις τη δουλειά από τους παλιούς προσπαθώντας να προσθέσεις το δικό σου λιθάρι, πούτσες μπλε μ' άσπρα γαριδάκια για γαρνιτούρα. Θες προκοπή παλικάρι/κοπελιά; Επαγγελματική αποκατάσταση; Φράγκα; Μέλλον; Ετοιμη λύση, το κρατικό στοιχηματατζίδικο εγγυάται τα πάντα, ειδικά τώρα που ξανά για τη δόξα τραβά. Κάμε κουράγιο λίγο ακόμα, πλησιάζει η μέρα που θα μας φωνάζουν να παίξουμε μπαρμπούτι στις βιβλιοθήκες και στην Επίδαυρο θα φιλοξενούνται φεστιβάλ παπατζήδων. Δεν με πιστεύεις; Πάμε στοίχημα;

Ξεπρίζωσε

(unplug, τι σε μπερδεύει;) Ανοιξε την κατάψυξη, στο βάθος έχει ένα θολό από τον πάγο μπουκάλι βότκα. Στο ποτήρι βάλε ένα παγάκι. Μην πεις τίποτα. Αφησέ την να τρέξει από το μπουκάλι με αυτή την ελαιώδη της υφή - ακούς τον κρύσταλλο του πάγου πώς γίνεται κομμάτια; Πώς; Ναι, το ξέρω, τα δάχτυλα πονάνε αν κρατάς το μπουκάλι λίγο περισσότερο... Το χυμό του μισού από ένα μισό λεμόνι σε παρακαλώ, α ναι, καλύτερα τώρα. Που λες, το αναρριχώμενό μου είναι λίγο κουρασμένο φέτος, ο κισσός πάλι είναι έτοιμος να γράψει μια καταπράσινη σελίδα ιστορίας στο πίσω μπαλκόνι, δεν μαζεύεται με τίποτα ο μπαγάσας - ούτε από απεργίες ούτε από νωχελικές Κυριακές σκαμπάζει. Εχει κόσμο στα μπαλκόνια στον ακάλυπτο, κάτι παιδιά στο ισόγειο μιλούν λίγο χαμηλόφωνα. Ωραία βραδιά με σβηστά φώτα. Και το ρωτάς; Θυμίσου μόνο ν' ακούσεις το παγάκι...

I walked in town on silver spurs that jingled to A song that I had only sang to just a few (Summer wine, Nancy Sinatra feat. Lee Hazelwood)

Θες λίγο καφέ με την καλημέρα μου;

Μπα που να σε φάει ντάβανος

(άδικο μεν, όποιος κατάλαβε κατάλαβε) Καύσωνας, κάψωνας και καψώνας (συναντώνται και οι τρεις τύποι στα ελληνικά): Υπερβολική ζέστη. Ωραία, τι είναι υπερβολική ζέστη στην Ελλάδα το καλοκαίρι; 30 βαθμοί; Μη βαράς, μια μαλακία είπα. 33; Μπα. 35; Σιγά μη συγκαείς, κάθε τρεις και λίγο εκεί γύρω είναι το θερμόμετρο, σιγά το υπερβολικό δηλαδή. 38 με 40; Ε, κάπου εκεί κοντά, συμφωνήσαμε νομίζω. Ως την Τετάρτη το μεσημέρι το Αστεροσκοπείο για το κέντρο της Αθήνας δεν δίνει πάνω από 34 βαθμούς. Στην Κρήτη με το ζόρι θα περάσει τους 30, στη Λαμία τα ερχόμενα τρία μεσημέρια παίζουν γύρω στους 36-37, οκ κομματάκι ζόρικο τα βρίσκω, στη Λάρισα πάλι πιο χαλαρά τα πράγματα. Ρόδος στο 31 μαξ. Η ΕΜΥ, τώρα, σε μια γενικόλογη πρόβλεψη για όλη την εβδομάδα δίνει γενικώς και αορίστως ένα "θερμοκρασία σε υψηλά επίπεδα" για την Παρασκευή. Αν ξέρεις κάτι που δεν το ξέρω... Τα κανάλια σκούζουν ωστόσο ότι θα ψηθούμε στο γκριλ. Γαμώτο, αφού δεν τους βγαίνει το ειδησεογραφικό γιατί το συνεχίζουν;

Κίρρωση πετρελαίου

(η ανάγκη είναι η μητέρα της καινοτομίας, ΟΚ, ο πατέρας ποιος είναι;) Θα τα ξέρεις, αλλά για κάθε περίπτωση: Ολοένα ψηλότερα το πετρέλαιο, και μια πιο ευρωκενρική άποψη στο Bloomberg. Κάτι πάει να ψελίσει η Ελλάδα στην Ε.Ε, αλλά η πρόταση για μείωση του ειδικού φόρου μοιάζει σαν να πας να σκοτώσεις ελέφαντα με βρισιές για τη φαμίλια του. Στη Βραζιλία, πάλι, το 'χαν δει το όνειρο από τη μεγάλη κρίση του 1973... Μιας και η χώρα παράγει τόννους ζαχαροκάλαμων σκέφτηκαν να επενδύσουν στη σχεδίαση και κατασκευή κινητήρων που θα κινούνται με αιθανόλη (αλκοόλ βρε) που -αν τυχόν δεν το 'ξερες- δημιουργείται από τη διάσπαση της ζάχαρης, μη με ρωτάς για τη διαδικασία δεν είμαι χημικός. Στην αρχή τα πράγματα ήταν σχετικώς δύσκολα, σταδιακά ξεπέρασαν τις παιδικές ασθένειες και το 2003 το 25% των αυτοκινήτων που κυκλοφορούν στη χώρα χρησιμοποιεί καύσιμο αιθανόλης. Μαγαζιά όπως η Volkswagen, η Ford, η General Motors και η Fiat προωθούν στην τοπική αγορά αυτοκίνητα που καίνε είτε βενζίνη είτε αιθανόλη είτε και τα δύο. Οι Βραζιλιάνοι έχουν ξαμολυθεί στη Ν. Αμερική και προσπαθούν να πείσουν τους γείτονές τους για τα καλά της υπόθεσης αλλά δεν περιορίστηκαν εκεί, πέρασαν και από την άλλη πλευρά της Διώρυγας του Παναμά και έφτασε η χάρη τους ως τον Καναδά. Οι σύντροφοι, που τελικά δεν ξέρουν μόνο καλή μπάλα και σάμπα, δεν περιορίστηκαν στους δρόμους. Η Embraer (σκέψου την σαν τη βραζιλιάνικη ΕΑΒ, με τη διαφορά ότι φτιάχνει και αεροπλάνα, το δικό μας το πρωθυπουργικό ή προεδρικό αυτηνής είναι) κατασκεύασε ένα μικρό ψεκαστικό που δεν θέλει κηροζίνη, με αιθανόλη βολεύεται - όχι, δεν ξέρω αν του βάζουν μαργαρίτες, μοχίτα ή καϊπιρίνιες. Ο κινητήρας, σου λένε τώρα οι ειδικοί, είναι 5% ισχυρότερος από τους συμβατικούς της κηροζίνης... Θέλεις περισσότερα πράγματα; Πάρε πέντε λεπτάκια και δες εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και, τέλος, ένα αναλυτικό άρθρο στο Wikipedia. Αντε, γιατί μπόλικη ομφαλοσκόπηση έπεσε τελευταία...

Υποχρεωτική παρουσία

(μπλαζέ) Να ακούς σε μια στιγμή το Unforgettable του Nat King Cole και στο μυαλό σου να σιγοντάρει ο Τόλης Βοσκόπουλος στον Ανεπανάληπτο. Δεν θα έπρεπε να προκαλεί και τόσο μεγάλη απορία, αλλά είναι στο πλάνο αυτή η ημιολυμπιακών διαστάσεων πισίνα και το κουρεμένο από τον Τρύφωνα Σαμαρά γκαζόν... Οι παριστάμενοι σε τρελές χαρές όταν έβλεπε ο ένας τον άλλο, λες και είχαν να βρεθούν κάτι τέρμινα, πράγμα που μπορεί να ισχύει κιόλας. Αρκετές κυρίες με ανοιχτά τα ραντάρ κόβουν φάτσες, ρούχα, κίνηση – κυρίως όμως φάτσες. Φιλιά πεταχτά στον αέρα με τα χέρια να πιάνουν απαλά τα μπράτσα και το τσαντάκι να ταλαντεύεται απελπισμένο μεταξύ αγκώνα και καρπού. Αραγε αυτός το ξέρει ότι η γραβάτα του σταματά στα 2/3 του πουκαμίσου;

Ο νόμος του Windsor: Αν δεν ξέρεις τον κόμπο μην τον κάνεις.

Λίγο νωρίτερα στο τραπέζι που εκτελούσε χρέη μπαρ: Μία βότκα σας παρακαλώ... Στην υγειά σας... (ευχήσου μου και καλούς απογόνους αν σ' ευχαριστεί, αλλά βάλτην πρώτα την έρμη στο ποτήρι)

Ο νόμος του μουδιασμένου ποδιού: Οσο πιο κυριλέ ο χώρος τόσο τείνει προς το μηδέν η πιθανότητα να υπάρχει μπάρα στο μπαρ.

Ο μετρ σε ρόλο τροχονόμου. Ρυθμίζει την κυκλοφορία προς τον μπουφέ διότι ο άνθρωπος επαγγελματίας είναι και ξέρει.

Ο νόμος του σύστριγγλου: Η πιθανότητα για ένα σημείο αυτοεξυπηρέτησης να αποκτήσει σε χρόνο ~ dt ουρά ΚΨΜ είναι ίδια σε όλα τα γεωγραφικά πλάτη και μήκη του δυτικού κόσμου.

Επιστροφή στο τραπέζι.

Ο νόμος του μπετόν αρμέ: Προϊόντα που στις ετικέτες τους φέρουν ονόματα όπως Γεροβασιλείου, Λαζαρίδης, Μπαμπατζιμόπουλος κ.λ.π. δεν απαντώνται εύκολα σε χώρους με υψηλές συγκεντρώσεις χλωριωμένου γλυκού νερού.

Personal note: Τα βόρεια εξακολουθούν να μην είναι του γούστου μου...

Κόσμος πάει κ' έρχεται

(σαν να μην πέρασε μια μέρα) Χθες Duran Duran (o Simon Le Bon εξακολουθεί να τραγουδάει σαν γατί που μόλις ήπιε λεμονάδα άραγε;) και πιο πέρα έχουμε και λέμε. Black Sabbath, Iron Maiden (ή κάνω λάθος;), Scorpions σε Rockwave και Αθήνα, 18 Ιουλίου αν δεν κάνω λάθος στην ημερομηνία οι Magic de Spell, επίσης, συντόμως Kansas (συμπεραίνω από την αναγγελία της συναυλίας πως ζουν ακόμη), Patti Smith, τις προάλλες οι Kraftwerk, καλά οι Uriah Heep αν ξανασκάσουν μύτη δεν θα κάνουν έκπληξη (κάθε τρεις και λίγο εδώ είναι άλλωστε), μην ξεχάσω τους Slayer και τον Dio επίσης στο Rockwave. Κοίτα που έπρεπε να γυρίσουμε τις τσέπες ανάποδα για να κάνουμε Ολυμπιακούς και να μας θυμηθούν. Λες γι' αυτό το Google Maps να έβαλε την Αθήνα στην έκδοση με τις φωτογραφίες από δορυφόρο;

Αίμα ζωής

(μεγαλόστομο μεν, μετάφραση δε) Ξανάκουγα το τελευταίο των Manic Street Preachers, λέω πως έχουν ομορφιά στη μουσική τους, όσο μελαγχολικοί (ή κυνικοί) και αν είναι οι στίχοι τους. Στο Lifeblood κυριαρχούν δυο χρώματα, το κόκκινο και το λευκό (αν κάνεις βέβαια την παραδοχή ότι το λευκό είναι από μόνο του ένα χρώμα, πράγμα που ανοίγει μια μεγάλη φυσικο-φιλοσοφική κουβέντα). Οταν το CD αρχίζει να παίζει, μοιάζει με τα ηχεία να δίνουν διέξοδο σε μια παλίρροια, έτσι μου φάνηκε και πάλι, μπορεί να είναι και αυθυποβολή. Με κάτι τέτοιους τύπους συν τους Archive και μερικούς ακόμη νομίζω πως θα ακούω μουσική για πολλά ακόμη χρόνια... This is the place where peace exists this is the place where my mind resists (Fragments, Manic Street Preachers) ... έξυπνη ρίμα, λέω τώρα. Η Παρασκευή που άρχισε είναι περίεργη με την απεργία, τις πορείες, τους δεκάρικους των συνδικαλιστών που αύριο μεθαύριο θα ψάξουν να βρουν μια γωνίτσα στην αίθουσα της ολομέλειας της Βουλής για να ξεκουράσουν το κοκκαλάκι τους. Κυνικό; Μπορεί, καμία σχέση δηλαδή με την καλημέρα μου...

Εχει Lexotanil στο περίπτερο;

(Lonarid μήπως;) - Γιατί έχεις μπλοκ; - Οχι μπλοκ, μπλογκ με g στο τέλος... - Εστω, μπλογκ... - Γιατί έτσι, που έλεγαν και οι Netsperado. - Οι ποιοι; - Αστο, ξέχνατο, παλιούτσικη ιστορία του Δικτύου. - ΟΚ, γιατί έχεις λοιπόν μπλογκ; - Για τον ίδιο λόγο που πίνω τρεις κουβάδες καφέ την ημέρα και φουμάρω ταμπάκο - ;;; - ... - ;;; - Τι δεν καταλαβαίνεις; - Μα γιατί έχεις blog; - Γιατί έτσι, τα ίδια θα λέμε; - Δεν απαντάς. Σκούζι (και βογγάει) δεν το πιάνω, γιατί όλα πρέπει να έχουν μια ρημάδα βαθύτερη αιτία; Στην τελική αν δεν γουστάρει ας κλείσει το ρημαδόκουτο, ας πετάξει και το modem απ' το παράθυρο αν κάνει κέφι και να τραβήξει να ξεράσει τη χολή του όπου βολεύει (μην τολμήσει στο χαλί, χθες το καθάρισα). Και εσύ τώρα θέλεις ν' ασχοληθώ με κάτι μανικιουρισμένους κριτές και εναλλακτικούς λαϊφσταϊλίστες της φουρνιάς που μας ζάλισε τ' αρχίδια με την "αλλοτρίωση των ηλεκτρονικών παιχνιδιών" το '80 και την "αποξένωση του Ιντερνέτ" το '90; Διευκρίνιση (aka Disclaimer): Το σημείωμα που μόλις διάβασες γράφτηκε με βάση την αρχή "η σιωπή είναι συγκατάβαση". Η Κουρούνα θα σου λύσει όλες τις άλλες απορίες...

Η τάξη της μουσικής

(χίλια λουλούδια σου λένε μετά) Τρεις πλατείες, τρεις κόσμοι, τρεις σκηνές. Στην Κοτζιά, μπόλικος κόσμος αραγμένος στα γύρω μαγαζιά και στην πλατεία, μπροστά από τη σκηνή, που αποτελεί το μάτι ενός ηλεκτρονικού κυκλώνα. Στην πλάτη των μουσικών προτζέκτορες παίζουν με το φως και τις εικόνες. Στο βάθος της Αθηνάς ένα τζιπ της αγαπημένης μας ΕΛΑΣ πρόχειρα παρκαρισμένο με το φάρο αναμμένο, οι μπάτσοι του περιπολικού σκυλοβαριούνται αφόρητα, άσε που αυτή η μουσική δεν τους λέει απολύτως τίποτα αν κρίνω από τις νυσταγμένς φάτσες που είχαν όταν πέρασα δίπλα τους. Στην Κλαυθμώνος έπαιζε ελληνικό ροκ έτσι έλεγαν τουλάχιστον οι διοργανωτές για την Ημέρα της Μουσικής. Δεν ξέρω αν τελικά παίχτηκε ελληνικό ροκ, όταν περάσαμε από την πλατεία ήταν κάτι τύποι στη σκηνή με μια κοπελιά να τραγουδάει σε ύφος όταν-μεγαλώσω-θέλω-να-γίνω-Μαρίζα-Κωχ-ή-Μαρία-Φαραντούρη, ενώ οι μουσικοί κλαίγονταν κατατονικά πάνω σε κάτι κοντραμπάσα, βιολιά, ακουστικές κιθάρες και ντραμς (και εγώ που νόμιζα ότι η ζημιά των Joy Division είχε εξαντληθεί στα Διάφανα Κρίνα). Λίγο πριν την πλατεία, επί της Σταδίου, ένα τζιπ της πολυαγαπημένης κλπ κλπ και μια κλούβα καραφορτωμένη με μια διμοιρία των ΜΑΤ. Ετσι είναι, αν ακούσει η ΓΑΔΑ για ροκ στέλνει τα ΜΑΤ για καραούλι, το electro πάλι δεν της λέει τίποτα, θα νομίζει μάλλον πως είναι τίποτε ηλεκτρολόγοι μαζεμένοι που αλλάζουν τους ασφαλειοδιακόπτες. Κάτι κλισέ και αυτοί... Στο Σύνταγμα δεν είχε μουσικές είχε όμως κάτι πιτσιρικάδες με skateboards που έκαναν τα μάρμαρα ν' αναστενάζουν. Ενας έκανε ελεύθερη κατάβαση της πλατείας σούζα πάνω στη σανίδα και τον τραβούσε σε βιντεοκάμερα ένας άλλος τυπάκος που ακολουθούσε με τη δική του σανίδα, τρέχοντας ξοπίσω απ' τον προηγούμενο. Σαν να τους κυνηγούσαν τρακόσιοι διάβολοι και πενήντα πεινασμένοι Βίκινγκς...

Από τόσος δα..

(ωραίο αυτό το "δα") Οταν ήμουν πιτσιρίκι έσπαγα τα νεύρα των γεννητόρων (κυρίως της μάνας) παίζοντας με τη βελόνα του ραδιοφώνου στα μεσαία κύματα και ψάχνοντας τα σημεία που ακούγονταν ένα μονότονο σφύριγμα. Αν κούναγα τη βελόνα λίγο δεξιά ή αριστερά αυξομειώνονταν η ένταση του σφυρίγματος, στην αρχή μπορεί να περνούσε και κανένα δεκάλεπτο έτσι. Το θυμήθηκα γιατί μόλις έπεσα σε ένα κάτι-σαν-τραγούδι στον Best που στο φινάλε του αναπαράγει το ίδιο ηχητικό αποτέλεσμα.Κοίτα ρε που ήμουν 4-5 χρονών σκατό και έφτιαχνα Τέχνη...

Amazing Grace

(πολύ στον αγγλόφωνο τίτλο το 'χω ρίξει τελευταία) Λες τα παραμύθια να θέλουν χώρο για ν' αναπνεύσουν και να πουν την ιστορία τους; 'Η μήπως το φως να κοντοστάθηκε ποτέ να σκεφτεί αν χωράει από τη χαραμάδα και να εγκατέλειψε την προσπάθεια; Γύρισα από ένα μέρος που σέβεται τον κόσμο του, τόσο τους κατοίκους όσο και τους επισκέπτες του - ένα μέρος που δεν έχει σημασία αν οδηγάς 500άρι Fiat (δεν είναι σχήμα λόγου), Yaris, Ferrari (οποιαδήποτε) ή Porsche Boxster, στη διάβαση των πεζών όλοι θα σταματήσουν. Ενα μέρος που στην πρώτη ματιά σε απογοητεύει με τον κυνισμό των πολυόροφων κτιρίων αλλά ντροπαλά σε φωνάζει να το ψάξεις ανάμεσα σε καλοφροντισμένους (και κατακάθαρους) δρόμους, όπου πανέμορφα χρωματιστά σπίτια περιμένουν υπομονετικά να τ' ανακαλύψεις. Μια μικρή πόλη, μπα, κωμόπολη μάλλον για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, όσο η απόσταση από την Πειραϊκή ως την Καστέλλα του Τρελλαντώνη (τον θυμάσαι άραγε;). Παρά τις ρυτίδες του μοντέρνου της εαυτού κρατά πολλά από την μελαγχολική αριστοκρατία άλλων καιρών, όταν -αν το φαντάζεσαι- το Bellagio ακόμη ήταν ένα αλαζονικό θέρετρο για τους λίγους. Μέσα όμως σε αυτό το πάτημα σε δυο εποχές, σε εκείνη της μεταπολεμικής αριστοκρατίας και σε αυτή των σύγχρονων γιάπηδων διατηρεί την ευγένειά της, την εύθραυστη τρυφερότητά της. Νομίζω, πως το Μόντε Κάρλο είναι μια γυναικεία πόλη (ή κωμόπολη, μη με βάζεις να μπαίνω σε λεπτομέρειες) που σε προ(σ)καλεί να ψάξεις λίγο πιο πέρα απ' ό,τι έχεις συνηθίσει. Μπορείς; Το βραδινό της φόρεμα δεν είναι παρά μια βροχή φως, το πρωί της είναι η έκπληξη που νιώθεις όταν από μια γωνιά προς τη θάλασσα βλέπεις ξαφνικά αραγμένο ένα θηριώδες κρουαζιερόπλοιο, το μεσημέρι και το απόγευμά της ένα παιχνίδι στις σκιές των βουνών που κάθονται ήσυχα στο Βορρά, με τους γλάρους και τα χελιδόνια να παίζουν ανάμεσα σε τοίχους, βράχια, σκάφη, ανθρώπους περιμένοντας και πάλι την ώρα του φεγγαριού - λες και όλα τα κανονίζει η χαμένη πριγκίπισσα. Στην πιο διάσημη φουρκέτα της σε περιμένει να σου διηγηθεί θρύλους ποτισμένους με αδρεναλίνη - σε αφήνει μια δεξιά στροφή μετά. Η ευθεία του τούνελ... Λυτρωτική για όσους ζορίστηκαν, σαν να 'ναι ο τρόπος της ζωής να σου πει συγγνώμη.... Λίγο πιο κάτω, η κατηφορική ευθεία μπροστά από τη μαρίνα, χιλιοφωτογραφημένη, μυριοπερπατημένη.... Αν θέλεις μια ελάχιστη γεύση πέρνα μια βόλτα από αυτή τη βιαστική μου συλλογή και αν σου δοθεί ευκαιρία τράβα για το Μονακό και μην ακούς όσους μιλούν γι' αυτό - ξέρεις καλύτερα...

The story of a woman on the morning of a war remind me if you will exactly what we're fighting for (Easily, Red Hot Chilli Peppers)

... καλημέρα;

Only after dark

(εν πλω, τρόπος του λέγειν) Νεαρός Γερμανός στο κάθισμα της άλλης άκρης του διαδρόμου, σε όλο το ταξίδι είχε ένα βιβλίο ανοιχτό στα πόδια του αλλά νύσταζε. Δεν πρέπει να πρόλαβε να διαβάσει μια παράγραφο και έπεσε ξερός. Δίπλα του στο μεσαίο κάθισμα μια Αμερικανίδα αρκετά προχωρημένης ηλικίας (όχι πάντως και συνομήλικη του Τζορτζ Ουάσιγκτον) , σε όλη τη διαδρομή δεν σταμάτησε να τεντώνεται προσπαθώντας να κοιτάξει τη θέα από το παράθυρο. Λίγο πριν την προσγείωση η λογοδιάρροια των αεροσυνοδών της Lufthansa (γενικότερα σε αυτή την εταιρεία δεν βάζουν γλώσσα μέσα τους) ξύπνησε τον τυπάκο που αποφάσισε πως αρκετά διάβασε για σήμερα. Τεντώθηκε και αυτός για να δει τη θέα από το παράθυρο (μάλλον και για να ξεμουδιάσει), πρέπει να πετούσαμε μεταξύ Αίγινας και Αττικής. Τα φώτα της πόλης εμφανίστηκαν από κάτω, κάτι είπε μισοαπομέσα του ο Γερμανός, η Αμερικανίδα έσπασε τον πάγο (θρύψαλα τον έκανε):

- Ομορφη πόλη (από την Κόλαση έρχεστε;) - Είναι πολύ ωραία έτσι φωτισμένη που είναι (αυτός την έχει δει και μέρα αλλά δεν μιλάει) - Δεν έχω έρθει ξανά, μήπως την είχατε δει πριν τους Ολυμπιακούς (του 1896;) - Ναι, ναι, έχει αλλάξει πάρα πολύ (αυτό το "πάρα" να μην έβαζες, μωρέ Παγκράτι που σου χρειάζεται) - (μονολογεί) Είναι πανέμορφη (και με τη μυωπία τι κάνετε είπαμε;)

Εντάξει, πάσο, η Αθήνα είναι κούκλα όταν τη βλέπεις από ψηλά το βράδυ σε βαθμό που ίσως θα έπρεπε να υποχρεωθούν οι αεροπορικές εταιρείες να κάνουν πτήσεις μόνο μετά τη δύση του ηλίου. Στο έδαφος και αφού με τα πολλά έφτασα στην εξορία του πάρκιν, το μουσικό καλωσόρισμα...

Anyone could see the road that they walk on is paved in gold and it’s always summer, they’ll never get cold they’ll never get hungry they’ll never get old and gray you can see their shadows wandering off somewhere they won’t make it home but they really don’t care they wanted the highway they’re happy there today, today (The Way, Fastball)

Για την ώρα, καλώς σε βρήκα, καλή σου μέρα...

Γκρρρρρ!!!

(προσοχή, δαγκώνει...) Μερικές από τις στιγμές που μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι και θέλω κάτι σαν αυτό:

Σκάει μύτη η γκουμουτσο-flashoειδής διαφήμιση των παγωτών της ΔΕΛΤΑ στο euro2day.gr, οι παρόμοιες κατασκευές που τρακάρω συνήθως στο in.gr και τα pop-ups σε Ναυτεμπορική και καμιά φορά Καθημερινή. (και έλεγα πως με τον Firefox θα ‘βρισκα την υγειά μου) Το μαύρο Hummer H2 με πινακίδες Αμβούργου (όπα ρε μουντρούχο που θες το κτήνος για να ψωνίζεις πουτάνες στο λιμάνι) που είναι αναιδέστατα παρκαρισμένο σε πεζοδρόμιο του Παλαιού Ψυχικού. Θα μου πεις, έχει πεζούς στο Π.Ψ.; Όχι, είναι απλώς θέμα αρχής. Και αν ήταν Φιατάκι; Τα ίδια θα ‘λεγα με άλλη παρένθεση. Τα επαγγελματικά τηλεφωνήματα που ξεκινούν με το μελωμένο κλαψομούνικο/κλαψαρχίδικο «χάθηκες βρε... Μας ξέχασες...». Βρε άει στο διάολο μεσημεριάτικα, που γίναμε κολλητοί… Ο ΙΧής σας-γαμάω-όλους που πέταξε το πλαστικό κύπελλο της φραπεδιάς στη μέση της Ακαδημίας (ένα ακόντιο, ένα δόρυ, μια πέτρα, κάτι τέλος πάντων) Ο ταρίφας που μόνο άγκυρα δεν πέταξε για να διαπραγματευθεί την πιθανότητα να έπαιρνε και τρίτη κούρσα στη Ζωοδ. Πηγής. (πού είναι οι χειροβομβίδες όταν τις χρειάζεσαι). Ερωτήσεις του τύπου «σου έστειλα ένα email, το πήρες;» Αν δεν το είχα πάρει άραγε δεν θα σου είχε γυρίσει πίσω; Ορνιο, ε όρνιο... Το στιλό που παραδίνει το πνεύμα κατά τη μία και μοναδική στιγμή του μήνα που πρέπει να πάρω χειρόγραφη σημείωση. Θ’ αρχίσω να κυκλοφορώ με μια κονσέρβα σουπιές μου φαίνεται.

Ευτυχώς ή δυστυχώς μου περνάει σχετικά γρήγορα...

Και μετά πήγανε Μόντε Κάρλο... (Xaxakes)

Σε φιλώ, καλό σου τριήμερο ό,τι και να κάνεις, πάω να μαζέψω ήλιο...

Αγαπάς την Αττική; Πόσο;

(ε; πόσο;) Απόγευμα κατά την Κηφισίας, τα πυροσβεστικά ελικόπτερα και αεροπλάνα έχουν σταματήσει εδώ και ώρα τις βόλτες πάνω από τα κεφάλια μας (το ραδιόφωνο λέει πως η πυρκαγιά στη Ραφήνα έσβησε χωρίς να απειλήσει κατοικημένες περιοχές, λες και ο ορισμός "πευκόφυτη έκταση" έχει συνώνυμή του τη σαλονοτραπεζαρία και πρέπει ν' ανησυχώ αν θα καεί το σκρίνιο του μάγκα που έχτισε μέσα στο όποιο δάσος, άστο μεγάλη κουβέντα αυτό), μπαίνω στην Αττική Οδό για το Παγκράτι, από 3-4 αυτοκίνητα σε κάθε λωρίδα των διοδίων, στήνομαι, περιμένω. Ο πρώτος πρέπει να παίρνει ρέστα από πενηντάρικο. Ερχεται μια υπάλληλος με ένα χαρτί στο χέρι. Διάλογος: - Καλησπέρα σας, να σας απασχολήσω μισό λεπτό (ο χρόνος μετρά από τώρα) - (κοιτάζω τη μικρή ουρά, δε γαμιέται, σκέφτομαι) Αμέ, πείτε μου (επίσης, πάντα μου αρέσει να παίρνω μέρος σε δημοσκοπήσεις, άσχετο) - Χρησιμοποιείτε καθημερινά την Αττική Οδό; (μετά θα μου πείτε και τις ώρες) - Εεεε, όχι ακριβώς, ανάλογα... - Κατάλαβα (τι σκατά κατάλαβε, δικός της καβγάς). Από πού έρχεστε και προς τα πού πηγαίνετε; - (δεν ξέρω πού πάω και τι γυρεύω, αφήστε δεσποινίς, μια περιπέτεια η ζωή) Μαρούσι, Παγκράτι. Τσουλάω και λίγο, το ένα αυτοκίνητο έχει πληρώσει το διόδιο. - Πού μένετε; (επαγγελματικό το ενδιαφέρον ή να υποθέσω τίποτις άλλο;) - Κοντά στο κέντρο (έλα ρώτα με τι γυρεύω στο Μαρούσι να γελάσουμε) - Για δουλειά ή για διασκέδαση πάτε στο Παγκράτι; (όχι ρε γμτ, λάθος ερώτηση) - Και τα δύο (στο γραφείο η δουλειά είναι διασκέδαση, γνωστό άλλωστε σε όλους) - Ξέρετε από πού θα βγείτε από την Αττική Οδό; - (όχι δεν ξέρω, θα πάω ως το αεροδρόμιο θα γυρίσω ως την Ελευσίνα και θ' ανεβοκατεβαίνω σαν τον κουτό, εγώ βασικά για να ξεκαπνίσω τ' αμάξι ήρθα) Ξέρω, ξέρω (να σου χέσω τον αρχιδημοσκοπησάριο με τα ερωτηματολόγιά του) Τσουλάω λίγο ακόμη, μόνο ένα αμάξι μπροστά μου, συντόμευε καλή μου... - Αν (λέμε τώρα) το διόδιο πήγαινε στα 2,8 ή στα 3 ευρώ τι θα κάνατε; (η αυτοπυρπόληση δεν μετρά ως απάντηση) - (όπα όπα, κάτσε πολύ απότομα μου το 'φερες και δεν έβαλα και το αιρκοντίσιον μπροστά, θα μου 'ρθει το εγκεφαλικό, νάτο πετιέται, μου στραβώνει το στόμα, μουδιάζει και το χέρι) Θα έβαζα τα κλάματα ('φχαριστημένη τώρα;) Φτάνω στην καμπίνα, βγάζω τα 2,5 ευρώ, ρωτάω τη συνάδελφο της προηγούμενης. - Τι μου είπε για 3 ευρώ η συνάδελφός σας; - Α, μην ανησυχείτε, όχι ακόμα (πέστο κοπέλα μου και ανησύχησα) - Οταν λέτε όχι ακόμα πότε δηλαδή θα γίνει; - Δεν ξέρω, πάντως θα γίνει (για να καταλάβεις, στο κουπόνι του Στοιχήματος το παίζουν όλοι καρφωτά άσσο) Το ξέρω ρε γαμώτο σε πικραίνω τώρα, αλλά η σκληρή αλήθεια είναι ότι η Αττική Οδός, που σε λίγους μήνες θα μποτιλιάρει και αυτή πρωί μεσημέρι απόγευμα (από μόνο πρωί που σκαλώνει για τα καλά σήμερα σε κάποια σημεία της) θα σου παίρνει 3 ευρώ για να κάνεις γνωριμίες με τους διπλανούς σου... Ωστόσο, μια μικρή παρηγοριά θα είναι αν όλα αυτά τα τρομερά συμβαίνουν ένα ζεστό βράδυ, κάπου κοντά στην αγαπημένη σου έξοδο (προσωπικά μου αρέσουν και οι δύο της Περιφερειακής Υμηττού) με μια μουσική σαν...

Raise your hats and your Glasses too We will dance the whole Night throught We're going back to a Time we knew Under a violet Moon (Under a violet Moon, Ritchie Blackmore)

... και την αντίστοιχη σκηνογραφία να απλώνεται στον ουρανό βεβαίως. Μην το λες, ακόμη και το μποτιλιάρισμα θέλει να ντύνεται με νότες... Καλή σου μέρα...

Στην μπούκα του λιμανιού

(κόκκινο, πράσινο)

Μα θα 'ρθει η ώρα που οι άνεμοι θα σταματήσουν και θα πάψει η ανάσα της αύρας όπως στον ακίνητο αέρα πριν ξεκινήσει καταιγίδα την ώρα που θα μπαίνει το πλοίο Και όταν οι θάλασσες χωριστούν στα δυο και το καράβι χτυπηθεί και η άμμος στην ακτή θα τρέμει Θα ακουστεί η παλίρροια θα χτυπήσει ο άνεμος και θα χαράξει το πρωινό Και τα ψάρια θα γελούν όπως θα κολυμπούν ξεστρατισμένα και οι γλάροι θα γελούν και οι βράχοι στην αμμουδιά θα στέκονται περήφανα την ώρα που θα μπαίνει το πλοίο Και οι λέξεις που ξοδεύτηκαν για να μπερδέψουν το πλοίο δεν θα τις καταλαβαίνει κανείς Και οι αλυσίδες της θάλασσας θα 'χουν χαθεί μες στη νυχτιά και θα χάνονται στο βάθος του ωκεανού Ενα τραγούδι θ' αναδυθεί καθώς σηκώνεται το πανί της μαϊστρας το σκάφος θα παλεύει στη γραμμή της ακτής και ο ήλιος θα σέβεται τον καθένα στο κατάστρωμα την ώρα που θα μπαίνει το καράβι Τότε οι αμμουδιές θ' ανοίξουν ένα χρυσό χαλί για να τ' αγγίξουν τα κουρασμένα σου πόδια και οι σοφοί του καραβιού θα σου πουν ξανά πως όλος ο κόσμος βλέπει Μα και οι εχθροί θα εμφανιστούν με τον ύπνο στα μάτια τους και θα πετάγονται απ΄τα κρεβάτια τους νομίζοντας πως κοιμούνται ακόμη μα θα τσιμπούν ο ένας τον άλλο και θα ξέρουν πως είναι αλήθεια η ώρα που το πλοίο θα μπαίνει Και μετά θα σηκώσουν τα χέρια λέγοντας θα κάνουμε ό,τι πείτε μα θα φωνάξουμε από το κατάστρωμα πως οι μέρες σας είναι μετρημένες και σαν τη φυλή του Φαραώ θα πνιγούν στην παλίρροια και σαν τον Γολιάθ θα κατακτηθούν

Πρωτοάκουσα το When the Ship comes in πριν από αρκετά χρόνια από τον Bob Dylan. Κάπου κατά το 2000 το ξανάκουσα από τους Pogues στο χρώμα ενός ζωντανού ιρλανδικού σκοπού, απ' όπου κατάγεται άλλωστε. Στο δίκτυο θα το βρεις με αρκετή δυσκολία οι Pogues άλλωστε δεν πρόφτασαν να γίνουν πάρα πολύ γνωστοί, εξαιρείται το Haunted και αυτό πάλι παίζεται. Δεν ξέρω αν χάνει κάτι στην απόδοση (το πιθανότερο), το πρωτότυπο είναι πάντως ένα εξαιρετικά δυνατό κομμάτι σε επίπεδο μουσικής και στίχων που κατά ένα μυστήριο τρόπο φτιάχνει τη διάθεση όποια και αν ήταν αυτή πριν.... Εξω πέρασε ένας αέρας και τον αγγάρεψα να σου δώσει την καλημέρα μου...

Flight of the eagle

(μιλάμε για πολύ βαρύ eagle όμως) Καμιά φορά συμβαίνουν πράγματα και κάποιες φορές -σαφώς λιγότερες- κάποια απ' αυτά τα ζω - ή δεν τα ζω. Στο διαβατήριό μου, υπάρχει η σφραγίδα υποδοχής της αυτοκρατορίας, στις 10 Σεπτεμβρίου 2000, ένα χρόνο και μια ημέρα πριν την 11η. Είχα μείνει 3-4 μέρες στο Μανχάταν και έμενα σε ένα από τα πολλά Marriott του νησιου, πολύ κοντά στους Δίδυμους Πύργους. Μόλις ένα χρόνο πριν και, μάλιστα, με τη σφραγίδα πάνω στη βίζα. Προχθές ήταν μια άλλη ιστορία. Δεν είμαι τρελός με τα αεροπλάνα, κάθε άλλο, αλλά με το Airbus A380, πώς να σου το πω, μου φαίνεται πως είναι κάτι περισσότερο από ένα αεροπλάνο, χωρίς διάθεση υπερβολής είναι η Ευρώπη που θέλω. Η συναρμολόγησή του γίνεται στη νότια Γαλλία, στην Τουλούζη, με τα τμήματά του να έρχονται (εκτός της Γαλλίας) από τρεις χώρες - Βρετανία, Γερμανία, Ισπανία. Σύνολο, τέσσερις χώρες που σκυλοφαγώθηκαν ουκ ολίγες φορές τα τελευταία (αν πω 400, είμαι εντάξει;) χρόνια. Αλλα κομμάτια φτάνουν με φορτηγίδες, άλλα με ένα ειδικά διαμορφωμένο cargo αεροπλάνο της Airbus που λόγω μούτρου ονομάζεται Belunga (από το ψάρι, όχι το χαβιάρι). Είχα τη χαρά και την τύχη να δω πολλά απ' αυτά τα κομμάτια στο εργοστάσιο της Airbus - όλα μαζί θα αποτελούσαν ένα αεροσκάφος με χωρητικότητα γύρω στα 550 επιβάτες (πάει και περισσότερο αν το θέλεις) και ακτίνα δράσης 15.000 χιλιόμετρα. Αλλο όμως να βλέπεις τις τουρμπίνες πάνω σε ξύλινες βάσεις και άλλο στη δράση. Την Τρίτη στο παλιό αεροδρόμιο του Παρισιου, στο Le Bourget, το Α380 κουνήθηκε βαριεστημένα στο διάδρομο, από τον οποίο 2-3 λεπτά νωρίτερα είχε απογειωθεί το Α340 το ισοδύναμο του 747 (οι φίλοι το λένε το τελευταίο και Jumbo). Σηκώθηκε, έκανε μερικούς κύκλους σε χαμηλό ύψος, εντυπωσίασε με τη φινέτσα του (έτσι άκουσα τους επαγγελματίες της πιάτσας να σχολιάζουν αργότερα) και το χαμηλό του θόρυβο και κατέβηκε περνώντας από μπροστά μου. Προσπαθώ να κάνω convert το σχετικό βίντεο, αν τα καταφέρω θα σου το δείξω. Πράγματι οι παραδόσεις του Α380 θα καθυστερήσουν 6 μήνες λόγω κάποιου τεχνικού προβλήματος που αδυνατούσα να κατανοήσω όταν μου το περιέγραφαν. Ομως πέρα απ' αυτό το Α380 είναι η εικόνα μιας Ευρώπης διαφορετικής από εκείνης που περιγράφουν γραφειοκρατικές οδηγίες και αποστειρωμένα "Ευρωσυντάγματα" - είναι η καινοτομία, η χαρά της δημιουργίας, ίσως και των επιδοτήσεων που πιάνουν τόπο,πάνω απ' όλα όμως η ομορφιά της σκέψης στην πράξη... Αυτό το αεροπλάνο κρύβει το θράσος που χρειάζεται για να σταθείς απέναντι στα "μα αυτό δεν γίνεται" και γι' αυτό, όσο ίσως βλάσφημο αν σου ακούγεται, μου φαίνεται σημαντικότερο από το υπερηχητικό Concorde...

Σσσσσσ, τα παιδιά μιλάνε...

(μην πεις τίποτα)

Δευτέρα απομεσήμερο, περίπατος στους "δεύτερους" δρόμους του Παρισιού, ψάχνοντας από κάπου να φανεί στο βάθος το Πάνθεον. Κτίρια με ψηλούς τοίχους ανακατεύονται με πολυκατοικίες ηλικίας 30-40 ετών, στην περιοχή κυκλοφορούν σχετικά λίγα αυτοκίνητα - εντελώς διαφορετική εικόνα από το μόνιμο τρελοκομείο των μεγάλων (και εκνευριστικά καθαρών) λεωφόρων. Μια παρέα παιδιών, έξω από την πόρτα του σχολείου τους, οι ηλικίες πρέπει να παίζουν γύρω στα 15 και 17 χρόνια. Μιλάνε, αστειεύονται, πειράζουν το ένα το άλλο, μα δεν ακούγεται ούτε ένας ήχος. Ολη η επικοινωνία γίνεται με νοήματα, εκφράσεις του προσώπου, στάση του σώματος. Σχολείο κωφαλάλων βλέπεις, αλλά τα παιδιά είναι παντού παιδιά και αυτό που μπορεί να μου (σου;) φαίνεται μεγάλο εμπόδιο γι' αυτά δεν είναι τίποτε παρά λεπτομέρειες. Το πεζοδρόμιο γεμίζει κίνηση και χρώμα, μακράν η πιο όμορφη στιγμή στις λίγες ώρες που βρέθηκα στην πόλη...

Fluctuat Nec Mergitur

(έλα και μαθήματα λατινικών τώρα που 'χω όρεξη...) Κάτι τέτοια βλέπουν τα ματάκια μου, μετά έρχεται ένα περιστέρι από το πουθενά και στουκάρει στο παράθυρο(*), μπα, σύμπτωση θα ήταν. Φτιάχνω βαλίτσα με τα χρειώδη για χοντρικά 48ωρη παραμονή εις Παρισίους, αναρωτιέμαι γιατί κάθομαι και σιδερώνω πουκάμισα που ξέρω πως θα γίνουν ψιλοσύσκατα μέχρι να ξαναδούν το φως του ήλιου. Γενικότερα απορώ με το σιδέρωμα, είναι μια συνήθεια που μας ξέμεινε μάλλον για λόγους απολύμανσης από την επιδημία της Μαύρης Πανώλης (14ος αιώνας αν δεν σφάλλω), με τόσα εμβόλια που υπάρχουν είναι πια ζήτημα χρόνου τα ρούχα να κάνουν χωρίς ενδιάμεση στάση τη διαδρομή σύρμα μπουγάδας-ντουλάπα. Ασε που θα εξοικονομήσουμε και ένα σκασμό ηλεκτρική ενέργεια, αυτό που το βάζεις; Τι ρώτησες; Α, για τον τίτλο - είναι από το θυρεό του Παρισιού (αριστοκράτες, τι νόμιζες, έχουν και θυρεό, τσ...), "κλυδωνίζεται αλλά δεν βυθίζεται", αισιόδοξο, ωραιότατο και ταιριάζει σχεδόν παντού...

Take me on a roller coaster Take me for an airplane ride Take me for a six days wander but don't you Don't you throw away my pride aside besides What's real and make believe Baby Jane's in Acapulco We're flyin' down to Rio (Roxy Music, Virginia Plain)

Δεν ταιριάζει τόσο με τον προορισμό αλλά αυτό μου κόλλησε το μεσημέρι. Απορία, τι του 'πες του ήλιου και άρχισε από τώρα να πορτοκαλίζει; (*)Μη μου ανησυχείς, μετά πήγε και κάθισε όμορφα και ωραία στο κάγκελο της απέναντι ταράτσας, εξιστόρησε το πάθημά του σε ένα άλλο περιστέρι και μετά έφυγε με στιλ για το βάθος του δρόμου. Λες να 'ταν μεθυσμένο;

Σιγά το νέο

(τσ, τσ, τσ) Κάτι τέτοια διαβάζω και μετά αναρωτιέμαι φωναχτά αν μόλις τώρα πήραμε χαμπάρι πως οι αρκούδες χέζουν στο δάσος...

Φέρε πίσω τη μουσική ρε

(μη σου ^%@@##$ τίποτα) Να σου πω πως την έπαθα. Πριν από πολλούς μήνες, αγοράζω (νόμιμα) το τελευταίο CD των Calexico, το Feast of Wire. Στο εξώφυλλο υπήρχε ένα μυστήριο σηματάκι (ένα μαύρο τριγωνάκι με έναν κύκλο μαζί), το οποίο όπως διάβασα στην πίσω πλευρά ήταν ενημέρωση ότι στο CD υπήρχε μηχανισμός για προστασία από αντιγραφή. Με τη σχεδόν κατηγορηματική διαβεβαίωση της εταιρείας ότι το CD θα παίζει γενικώς παντού, πήγα στο ταμείο. Στο σπίτι έπαιξε κανονικά, στο μίνι στερεοφωνικό, στο DVD, στον υπολογιστή που είχα τότε (με κάτι ψιλοιδιοτροπίες γιατί τα μουσικά κομμάτι εμφανίζονταν ως μια εφαρμογή, λεπτομέρειες). Πάω να το βάλω και στο φορητό CD που συνήθως εκτελεί χρέη μουσικού παραγωγού στο αυτοκίνητο - μαρκούτσια. Βρε καλό μου, βρε χρυσό μου, βρε παίξε μη σου κατεβάσω κανένα μεγάλο - νιέντε. Εξαπάτηση; Βεβαίως, αν μάλιστα αναλογιστείς ότι το CD player δεν είχε τρεις μήνες που είχε κυκλοφορήσει στην πιάτσα, δεν μπορεί το firmware π.χ. να ήταν αρχαίο. Οταν σου λέω, λύσσαξα, κόντεψα να φάω το τιμόνι. Αργότερα από το γραφείο (ή το σπίτι δεν θυμάμαι) βρίσκω στο δίκτυο ένα προγραμματάκι που σπάει την κωδικοποίηση του CD, διότι όπως καταλαβαίνεις δεν είναι δυνατόν η ΕΜΙ, η Warner και τα υπόλοιπα καλόπαιδα να μου στερούν το νομότυπο δικαίωμά μου να δημιουργήσω ένα εφεδρικό αντίγραφο του CD για προσωπική μου χρήση. Η κατάληξη ήταν όλα τα τραγούδια να αντιγραφούν στο σκληρό δίσκο και από εκεί να γίνουν ένα αξιοπρεπές audio CD ρέπλικα που, βέβαια, παίζει παντού εκτός ενδεχομένως από την καφετιέρα μου (δεν έχει CD player, τουλάχιστον όχι ακόμη). Ως εδώ καλά, οι νόμοι (και οι περιορισμοί) καταργούνται στα οδοφράγματα, βίβα λα ρεβολουθιόν, με λοστούς με λοστούς θα τους φάμε τους αστούς / και τους γραφειοκράτες, στο φούρνο με πατάτες... Οταν το iTunes της Apple άνοιξε και για την πτωχή πλην τίμια χώρα μου το εγκατέστησα, ψώνισα μερικά τραγούδια και άρχισα να τσαρκαλεύω με το σχετικά φτωχικό media player που έχει, ο οποίος πάντως είναι πιο προβλέψιμος από το βαρύ τέρας (τάνκερ σε μορφή software) της Microsoft. Διαπιστώνω ότι το προγραμματάκι της Apple σου επιτρέπει να περάσεις σχετικά γρήγορα και οργανωμένα στο δίσκο σου τα μουσικά CD, έξτρα πρίμα γκουντ κάποια στιγμή μου κατεβαίνει η φαεινή να περάσω στο δίσκο για άλλη μια φορά το Feast of Wire (Calexico, αν τυχόν το ξέχασες, ναι το CD με το copy protection). Μάντεψε τι έγινε, όχι μάντεψε... Καλά θα σου πω, όλα τα κομμάτια συμπεριλαμβανομένων και των τριών bonus που ήταν χωμένα σε μια γωνιά του CD πέρασαν στη βιβλιοθήκη του iTunes (και στο σκληρό δίσκο) χωρίς να πουν τσιμουδιά. Ηθικό δίδαγμα. Οταν έχεις να κάνεις με software τα πάντα γίνονται και αυτό οι δισκογραφικές δεν το έχουν αντιληφθεί. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να υπερασπιστούν τη φοβερή -όπως έχει εξελιχθεί- στρέβλωση που ακούει στο όνομα πνευματική ιδιοκτησία φτάνουν ακόμη και στο σημείο να περιορίζουν δικαιώματα. Μόνο που σήμερα υπάρχει μια λαμπρή online παρέα που κατεβάζει ιδέες η γκλάβα της, άσε που καμιά φορά το χτύπημα προέρχεται εκ των έσω (βλ. iTunes). Εκτοτε ψώνισα άλλο ένα copy protected CD το (μάλλον EP, αφού έχει τρία τραγούδια) των Μαχαιρίτσα / Πλιάτσικα / Domenica, που αυτή τη στιγμή βαριέμαι να πάω ως το ράφι για να σου πω τον τίτλο του. Φυσικά πέρασε στο δίσκο μέσω iTunes πριν προλάβει να πει ασβέστη. Τις προάλλες είδα ότι και το Hotel του Moby είναι στην ίδια κατηγορία, φοβήθηκα να το πάρω, σκέφτηκα μήπως έχουν κάνει κανένα κωλο-update στο μηχανισμό κλειδώματος. Αλλά δεν με πολυνοιάζει υπάρχει -αν θέλω να είμαι εντάξει με την μπασταρδονομοθεσία περί πνευματικών δικαιωμάτων- στο iTunes όπου πωλείται αντί 9,99 γιούρος. Γιατί πρέπει να δώσω στο δισκάδικο σχεδόν τα διπλάσια για να αποκτήσω ένα CD που αποδεδειγμένα δεν θα παίζει παντού δεν το αντιλαμβάνομαι. Στο τέλος, είμαι σχεδόν σίγουρος, θα ανακράξουμε βενσερέμος και όλο αυτό το απαίσιο μόρφωμα των δισκογραφικών/κινηματογραφικών εταιρειών θα καταρρεύσει υπό το αθροιζόμενο βάρος της κάθε μαλακισμένης πατέντας που υιοθετεί. Για την πνευματική ιδιοκτησία βλ. και ένα ωραιότατο σημείωμα του Vrypan.

Καμώματα...

(πόσα θες να μας τρελάνεις) Από τις δύο το μεσημέρι τα μάζευε τα σύννεφα, γύρω στις 4 έπεσαν κάτι ψιχάλες, κανένα μισάωρο αργότερα ή πολλά φορτηγά περνούσαν από κάτω ή κάπου μπουμπούνιζε... Φυσικά περίμενε το απομεσήμερο της Παρασκευής για να κάνει το κομμάτι του σαν καλό σκυλί της εργοδοσίας που είναι... Σε κάθε περίπτωση μη μου στενοχωριέσαι, βάλε παπούτσια, αν κρυώνεις πάρε και κανένα ψιλό να ρίξεις από πάνω σου και πάρε τους δρόμους. Worst case scenario, θα περπατήσεις ή θα οδηγήσεις στη βροχή (προτιμώ το δεύτερο, χωρίς να απορρίπτω πλήρως το πρώτο). Δεν του φταίω που το πρόγραμμά του συνέπεσε με το δικό μου, ας κάνει ό,τι καταλαβαίνει και τυφώνας να σκάσει μύτη έξω θα 'μαι. Να σου φέρω τίποτα άμα γυρίσω;

-Break - Break - Break - Ανθρωποι σε ανάγκη

(...) -- UPDATED -- Πήγα ως το Αγλαϊα Κυριακού, η ανταπόκριση για την Αφροδίτη Φίλιππα είναι πολύ μεγάλη τόσο από συναδέλφους των γονιών της μικρής όσο και από ανθρώπους που έλαβαν το email. Ξανά μανά, μωρέ μήπως κατά βάθος είμαστε άνθρωποι; Δείγμα αιμοπεταλίων δεν μου πήραν (σνιφ), η ομάδα μου (Β+, ποδοσφαιρική δεν έχω) δεν παίζει με αυτή της μικρής (0+ αν δεν κάνω λάθος) ή κάπως έτσι τέλος πάντων. Τουλάχιστον κρατάνε τα στοιχεία σου για την περίπτωση που χρειαστεί, καλό αυτό. Οσο για την Μαρίνα Καρυδάκη υπάρχει μια πιο πολύπλοκη διαδικασία που δεν γίνεται σε οποιοδήποτε νοσοκομείο [αυτά μου είπαν, αυτά σου λέω...] Εφτασαν προ ολίγου:

(Μετά από το σχόλιο του nik_kit αυτή η έκκληση ισχύει ακόμη;) "Η 14χρονη Σγούρου Δέσποινα η οποία πρόκειται να κάνει εγχείρηση αφαίρεσης όγκου από τη σπονδυλική στήλη χρειάζεται επειγόντως αίμα ομάδας 0 (-). Η μικρή Δέσποινα νοσηλεύεται στο Νοσοκομείο Παίδων Αγ. Σοφία. Αν κάποιος έχει αυτή τη σπάνια ομάδα και μπορεί να δώσει αίμα, ας επικοινωνήσει απευθείας με το Νοσοκομείο Παίδων " Αγ. Σοφία" Θηβών & Παπαδιαμαντοπούλου για να ενημερωθεί για τις ώρες αιμοδοσίας τηλ: 210-7467000."

"Η Αφροδίτη Φίλιππα η οποία είναι 2 ετών πάσχει από λευχαιμία και χρειάζεται να βρεθούν άμεσα συμβατοί δότες. Οποιοι έχουν την δυνατότητα παρακαλούνται θερμά να πάνε στο νοσοκομείο Αγλαϊα Κυριακού στον 1ο όροφο στον έλεγχο αιμοπεταλίων στο τμήμα αιμοδοσίας και να αναφέρουν το όνομα Αφροδίτη Φίλιππα για έλεγχο συμβατότητας. Ακόμα και αν δεν μπορείτε να είστε δότες παρακαλώ θερμά να προωθήσετε αυτό το μήνυμα σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους".

"H 11χρονη Μαρίνα Καρυδάκη από το Ηράκλειο Κρήτης πάσχει από λεμφοβλαστική λευχαιμία και έχει επείγουσα ανάγκη μεταμόσχευσης μυελού των οστών. Η μικρή Μαρίνα νοσηλεύεται εδώ και 9 μήνες στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ηρακλείου και ως τώρα δεν έχει βρεθεί συμβατός δότης.Οποιος θέλει μπορεί να δώσει δείγμα αίματος σε οποιοδήποτε νοσοκομείο."

Σιγή ασυρμάτου...

(στην πρίζα) Μια φορά στο τόσο λουφάζω και διαβάζω ξεχασμένα βιβλία , κοιτάζω τις γωνίες του ταβανιού με μουσική υπόκρουση κάποιο ορχηστρικό κομμάτι χωρίς αυτό το τελευταίο να είναι αδιαπραγμάτευτο. Κρατά μερικές ώρες αυτό το πράγμα, σαν να χρειάζομαι ένα patchάκι για να πάω στην επόμενη έκδοση (πρέπει να είμαι τώρα στην 3.3.1.0b, αν δεν έχω χάσει το λογαριασμό).

Σε αυτό το διάστημα γίνονται διάφορα, όπως το προξενιό μεταξύ Ebola και HIV όπως λέει το New Scientist.

Και εγώ χάζευα το ταβάνι, απ' το οποίο θα έπεσαν οι νότες...

Baby, baby Ain’t it true I’m immortal When I’m with you (Big Exit, PJ Harvey)

Τελευταία στροφή, ευθεία για την Παρασκευή, οι λεύκες χαιρετάνε τα λιγοστά σύννεφα... Ενας σκύλος με πλησίασε, με μύρισε στα γρήγορα, πριν προλάβω να τον ρωτήσω για τα νέα του απογεύματος με χαιρέτισε κουνώντας την ουρά και έφυγε τρέχοντας για να προλάβει τους φίλους του. Παράξενο αν σκεφτείς πως στη γειτονιά σπανίως εμφανίζονται αδέσποτα, λες να γνωριζόμασταν από αλλού; Πώς; Βέβαια, καλημέρα και σε σένα...

Στάσου, μύγδαλα...

(τουρίστες στον πλανήτη Ελλάδα) Διαβάζω στο Ναυτίλο και στους Κόκορες με αφορμή ένα σούσουρο για την τουριστική ανάπτυξη της Μάνης, πηγαίνεις από τα μέρη τους συμφωνείς ή διαφωνείς, συνθέτεις αν γουστάρεις, διάβασε τα links που δίνουν για πιο ολοκληρωμένη εικόνα. Θυμήθηκα τι έγινε πριν από κανένα δίμηνο μετά την αίτηση της Philips να χρησιμοποιήσει τον Παρθενώνα σε μια διαφημιστική της καμπάνια (τα φωτιστικά σώματα της εταιρείας ευθύνονται γι' αυτό που χαζεύεις τα βράδια στην κορυφή της Ακρόπολης). Από το χειρισμό της υπόθεσης καταλαβαίνω πως υπάρχει υπερβολικός φόβος στην εμπορική παρουσία των μνημείων και να σου πω τη μαύρη την αλήθεια τώρα δεν το καταλαβαίνω.

Πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα. Το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο υποδέχεται στην αρχή το αίτημα της Philips με προβληματισμό. Καμιά εικοσαριά μέρες το ΚΑΣ συναινεί , εξασφαλίζοντας και ένα μπόνους από την εταιρεία. Σχεδόν στο καπάκι κατατίθεται ερώτηση στη Βουλή με αρκετά απαξιωτικό ύφος για την απόφαση. Νομίζω πως δεν υπάρχει κάτι νεώτερο επί του θέματος, η Philips προχωρά κανονικά στην καμπάνια της.

Γενικότερα υπάρχει μια ανεξήγητη φοβία να πούμε προς τα έξω ποιοι είμαστε - σαν κόμπλεξ μου κάνει. Προ ετών βρέθηκε ο κώλος μου (μαζί με το υπόλοιπο σαρκίο μου, δεν πήγε μόνος του) στο Blue Palace της Ελούντας, ωραία μονάδα, σύγχρονη, με σεβασμό στο τοπίο κ.τ.λ κ.τ.λ. Από την κουζίνα απουσίαζε ο,τιδήποτε σχετίζονταν με την Κρήτη και όταν έπιασα για το θέμα κουβέντα με έναν από τους δερβέναγες του ξενοδοχείου μου είπε πως "οι ξένοι δεν τα τρώνε αυτά". Κάτσε μάστορα που έχεις σπουδάσει και το άθλημα (εγώ πάλι όχι) θες να μου πεις πως ο οποιοσδήποτε θα κατεβεί απ' του διαόλου τη μάνα στη λεβεντομάνα λεβεντογέννα για να φάει τι; Φιλέτο και λαχανικά στη σχάρα; Προς τι αυτό το ζόρι; Οσο για το θέμα της Μάνης; Ναι, να γίνουν μονάδες αλλά με αυστηρούς κανόνες, δεν υπάρχει λόγος να επαναληφθεί η μαλακία της Μυκόνου, της Σαντορίνης, της Ρόδου, της Κέρκυρας, της βόρειας Κρήτης. Ας μπουν κανόνες για όλα, από την αρχιτεκτονική και την κουζίνα ως τη διαχείριση των αποβλήτων και την ενίσχυση των όποιων τοπικών παραγωγών, ας γίνονται τακτικά έλεγχοι και τα υπόλοιπα θα έρθουν μόνα τους. Αν η Μάνη εξελιχθεί σε αξιοπρεπή προορισμό, του κερατά, τα σημερινά mainstream μέρη θα αναγκαστούν να ακολουθήσουν, ειδάλλως ραντεβού παιδιά στα νότια... Ελεος όμως, όχι άλλα 18-30...

Με προβλήματα πολυτελείας

(συμβαίνουν και τέτοια) Κοιτάζοντας την πόλη από τα ψηλά της σαλόνια. Η Βασιλέως Κωνσταντίνου νικά κατά κράτος στο φωτισμό της Βασιλίσσης Σοφίας (άσχετο, ο ξένος που θα δώσει λίγο περισσότερο σημασία στα ονόματα των δρόμων θα νομίσει πως έχουμε ένα κόλλημα με τους γαλαζοαίματους, τύφλα να 'χουν οι Βρετανοί), αλλά όλη η κάτω γειτονιά του Παγκρατίου είναι στα μαύρα τα σκοτάδια. Εξαιρετικά φωτισμένος Παρθενώνας και στο βάθος ο φάρος του Φιλοπάππου, ο Λυκαβηττός φέρνει λίγο σε ακρωτήρι από εδώ. Επειγόντως... Θέλω θάλασσα... Στα ηχεία εναλλάσσονται καλές, ενδιαφέρουσες και βαρετές εκδοχές lounge. Μωσαϊκό προσώπων, ηλικιών, παρελθόντων στα τραπέζια - με δεδομένο ότι το μέρος δεν έχει τίποτε το αστρικό (οι λογαριασμοί εξαιρούνται) εδώ θα βρίσκεται και η ρίζα της ιδέας να ονομάσουν το μέρος Galaxy. Ισως και να ήθελαν να ρίξουν τη σκιά τους στο άλλο Galaxy, εκείνο που βρίσκεται στη νοητή ευθεία που συνεχίζει από το δείκτη του Κολοκοτρώνη, αργότερα ο βάρδος θα θυμίσει πως στα υπόγεια είναι η θέα... Στη γειτονιά μου εμφανίστηκαν επιτέλους οι σκουπιδιάρες (που τις κανονικές ημέρες κωλοβαράνε μέρα μεσημέρι και σκίζουν πατόκορφα την κίνηση για ένα χαρτόκουτο, το έχω δει να συμβαίνει) και το ανακάτεμα από τις μισοσάπιες σακούλες έχει αφήσει πίσω του τη βαριά μυρωδιά της αποσύνθεσης. Απέναντι στον ακάλυπτο, φως μόνο σε ένα διαμέρισμα. Ο νέος μου υπολογιστής πρέπει να κληρονομήσει 4-5 GB από τον παλιό ο μισός δίσκος του οποίου έχει εμφανώς αρχίσει να ρετάρει. O Mick Jagger κάτι λέει για παλιές συνήθειες που δεν φεύγουν με τίποτε (τον πρόλαβε ο Μιλτιάδης Πασχαλίδης νωρίτερα) και, χωρίς υπερβολή, σαν σε απάντηση η μισή μπάντα των FM συμφωνεί...

μ' ένα χαμόγελο μπορείς τα θαύματα να πεις (Νεράιδα, Σωκράτης Μάλαμας)

... άρα... Αν σήκωνες τώρα τα μάτια από την οθόνη (δεν) θα 'βλεπες την καλημέρα μου...

Καλό σου δρόμο κυρία Ρόμπινσον

(and here's to you...) Τα φώτα στο Broadway έσβησαν για λίγο... "Αυτό που μου έμαθε είναι... πόσο σημαντικό είναι το γέλιο"... Η είδηση στο BBC, βιογραφικά στοιχεία και φιλμογραφία στο IMDB, απ' όπου και τα περί της ταινίας που την έκανε ευρύτερα γνωστή...

Οσο βαστάει μια αναπνοή

(αντιστρέφοντας...)

I'll sing myself to sleep A song from the darkest hour Secrets I can't keep Inside of the day Swing from high to deep Extremes of sweet and sour Hope that God exists I hope I pray (Sit Down, James)

Αυθάδεις διαγώνιες στην άσφαλτο, με παρέα μερικούς εκλεκτούς τρελούς που θα τους βρεις μαζεμένους στο Verve Remixed 3 και που δεν ήθελαν να μιλήσουν όσο έλειπε η Sarah Vaughan. Τους το 'κανε το χατήρι, αλλά στο τέλος μίλησε ο Van Morisson και οι διαγώνιες έγιναν ένα λίγο πιο αυθάδεις... Η νυχτερινή βάρδια μου μήνυσε να σου πω την καλημέρα της...

500 και κάτι χιλιόμετρα πιο πάνω...

(και τα ρεζερβουάρ γεμάτα...) Θα σου 'χει συμβεί, δεν μπορεί, έχεις όλα τα δεδομένα στη διάθεσή σου αλλά δεν έχεις τη σιγουριά να κάνεις την πρόβλεψη, κάτι σ' εμποδίζει μάλλον η πρόβλεψή σου αφορά τη ζωή κάποιου άλλου και πολύ λίγο τη δική σου. Κάπως έτσι συνέβαινε και στην περίπτωση του Δ. Υπήρχαν όλα τα στοιχεία, τα απαραίτητα για να καταλήξει να προβλέψει κανείς την απόφαση που τελικά πήρε, αλλά μάλλον επειδή ο Δ. δεν είναι εγώ, δίσταζα να κάνω την πρόβλεψη. Οχι πως με παρηγορεί ή με ενθαρρύνει ούτε με απογοητεύει, όπως πάντως προέκυψε από την κουβέντα δεν ήμουν ο μόνος με αυτό το δισταγμό. Ο Δ., λοιπόν, ανακοίνωσε ότι μετακομίζει – για τη Θεσσαλονίκη. Το Σάββατο έρχεται το φορτηγό, φορτώνει τζάντζαλα μάντζαλα, την κάνει. Υποψιάζομαι πως αυτή την ώρα μπορεί να βολοδέρνει μεταξύ παραλιακής και Διονύσου-Νέας Μάκρης, τον έχω ικανό να παίρνει μεζέ τη θέα από το Πανόραμα και να γυρίζει το πρωί, αλλά δεν θα μου κάνει τρομερή εντύπωση αν μου πεις πως τώρα είναι στον τέταρτο ύπνο. Τον ψάχναμε ως και λίγο πριν τα μεσάνυχτα, το τηλέφωνό του κλειστό, ξέραμε πως πέρασε από το κόσκινο της υπόλοιπης παρέας, έπρεπε να απαντήσει στα πώς και τα γιατί, βαρέθηκε ο έρμος, πάτησε το off και μας γείωσε σούμπιτους και όλους μαζί αντάμα. Ασε ρε Δ. όταν τα κάναμε αυτά... τέλος πάντων, αν σου βαστάει μη διαβάσεις το sms, ξέρω πως δεν περνάς από εδώ γι' αυτό στο 'στειλα, τσογλάνι, δεν λες μια κουβέντα. Ασε δεν τη γλιτώνεις, ραντεβού στην Αθωνος για αρχή και όταν το πρωί συνέλθουμε απ' τα ξύδια θα σε κατεβάσω θες δεν θες στη Λεπτοκαρυά. Παλιοχαρακτήρα...

Ταϊζεις τις πάπιες;

(κουλουράκι κανείς;) Είχα πολύ καιρό να περάσω από τον Εθνικό Κήπο, από πέρυσι σχεδόν τέτοιον καιρό. Είχαν, τότε, βάλει και κάτι ταμπέλες στις εισόδους που προειδοποιούσαν για κίνδυνο από απρόβλεπτη (!) πτώση δέντρων (ή κάπως έτσι), ε, τον απέφευγα και εγώ από φόβο μην και κανένα δεντρί λιποθυμούσε από την ορθοστασία ενώ περνούσα από κάτω. Ασε που ήταν ρημάδι και σ' έπιανε η ψυχή σου. Λοιπόν, πέρασα σήμερα από εκεί, τον έχουν κάνει κουκλίτσα, καθαρός, περιποιημένος, χαίρεσαι τη βόλτα. Νέες πινακίδες (ξύλινες) για να προσανατολιστείς χωρίς να σιχτιρίζεις την ώρα και τη στιγμή που σ' έπιασε το φυσιολατρικό σου. Οσο για το καφέ του Κήπου (Ηρώδου Αττικού μεριά), δεν ξέρω, θεωρούν πως το μέρος το 'χουν φτιάξει με τα χεράκια τους και σε σερβίρουν σαν να πρέπει να τους χρωστάς υποχρέωση. Στη διπλανή πλευρά τα καλά νέα, η Αίγλη είναι σε φάση ανακατασκευής, έχουν στήσει δύο ξύλινες πλατφόρμες απ' έξω με καναπέδες, πολυθρόνες και βολικές ομπρέλες, άργησαν να ζηλέψουν τα καφέ της Θεσσαλονίκης, καιρός ήταν... Γαμώτο, είναι μέρα για κοπάνα σήμερα...

Californication

(υπάρχει και η καλή πλευρά - πάντα) Εφτασε σήμερα στα χέρια μου σε μια εξαιρετική συσκευασία λευκού χρώματος, που ανοίγει σαν βιβλίο, στο σαν-εξώφυλλό της διαβάζω

Designed by Apple in California

Θα πρόσεξες - όχι στις ΗΠΑ (η εξωτερικότερη συσκευασία ομολογεί ότι η συναρμολόγηση έγινε στην Κίνα) αλλά στην Καλιφόρνια. Τώρα, τι κάνει μια πολυεθνική να γίνεται τοπικίστρια είναι κάτι που εκ πρώτης δεν το αντιλαμβάνομαι. Από την άλλη, το Unix έριξε μερικά από τα πρώτα του κλάματα ανάμεσα στους τοίχους του Berkeley, το LSD ομοίως, λίγο πριν λίγο μετά από τις φοιτητικές εξεγέρσεις της δεκαετίας του '60 πάλι στην ίδια γειτονιά. Το Δίκτυο γεννήθηκε και στην Καλιφόρνια, εκεί είναι η Κοιλάδα του Πυριτίου (όποιος χρησιμοποιεί τις λέξεις υπολογιστής και σιλικόνη στην ίδια πρόταση και σε εγγύτητα νοηματικής απόστασης πρέπει να του αφαιρεθεί το δικαίωμα χρήσης του email), εκεί τα κεντρικά της Apple, της HP, της Google και ούτε που μπορώ αυτή τη στιγμή να θυμηθώ ποιων άλλων. Εκεί η Πόλη των Αγγέλων εκεί και το Φρίσκο (San Francisco, αν τυχόν μ' έχασες) εκεί και το Hollywood (τι να κάνεις, κανείς δεν είναι απολύτως τέλειος), ίσως η περιοχή να κρατά κάτι από το μεξικανικό της γονίδιο (ήταν άλλωστε μεξικανική επαρχία ως το 1848), χωρίς διάθεση υπερβολής μου φαίνεται πως είναι σήμερα το ζωντανότερο κομμάτι των ΗΠΑ. Το iPod mini ίσως να είναι απόδειξη αυτής της ζωντάνιας (κάποιοι θα πουν πως το ίδιο αποδεικνύει και το καλιφορνέζικο μασάζ, well). Κάπως έτσι ξέχασα την ψιλοαπογοήτευση με τους Apocalyptica. Προχθες άκουσα μια διασκευή τους στο Unforgiven (Metallica όχι Manic Street Preachers) και δεν σου κρύβω πως μου φάνηκαν ενδιαφέροντες. Χθες τους έδωσα λίγο περισσότερο βάση σε (μάλλον) δικά τους κομμάτια μου βγήκαν πιο ρηχοί και από τους Venom στο απόγειο της όποιας έμπνευσής τους. Ευτυχώς η παρακαταθήκη ήταν ανέκαθεν μεγάλη...

Close your eyes breathe slow we'll begin close your eyes breathe slow we'll begin to look together for the Pan within put your face to my window breathe a night full of treasure the wind is delicious sweet and wild with the promise of pleasure (The Pan within, Waterboys)

Απολύτως άσχετο, του αγίου ραδιοφώνου πότε πέφτει; Καλημέρα...

Αγάντα και σας φάγαμε

(πίσσα και, κυρίως, πούπουλα) Just the facts που έλεγε και ο άλλος. Στη φυλακή του Guantanamo κρατούνται 540 άτομα. Κάποιοι παραμένουν κρατούμενοι περισσότερο από τρία χρόνια χωρίς να τους έχει απαγγελθεί κατηγορία. Οι περισσότεροι συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια των μαχών στο Αφγανιστάν το 2001 και το 2002, αυτά λέει η έγκριτος της Ουασιγκτόνης. Τρία χρόνια. Εμείς, εδώ, στο μπουρδέλο, στο κωλοχανίο έχουμε κανόνες, λίγες ώρες ή ημέρες μέχρι την απαγγελία της κατηγορίας, 18 μήνες ανώτατο όριο προφυλάκισης αν και εφόσον η τελευταία κριθεί αναγκαία. Και εκεί, που υποτίθεται ότι πολεμούν για την ελευθερία και τη δημοκρατία; Τρία χρόνια χωρίς καν να έχει απαγγελθεί κατηγορία, μπορεί δηλαδή οι κρατούμενοι να μην έχουν σπάσει ούτε τζάμι σε διαδήλωση. Γουστάρω! Εχω απλήρωτη μια κλήση 2,5 χρόνια να βγάλω εισιτήριο αλέ (για ρετούρ δεν στο συζητάω, θα περιμένω την αμνηστία) για τη Γυάρο ή να περιμένω την εδραίωση κανενός νεοφιλελεύθερου βλ. ΗΠΑ καθεστώτος για να με στείλει χωρίς δικές μου δαπάνες; Ερχονται και εκείνοι που θεωρούν άδικο τον παραλληλισμό του Guantanamo με τα σταλινικά gulag. Σιγά μη χυθεί το γάλα μάστορη σού θίξαμε τα ιερά και τα όσια της WASP(*) φυλής, σκατά και απόσκατα (επιστροφή στο νηπιακό στάδιο, θα έλεγε ένας φροϋδικός), ο ολοκληρωτισμός δεν έχει χρώμα, πάρτε το χαμπάρι, δεν είναι λιγότερο κακός όταν έρχεται από τον Ατλαντικό και λιγότερο καλός αν έρχεται από τα Ουράλια. Υποφέρει κόσμος; Αν ναι τα ίδια σκατά είναι δεν πα΄ να' ναι γκούλαγκ, μούλαγκ και το μουνί της Θεοδόσαινας (συγγνώμη Θεοδόσαινα δεν εννοούσα εσένα, τρόπος του λέγειν). Πρέπει να πεθάνει κάποιος στο Guantanamo (αν δεν έχει συμβεί ήδη) για να αρχίσουμε να το θεωρούμε εξέλιξη των εφευρέσεων του πατερούλη; Δηλαδή αν κάποιος ξεφτιλίζεται κάθε μέρα και όταν έρχεται η νύχτα θέλει να πέσει να πεθάνει (προφανώς όχι γιατί στο κελί του δείχνουν για δεύτερη φορά στο μήνα το ίδιο DVD), είναι καλύτερα; Διαβάζω ότι στο Guantanamo πας "... αν είσαι ύποπτος ως άτομο που έχει σχέση με την αλ καϊντα ή άλλες τρομοκρατικές οργανώσεις". Υποπτος. Υποπτος; Δηλαδή αθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίου; Α ωραία. Κράτος δικαίου υπάρχει; Ναι; Και τι γαμίδια (μην αρχίσω άλλα γαλλικά) κάνει τρία χρόνια; Πατσές ξύνει; Εχει κολλήσει να κοιτά το ταμπλό του Dow και του Nasdaq και δεν αδειάζει ή έχει μαστόρους σπίτι;

[τι είπες; πως δεν υπάρχει θέμα ορίου προφυλάκισης διότι μπορεί οι κρατούμενοι να θεωρηθούν αιχμάλωτοι πολέμου; Ποια μέρα και ώρα κήρυξαν οι ΗΠΑ πόλεμο στο Αφγανιστάν και το 'χασα το επεισόδιο;]

Τι σχέση έχουν οι επικεφαλής αυτού του κράτους με αυτούς που συνέταξαν και υπέγραψαν αυτό το κείμενο; Ασε, έχω ιδέα, την ίδια σχέση που έχει το μπαρμπούνι με το βουλκανιζατέρ. (*) Λευκός ΑγγλοΣάξονας Προτεστάντης, το κυρίαρχο φρούτο στις ΗΠΑ, δεν έχει κουκούτσια...

Οπως, όπως...

(σκορποχώρι είναι αυτό, αλλά...) Τις τελευταίες ημέρες διακρίνω μια ένταση στη γειτονιά των blogs, ίσως να φταίει αυτός ο παλαβωμένος Ιούνιος που θα ξαναφέρει βροχές μέσα στη βδομάδα, καλά, μπορεί να 'ναι και η ιδέα μου και να μη συμβαίνει τίποτε... Στο μεταξύ, η Lili φτιάχνει τα βραδινά μας soundtrack και, εδώ που στα λέω, καλά κάνει... Λίγα λεπτά νωρίτερα και σε μια κρίση αυτισμού άνοιξα την τηλεόραση για να πέσω φάτσα με φάτσα με μια γαλαζωπή διαφήμιση του τζιν Bombay Sapphire. Μου έκανε εντύπωση, νομίζω πως σιγά σιγά ανοίγει ένας δρόμος που ως τώρα έκλεινε η Absolut. Διακινδυνεύοντας μια γενίκευση, τα προϊόντα που για τον οποιοδήποτε λόγο είναι τα πιο κυνηγημένα από τα ιατρικά και νομικά λόμπι είναι και τα πιο δημιουργικά όσον αφορά την επικοινωνιακή τους στρατηγική. Λέω πως δεν είναι τυχαίο και αν είναι αυτός ο κανόνας, μακάρι τα λόμπι να κυνηγήσουν και την αυτοκινητοβιομηχανία. Εχω βαρεθεί τις έντυπες και ηλεκτρονικές διαφημίσεις αυτοκινήτων που σου δείχνουν το ταμπλό και ένα αυτοκίνητο που τρέχει (σχεδόν) μονάχο του είτε σε αυτοκινητόδρομο είτε στην έρημο Μοχάβε, έλεος... Οσο σου λέω όλα αυτά στο μακρινό τεχνολογικό Φρίσκο ανάβουν φωτιές και σε μια άλλη άκρη του κόσμου κάποιοι πεισματάρηδες κάνουν ένα ακόμη βήμα. Ειδικά για τους τελευταίους, τι μπορείς να πεις που να μην είναι λίγο... Στο δικό μας κόσμο το σκουπιδομάνι στους δρόμους απόδειξη του εγωκεντρισμού μας [εντάξει, μπορεί κάποιος τώρα να ανοίξει τη ρημαδοχωματερή, καταλάβαμε πόσο την πάρτη μας (όπως σημειώνει, μαζί με πολλά ακόμη) κοιτάμε]... Στη μουσική της Δευτέρας σου βρες λίγο χώρο για τους Apocalyptica, αν δεν ξέρεις θα σου πω αμέσως, καλή σου μέρα και καλή σου βδομάδα...

Τέλος καλό σχεδόν όλα καλά

(αλλά πιο πριν μου ‘χε φύγει η ψυχή) Λίγο μετά τα μεσάνυχτα Παρασκευής προς Σάββατο. Χτυπάει το τηλέφωνο, τα όχι καλά νέα ταξιδεύουν πάντα ταχύτερα από τα όχι κακά - και τώρα τρέχουμε για το Γενικό Κρατικό Νικαίας. Τηλέφωνα στη διαδρομή, τα νεώτερα σαφώς καλύτερα από τα πρώτα... Σκέψεις καλές και κακές να περνούν από το μυαλό ανεξέλεγκτες, κυρίως πολλά «και αν...» Εξω από τα επείγοντα... Πώς έγινε; Αριστερή στροφή σε διασταύρωση της Πειραιώς, δεν είδε το παλλόμενο πορτοκαλί, από απέναντι έρχονταν αυτοκίνητο, πλαγιομετωπική δεν την ονομάζει η Τροχαία; Απολογισμός: Ελαφρά τραυματίες, υλικές ζημιές. Ακτινογραφίες, εξετάσεις και άλλες εξετάσεις... Με αυτή την άσπρη μπογιά στο μέτωπο σαν τον Τζιν Σίμονς είσαι, κοίτα που η επιστήμη έχει χιούμορ. Ζητάει τσιγάρο, «όχι» ουρλιάζουν από την παρέα «δεν κάνει...». Εμ, έτσι είναι, υπάρχει και τιμωρία. Δεν φτάνει το σοκ από το ατύχημα και τα συμπαρομαρτούντα, είναι και όλοι γύρω γύρω που, εσύ δεν το ‘ξερες βέβαια, αλλά παρακολουθούσαν νυχτερινά μαθήματα για PhD, MSc και λοιπά τριγράμματα... Χαζεύουμε την ακτινογραφία «ρε συ, κοίτα πώς φαίνεται το σφράγισμα… Χαλασμένο είναι αυτό το δόντι; Αυτό το ονομάζεις κρανίο; Μωρέ σαν άδειο μου φαίνεται...» και λοιπές μαλακιούλες. Ερχεται η άλλη τραυματίας. Πονάς; Ε να μην πονάει... Μόνον όμως όταν αναπνέει... Στο μεταξύ, έρχονται και άλλα ασθενοφόρα… Περιμένουμε να δούμε τις απώλειες της νυχτερινής μάχης της ασφάλτου. Για τα διανυκτερεύοντα νοσοκομεία έχει επικρατήσει η εικόνα ότι κολυμπάει το μοσχάρι στο αίμα… Η διάψευση της πραγματικότητας, τα περισσότερα περιστατικά φαίνεται να ήταν αποτελέσματα υπερκατανάλωσης οινοπνεύματος, με συγχωρείς που τα βάζω στο καντάρι, αλλά από το να κουβαλάνε οι ΕΚΑΒίτες ματωμένα πιτσιρίκια... Το προσωπικό του νοσοκομείου (ενός άθλιου κτιρίου με ημιθανείς σοβάδες και τα καλοριφέρ να δουλεύουν μάλλον για να πολεμήσουν την υγρασία) τρέχει και δεν σταματάει... Νυχτερινοί ήρωες – η ετυμηγορία της παρέας... Τελευταίο τσεκάρισμα από τους γιατρούς γύρω στις 4 παρά το πρωί, ωραιότατες και οι εξετάσεις (αν και δεν είχαν διαβάσει γραμμή) να και ένα χαρτί με οδηγίες… Αντε για το σπίτι παιδιά και περαστικά, μας ξεπροβοδίζει ο γιατρός... Logistics για να πάρουμε το τρακαρισμένο από την Πειραιώς, βόλτα από το σπίτι τους, τέλος καλά όλα σχεδόν καλά… Επιστροφή από Κατεχάκη κατά τις 6, ένα βυτιοφόρο ποτίζει αραγμένο στο πιο τυφλό σημείο μιας αριστερής στροφής. Ωρα ήταν να δευτέρωνε το κακό, ευτυχώς υπήρχε χώρος για ελιγμό και χρόνος για μερικά καντίλια... Ο ήλιος δεν ήξερε τίποτε για όλα αυτά, λίγο μετά έριχνε το ροδί του φως στην Αθήνα...

Δ.Κ.

Η είδηση στο in.gr, στο flash.gr, στο ΑΠΕ, στο skairadio.gr και δεν ξέρω πού αλλού... Σήμερα είναι Κυριακή. Τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων με "θλιβερή" μουσική για χαλί θα παρουσιάσουν πρώτη-δεύτερη είδηση την ιστορία του μικρού από τη Ρόδο που δεν τα κατάφερε... Λυπήσου, αν το θες... Αύριο είναι Δευτέρα. Οι περισσότερες εφημερίδες θα έχουν ίσως και τη φωτογραφία του στην πρώτη τους σελίδα... Κλάψε, αν το νιώθεις... Μεθαύριο Τρίτη; Θα πας άραγε μέχρι τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων; Θα συμπληρώσεις τη φόρμα του δωρητή; Θα περιμένεις 2-3 μήνες μέχρι να σου ταχυδρομηθεί η πλαστικοποιημένη καρτούλα; Οταν έρθει με το καλό θα την κουβαλάς εσαεί στο πορτοφόλι, δίπλα στις πιστωτικές, το δίπλωμα και τις ταυτότητες; Θα το κάνεις; Εσύ ξέρεις, αλλά αν θες τη γνώμη μου κάντο και τώρα αν μπορείς...

Κοίτα ψηλά σου 'χω νέα...

(με σιχαίνομαι πάντως όταν χρησιμοποιώ προστακτικές) Ο ουρανός καθάρισε μετά από ούτε-ξέρω-πόσες μέρες καντίφλας... Ελλάς η χώρα που σε κάνει να απορείς - μόλις έσκασε μύτη πάνω από τη Δάφνη πυροσβεστικό ελικόπτερο. Αν κάνουν άσκηση, είναι κομματάκι αστείο που την κάνουν μετά τον κατακλυσμό... Κάποιος μου άφησε ένα καφάσι φρούτα στον ουρανό του αυτοκινήτου, έχω να φάω μήλο δεν θυμάμαι από πότε, να μια καλή ευκαιρία... Να πάρω τσιγάρα (κάτι συνειρμοί...) Τελευταία όλο με κάτι ξεχασμένα τραγούδια συναντιέμαι - σπαραξικάρδια Kayleigh από Marillion, δεν είναι δυνατόν, ζουν αυτοί άραγε... Sit Down, οι James σε ζωντανή ηχογράφηση... Ωραίααα... Με 44 και κάτι ψιλά λίτρα αμόλυβδης βενζίνης μπορώ να αλητέψω στην πόλη τουλάχιστον ως το πρωί της Δευτέρας... Εχει και έναν ήλιο, να τον πιεις στο ποτήρι, ουζάκι; ΥΓ1: Οι Thievery Corporation πάνε για 27 Ιουλίου, οι Duran Duran (θα ξεράσω, αλλά να μη στη δώσω την πληροφορία;) αντί Λυκαβηττού πάνε στο Terra Vibe νομίζω στις 23 Ιουνίου, τσέκαρέ το πάντως. ΥΓ2: Ο Κ. λέει πως ο προγραμματισμός υπολογιστών θα φτάσει στο απόγειό του όταν γραφτεί ένα αξιοπρεπές software για το Φεύγα. Τ' ακούς; ΥΓ3: TGIF=Thank God It's Friday, οκ τώρα;

Κρίση φάντασμα (;)

(σκόρπιες οικονομικές αναζητήσεις) Διαβάζω, που λες, στη Ναυτεμπορική, οι λιανικές πωλήσεις σε ανοδική πορεία. Υπάρχει και η αντίθετη άποψη, αν δεις την Ημερησία... Πριν από ένα μήνα περίπου γίνεται γνωστό ότι 135.000 αυτοκίνητα πουλήθηκαν στο πρώτο τετράμηνο του 2005. Την ίδια στιγμή ο κατασκευαστικός κλάδος μπορεί να γονατίζει ελλείψει δημοσίων έργων αλλά όσοι ασχολούνται με τις οικοδομές δεν ζορίζονται και ιδιαίτερα. Σχετικά στοιχεία δεν έχω, αλλά αν δεις μια εφημερίδα αγγελιών και ψάξεις τις σελίδες των ακινήτων θα τρελαθείς, πρώτον από τις προπωλήσεις, δεύτερον από τις τιμές ανά τετραγωνικό μέτρο (τις προάλλες που χαζολογούσα αυτό ακριβώς έπαθα). Στην πιάτσα ακούγονται κάτι περί πτώσης των τιμών κατά το 2009 με 2010 αλλά η πορεία των τιμών ακόμη και σε περιοχές μη φιλέτα είναι ανοδική. Προσωπική εμπειρία, ίσως να μην έχει να κάνει με τον περιβόητο μέσο όρο: Το πετρέλαιο έφτασε τα 58+ δολάρια το βαρέλι, η βενζίνη πήγε στα ύψη αλλά η κίνηση στην Αθήνα δεν μειώθηκε στο ελάχιστο. "Εκεί που οι περισσότεροι έβαζαν 20 ευρώ είχα πιο πολλούς που έβαζαν 10 ευρώ" μου 'λεγε πριν από λίγο καιρό ο βενζινάς μου, μία ή άλλη του ήρθε δηλαδή. Αναρωτιέμαι, τελικά, αν όντως υπάρχει οικονομικό στρίμωγμα στο βαθμό που το περιγράφουν τα δελτία των ειδήσεων ή αν υπάρχει μια μεγάλη μεσαία τάξη στην Ελλάδα που εξισορροπεί τις αδυναμίες των ασθενέστερων νοικοκυριών... Πες μου ό,τι θες, μόνο μη μου πεις για δανεισμούς και πιστωτικές κάρτες, είναι μισή αλήθεια να σου πω πως χρωστάω 2.000 ευρώ σε μια κάρτα ή σε ένα δάνειο, αν δεν σου προσθέσω πως κάθε μήνα πληρώνω ή δεν πληρώνω , εντάξει;

Ταχεία Κίνηση Ματιών

(τραγουδοχορεύοντας στη βροχή) Γύρω στις εννιά παρά πρέπει να ήταν όταν ο πρώτος κεραυνός έσκασε κάπου κοντά, ακολούθησε σιωπή και κάτι σκόρπιες αστραπές που τη φώτιζαν πότε πότε. Ο αέρας ήταν υγρός, μυρωδιά βροχής παντού. Μετά μια σταγόνα, άλλη μία, κι άλλη... Οι δρόμοι έγιναν γρήγορα μούσκεμα, οι οδηγοί έδειχναν συμπτώματα υδροφοβίας και ατζαμοσύνης. Μικροτρακαρίσματα στις λεωφόρους, απελπισμένα παπάκια που προσπαθούσαν να χωθούν όπως όπως ανάμεσα στα κενά των αυτοκινήτων για να φτάσουν μια ώρα αρχύτερα μήπως και γλιτώσουν από το νερό. Ωρες αργότερα η Κατεχάκη σε ένα σημείο της έμοιαζε πεδίο βολής. Ενα αυτοκίνητο είχε διπλώσει στη μέση και είχε τυλίξει μια κολώνα φωτισμού, ο δρόμος γεμάτος γυάλινα χαλίκια, απέναντι τρία αυτοκίνητα παζάρευαν γύρω από έναν πεσμένο προφυλακτήρα (που η δουλειά του αυτή ακριβώς είναι, να πέφτει όταν υπάρχει λόγος). Η ανηφόρα της Μουσών (επιτυχημένη επιλογή ονόματος για το δρόμο, λέω τώρα) και από την ψηλή χαρά του Πολυγώνου και της μικροπαράκαμψης του Γαλατσίου τα καλά νέα. Στο βάθος να μπορείς να ξεχωρίσεις τη θάλασσα και στον ουρανό ένα μόνο μακρόστενο σύννεφο σαν χνάρι Ζέπελιν που βγήκε από τον ύπνο και ξεμάκρυνε μπροστά από τα μάτια. Χάζευα το σύννεφο πάνω από μια ανοιχτή δεξιά στροφή και οι καλοί άνθρωποι του ραδιοφώνου πρόσθεταν μία μία τις ψηφίδες, όσο θυμόμουν πως ευχήθηκα η επόμενη καταιγίδα να με βρει δίπλα σε μια θάλασσα, νύχτα, με το καραφάκι του ούζου μισοάσωστο, σε μια πρόχειρη βεράντα... Sailing με Rod Stewart για αρχή, Mad About You με Sting για συνέχεια, Alive με Sonique και Aftermath από REM, Havana Affair απ' το γρέζι των Red Hot Chilli Peppers, Never Stop Falling in Love από Pink Martini. Manic Street Preachers, Archive, Dire Straits, Buena Vista Social Club, Last Drive, Louis Armstrong, Cesaria Evora μια των ημερών θα σου το φτιάξω το soundtrack, μέχρι τότε την υπομονή σου και την καλημέρα σου, ειδικά τη δεύτερη...

Μήπως κατά βάθος είμαστε άνθρωποι;

(το σοκ της συμμετοχής) Εκεί που λες πως ο καθένας είναι κλεισμένος στο μικρόκοσμό του και ταλανίζεται από διάφορα μικρά και μεγάλα προβλήματα – από το πού θα παρκάρει ως τι να είναι αυτό το γρουμπαλάκι που εμφανίστηκε ξαφνικά στο χέρι δίπλα στην ελιά- κάτι συμβαίνει και ακολουθεί μια πρωτοφανής κινητοποίηση για την ανάγκη ενός ανθρώπου που βρίσκεται σε ανάγκη. Κοιτάζω στα μηνύματα που έχω πάρει το τελευταίο εξάμηνο. Γύρω στις δέκα εκκλήσεις για αίμα κυρίως για τη σπάνια ομάδα Ο. Αν δεν ανήκεις στην κατηγορία των υποψηφίων δωρητών προωθείς το μήνυμα και εύχεσαι ο επόμενος παραλήπτης να μπορεί να δώσει κάτι περισσότερο από το δικό σου (σημαντικό) FW στον τίτλο του μηνύματος. Συνέβη πολλές φορές, δυστυχώς ή ευτυχώς δεν έμαθα ποτέ τι έγινε κάθε φορά με τον άνθρωπο που χρειάζονταν τη βοήθεια. Σε δυο μηνύματα οι συγγενείς θυμάτων τροχαίων αναζητούσαν αυτόπτες μάρτυρες. FW… Τη Δευτέρα το πρωί πήρα και εγώ το μήνυμα του πατέρα που από τα μέσα της προηγούμενης εβδομάδας αναζητούσε το γιο του. Για άλλη μια φορά FW… Το έλαβα άλλες 5-6 φορές στη διάρκεια της Δευτέρας και γύρω στις 3-4 την Τρίτη. Η κινητοποίηση δεν περιορίστηκε βέβαια μόνο στα του Δικτύου, όπως λέει ο πατέρας του παιδιού. Ο τίτλος είναι νομίζω εξαιρετικά επιτυχημένος Βρήκε το γιό του και τους ανθρώπους. Οσο για τον πιτσιρικά τον είχαν βρει από το περασμένο Σάββατο, αλλά αυτό δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία πια, το σημαντικότερο νομίζω πως είναι ότι είμαστε εδώ για όποιον το χρειαστεί.

(Δεν μπορείς να φανταστείς με πόση ταχύτητα συγκεντρώθηκε σε μια εταιρεία πριν από καμιά εικοσαριά μέρες ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό για κάποιο φάρμακο που το γαμωασφαλιστικό κωλοταμείο δεν κάλυπτε).

Ξανά: Μωρέ μήπως κατά βάθος είμαστε άνθρωποι;

Φόρμα αναφοράς προβλημάτων

(ταπεινή συνεισφορά...) Εχοντας περάσει κάμποσες ώρες σε τεχνική υποστήριξη και σε συγγραφή κώδικα (στην πορεία αντιλήφθηκα πως γράφω μάλλον καλύτερα στα νέα ελληνικά απ' ό,τι σε γλώσσες 3ης και 4ης γενιάς, τι λες και εσύ;), θεωρώ λοιπόν τους μηχανογράφους (σαφώς καλύτερη λέξη από το πληροφορικάριος το οποίο παραπέμπει στα λεγεωνάριος και αποθηκάριος, άσε που έχει και αυτή την ωραία γειτνίαση με τη μηχανοραφία) παλιούς συναδέλφους. Ηρθε, που λες, αυτό το mail χτες και ίσως να το 'χεις δει, αφιερωμένο λοιπόν: 1. Περιγράψτε το πρόβλημα: 2. Τώρα, περιγράψτε το πρόβλημα συγκεκριμένα: 3. Μαντέψτε την αιτία του προβλήματος: 4. Σπουδαιότητα του προβλήματος:

A. Μικρή B. Μικρή Γ. Μικρή Δ. Ασήμαντη Ε. Ανάξια αναφοράς

5. Σύμπτωμα του προβλήματος:

A. Κλείδωσε B. Πάγωσε Γ. Κρέμασε Δ. Παράξενη μυρωδιά

6. Είναι το computer στην πρίζα;

α.Ναι β.Οχι

7. Είναι ανοιχτό;

α.Ναι β.Οχι

8. Προσπαθήσατε να το φτιάξετε;

α.Ναι

9. Το κάνατε χειρότερο;

α.Ναι

10. Βάλατε ένα "φίλο" που "ξέρει από computer" να το διορθώσει;

α.Ναι

11. Το έκανε ακόμα πιο χειρότερο;

α.Ναι

12. Διαβάσατε το εγχειρίδιο;

α.Ναι β.Οχι

13. Είστε σίγουροι ότι διαβάσατε το εγχειρίδιο;

α.Ισως β.Οχι

14. Είστε απόλυτα σίγουροι ότι διαβάσατε το εγχειρίδιο;

α.Οχι

15. Τι κάνατε με το computer την ώρα που δημιουργήθηκε το πρόβλημα 16. Εξηγήστε τι άλλο θα κάνετε εσείς για να λύσετε το πρόβλημα: 17. Αν απαντήσατε στην ανωτέρω ερώτηση τότε γιατί συμπληρώνετε αυτή τη φόρμα; 18. Είστε σίγουροι ότι δε φαντάζεστε το πρόβλημα;

α.Ναι β.Οχι

19. Είστε σίγουροι ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα;

α.Ισως β.Οχι

20. Είστε παραπάνω από σίγουροι ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα;

α.Οχι

21. Υπάρχει κανείς για να του φορτώσετε το πρόβλημα;

α.Ναι β.Οχι

22. Βαρέσατε καλά το μηχάνημα;

α.Ναι β.Οχι

23. Σπάσατε τίποτα όταν το βαράγατε

α.Ναι β.Οχι

24. Έπιασε φωτιά το μηχάνημα;

α.Ναι β.Οχι ακόμη

25. Μπορείτε να κάνετε κάτι άλλο εκτός από το να μας ενοχλείτε;

α.Ναι

26. Πολύ ωραία, κάντε κάτι άλλο και μην μας ενοχλείτε.

α.Εντάξει

Ημερομηνία: Επώνυμο: Όνομα: Θέση: UPDATE Η DiS το ζήτησε, και όποιος άλλος ενδιαφέρεται ας περάσει από εδώ -- το link θα τα κακαρώσει σε 7 ημέρες στις 9 Ιουνίου δηλαδή --

Μια ανάσα πριν την ανατολή

(γιατί όχι...) Ωρα 05.28, η μακρόσυρτη εισαγωγή έρχεται από τον Best, γνωστή γνωστότατη, σε μια παύση της το κοινό ξεσπά. Ζωντανή ηχογράφηση λοιπόν. Συνέχεια, ένας ηχητικός ανήφορος, σταματά να ξαποστάσει, ο κόσμος ενθαρρύνει με φωνές και χειροκροτήματα. Φτάνει στην κορυφή και χωρίς άλλη ανάσα τα εξάχορδα αναλαμβάνουν να κουμαντάρουν τον ίλιγγο της κατηφόρας, τα πλήκτρα προσφέρουν τις καλές τους υπηρεσίες... Πριν ακόμη μπουν στη μέση οι φωνές, ένας περιστροφικός χορός πάνω από μια πεδιάδα, που τη φαντάζομαι μ' ένα ποτάμι να τυλίγεται στη μέση της και έναν ήλιο να ανεβαίνει αργά και να βάζει φωτιές στα ξέφτια της. Remember when you were young... shine on your crazy diamond... Πόσο μακριά είναι τελικά οι Pink Floyd από ένα ζεϊμπέκικο (επαναλαμβάνομαι; και λοιπόν;) που βαριά σέρνει τα δεξιά του βήματα, τη στιγμή που τα αριστερά του παιχνιδίζουν θέλοντας να πατήσουν γερά στη γη και αμέσως μετά ν' αγγίξουν τον ουρανό... Ολα είναι ένα, μου φαίνεται - στα λιγοστά και άρρωστα δέντρα της πόλης μου κατοικούν πουλιά που ψέλνουν το δικό τους όρθρο, προσεύχονται, ευχαριστούν και προσκαλούν... Αέρας πρωινού μπαίνει από το παράθυρο φέρνοντας τις φωνές τους, ανασαλεύει στους τοίχους και φεύγει με προίκα μια ανάσα καπνού... No borders No fences No walls No borders No fences... Unbound, Robbie Robertson) ... τα όνειρα της νύχτας τα 'γραψα στο τεφτέρι της Πέμπτης το λοιπόν να μη σε νοιάζει, μέρα σου καλή...

Ψηφίδες των δρόμων

(fragments of the city) Το μαύρο sticker στην πλάτη μιας στάσης λεωφορείων στη Βασ. Κωνσταντίνου, φωνάζει με τα λευκά του γράμματα Reject False Icons (ή Idols; τι λες και εσύ, άτιμε αστιγματισμέ) Ο μικροπωλητής με τους αναπτήρες στο φανάρι της Βουλιαγμένης και με το βαρύ ροζιασμένο χέρι. «Εμεινα ταπί, δώσε ό,τι θες» μου λέει πετάγοντας μισογελαστά και μισοαστεία τον αναπτήρα που διάλεξα στο κάθισμα του συνοδηγού. Το καμιόνι της εταιρείας μετακομίσεων Κάργα (!!)διασχίζει το δρόμο. Ο πρωινός ήλιος για άγνωστο λόγο πάλι ντράπηκε. Σουβλατζίδικο απέναντι από τη Βαρβάκειο Αγορά «σουβλάκι με βραβείο Α’» διαβάζω στην επιγραφή. Ενας ήσυχος καφές στην άκρη της λεωφόρου. Οι Pixies ξεμύτισαν από το ραδιόφωνο...

Ενα τραγούδι για καλό μήνα (IV)

(καλό καλοκαίρι, ευτυχείτε...)

... Οταν της είπα 'πρέπει να'σαι η γοργόνα που πήγε βόλτα τον Ποσειδώνα" μου χαμογέλασε τόσο θλιμμένα που ο θυμός μου αμέσως έχασε την πνοή του. Μα αν η μουσική είναι η τροφή της αγάπης τότε το γέλιο είναι βασίλισσά της Και -αν το καλοσκεφτώ- αν το τέλος είναι αρχή τίποτε δεν φοβίζει την αλήθεια του τέλους. Μα τότε με ένα στόμα στεγνό που ανταριάζει και ξεφεύγει από το νου βουτάμε από τα ψηλά με το μάτι μας στον πόθο του ωκεανού (εξαιρετικά ελεύθερη απόδοση στο Whiter Shade of Pale, των Procol Harum)

Δύσκολα μπορείς να συνειδητοποιήσεις πως λόγια που γράφτηκαν πριν από 40 (συν ή πλην) χρόνια έχουν την αξία μιας σμίλης. Μέχρι να δεις πιτσιρίκια να τα επαναλαμβάνουν - ένας ωραίος κόσμος έρχεται δεν βαστά να περιμένει. Μην αρθρώσεις ούτε καν φθόγγο για φαντασίες που περιμένουν αντιπαροχή και εξ αδιαιρέτου συμπαράσταση. Μισιακά όνειρα όσο και αν τα συμπληρώνεις, ποτέ θα είναι μόνο δικά σου (ναι, με αυτήν ακριβώς τη σύνταξη). Τα αγριέματα που σκιάζουν τον ύπνο σου είναι δικά σου - σε περιμένουν για να (σε) ημερώσουν... Στο άκουσμα του Ιουνίου η μονίμως επιρρεπής μπουκαμβίλια σκόρπισε στη μικρή μου βεράντα τα πέταλά της , κάποια πιο άτυχα (ή τυχερότερα;) τα βρήκα στο δρόμο, δεν τα μάζεψα, ελπίζω το χαρωπό τους βιολετί να σε συνοδεύσουν ως εκεί που φτάνει η καλημέρα μου... Καλό καλοκαίρι...