Η πορδή της ρέγγας

(θαλασσινή αύρα σου λένε μετά) Και έρχεται η πουτάνα η επιστήμη και σου λέει ότι όχι μόνο βρήκε από πού κλάνει η ρέγγα αλλά και γιατί κλάνει η ρέγγα. Είναι μέσο επικοινωνίας, διαπιστώνει, και δεν το λέει στην τύχη, όχι κύριε (και κυρία), η κυρά επιστήμη τα βάζει όλα κάτω, μετράει από ‘δω, μετράει από κει, ψάχνει, καταγράφει (ενίοτε τισκαταγράφει). Στη συγκεκριμένη δε υπόθεση, μελετήθηκαν οι ρέγγες του Ειρηνικού και του Ατλαντικού, μήπως υπήρχαν διαφορές. Λογικόν, υπάρχουν γκαμήλες με δυο καμπούρες και γκαμήλες με μία (επίσης υπάρχουν γκαμήλες χωρίς καμπούρα και γαϊδούρια ξεσαμάρωτα αλλά αυτά σε μια άλλη εκπομπή μας), γιατί να μην υπάρχουν ρέγγες κλάνουσες και ρέγγες μη κλάνουσες που από το άχτι τους (μας) κλαίνε αλλά ευτυχώς δεν (μας) κλάνουν. Το πείραμα, σ’ εσένα τα λέω άπιστε Θωμά και άπιστη Θωμαϊδα, έδειξε ότι οι ρέγγες δεν κλάνουν (μέντες) όταν νιώσουν απειλή, αλλά κυρίως τη νύχτα όταν η φύσις ησυχάζει (όχι στο σύνολό της όπως προκύπτει). Επίσης οι ρέγγες κλάνουν όταν είναι παρέα με άλλες ρέγγες, ενδεχομένως να ακολουθεί διαγωνισμός ρεψίματος και μπυροκοιλιάς, θέματα που θα αναλύσουν επόμενες μελέτες. Οπωσδήποτε αναμένω και την απάντηση στο αρχαίο ερώτημα "από πού κλάνει το μπαρμπούνι" διότι η θέσις "δεν κλάνει και ζορίζεται γι’ αυτό και είναι κόκκινο", φοβούμαι ότι δεν αποδεικνύεται επιστημονικώς... [το σχετικό]