Το μπαρ στην άλλη άκρη του Σύμπαντος

(απ' όπου πραγματικά άρχισαν όλα) Ξεκρέμασε το πωλητήριο έσπρωξε την πόρτα και στο θέαμα που είδε άφησε την απογοήτευση να τον πλημμυρίσει. Το μέρος είχε τα χάλιά του, οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες το είχαν αφήσει σε ελεεινή κατάσταση. Το πάτωμα ή ό,τι ήταν αυτό που έπαιζε το ρόλο του πατώματος ήταν σκεπασμένο από σκουπίδια. Ανάμεσα σε αναποδογυρισμένες καρέκλες, σπασμένα μπουκάλια και ποτήρια, τα βήματά του κόλλησαν σε αποξηραμένα περιγράμματα παλιών μικρών λιμνών που είχαν αφήσει γλυκά ποτά, άγνωστο πότε. Ο μισός καθρέφτης που παρέμενε όρθιος ήταν σχεδόν αδιαφανής από τη σκόνη και δεν χρειάστηκε παρά μόνο ένα άγγιγμα για να κατηφορίσει και να συναντήσει με σαματά το άλλο μισό που εξαπλώνονταν σε μερικές δεκάδες μικρότερα κομμάτια. “Κακή αρχή κάναμε” σκέφτηκε. Η διάθεσή του ήταν διφορούμενη, όχι τόσο εξαιτίας του ατυχήματος με τον καθρέφτη δεν ήταν δα και τόσο προληπτικός, αλλά αυτή η βαριά συννεφιά έξω με τις περαστικές ψιχάλες δεν τον βοηθούσε να σκεφτεί πιο καθαρά. Σήκωσε ένα λιπόθυμο μπουκάλι από το τραπέζι για να δει αν υπήρχε κάτι μέσα που να ήταν ακόμα άξιο λόγου. Αδειο. Το άφησε να κυλήσει στο πάτωμα. Το είχε ξαναδεί αυτό το έργο. Στην αρχή χάος, μερικές ημέρες έντασης για να νοικοκυρευτεί το μέρος, μετά η μορφή όλων άλλαζε προς το καλύτερο και εκεί που έλεγε πως είχε έρθει πια η ώρα να κάνει αυτό που αγαπούσε, να παίζει ξεχασμένα τραγούδια στο πιάνο για τους πιο καλούς του πελάτες κατά τις 3 το πρωί και να μην κάνει τίποτε άλλο, κάτι συνέβαινε. Μια έξωση, μια φωτιά που ξεκίναγε από εκεί που δεν την υπολόγιζε, μια παρέα βανδάλων, ό,τι πιο παλαβό βάλεις με το νου σου τον έφερνε στην αρχή. Σε ένα σκωροφαγωμένο πάτωμα με σπασμένα γυαλιά και κορνίζες και την αναπνοή του να κάνει αντίλαλο. Γέλασε στη σκέψη της εικόνας που θα έδινε αν τον έβλεπε κανείς, τώρα στα γεράματα με μια σκούπα στα χέρια να πολεμάει με το χάος. Στάθηκε στη μέση της αίθουσας, χαϊδεύοντας αφηρημένος τα γένειά του, είχαν μακρύνει πάλι και αν δεν πετύχαινε αυτή τη φορά, δεν θ' άγγιζε ξυράφι το μάγουλό του, το 'χε υποσχεθεί στον εαυτό του. Στην κορυφή του σωρού με τα σκουπίδια ένα ημερολόγιο ξεχασμένο σε μια παλιά Τετάρτη 23 Οκτωβρίου. Συμπτωματικά ήταν και σήμερα 23 Οκτωβρίου, του φάνηκε καλός οιωνός... Αυτή τη φορά σίγουρα θα τα κατάφερνε. Εψαξε για τον πίνακα, βρήκε το γενικό διακόπτη και τον γύρισε. Το φως έβηξε λίγο όπως έβγαινε και πάλι από τις λάμπες φθορίου... (με έμπνευση μια ιδέα που θέλει το Σύμπαν να δημιουργήθηκε στις 23 Οκτωβρίου του 4004 π.Χ., όπως ανακάλυψε αυτός ο καλός άνθρωπος πριν πολλά πολλά χρόνια)