(άμα γυαλίζει το μάτι)
Διαβάζω στο matrix που συνήθως εμφανίζει τις πληροφορίες για την κυκλοφορία.
Ελλάδα πρωταθλήτρια Ευρώπης
Πλατεία Ομονοίας κλειστή
Μήνυμα δύο σε ένα, ψέματα, τρία σε ένα. Η επιτυχία μιας εθνικής ομάδας, η κυκλοφοριακή πραγματικότητα και τι σημαίνει το ένα για το άλλο (διακρίνω πάντως κάτι χαριτωμένο στο μήνυμα), αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρος για το τι πρέπει ακριβώς να πανηγυρίσουμε ...
Παρένθεση: το πρώτο πληθυντικό είναι το πρόσωπο της επιτυχίας που ξαφνικά από τη μια στιγμή στην άλλη γίνεται συλλογική (εγώ δεν ξέρω τίποτε, απλώς έβλεπα), για την αποτυχία κρατάμε συνήθως το δεύτερο πληθυντικό σε ακραίες περιπτώσεις το τρίτο.
... το χρυσό μετάλλιο ή το τελευταίο λεπτό του ημιτελικού και την απίστευτη ανατροπή; Τη δεύτερη πρωτιά σε διάστημα 14 μηνών στην Ευρώπη σε ομαδικό άθλημα ή τη δυναμική επιστροφή στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας ενός αθλήματος που τα τελευταία χρόνια ψιλοαγνοούσαμε; Τους πολλούς πατεράδες μιας επιτυχίας ή τη γλυκιά εκδίκηση του Παναγιώτη Γιαννάκη που είχε φύγει από τη θέση του προπονητή της εθνικής το 1999;
Νομίζω πως τα δεύτερα είναι σημαντικότερα από τα πρώτα και όλα λίγο πολύ έχουν ως σημείο αναφοράς το δίστιχο (και όχι δύστυχο) “εφτά φορές να πέφτεις και να σηκώνεσαι οκτώ”. Καλά, χωράνε πολλά τσιτάτα εδώ και την όλη δουλειά την έκανε εκείνος που ένα λεπτό πριν τη λήξη του ημιτελικού κάποιος από την ομάδα είπε στους υπόλοιπους ότι μπορούν. Οσο για τα περί εθνικής επιτυχίας κ.τ.λ., συγγνώμη , είναι τριάντα, πενήντα, χίλιοι τρελοί που θέλουν να ζήσουν τα όνειρά τους κόντρα στα όνειρα των άλλων (των γονιών τους, των δασκάλων τους, των, των, των). Και το καταφέρνουν. Και αυτό είναι πάρα πάρα πολύ ωραίο
ΥΓ1: Τιμημένο και τιμημένο... Γαμημένο είναι, τους βγήκε η ψυχή για να το πάρουν
ΥΓ2: Σχεδιαστικά πάντως αυτό το Κύπελλο δεν είναι κομματάκι κιτς;
ΥΓ3: Ανατροπή παρόμοια με εκείνη του ημιτελικού με τη Γαλλία είχε συμβεί το '86 στον ημιτελικό του Μουντομπάσκετ της Ισπανίας μεταξύ Σοβιετικής Ενωσης και Γιουγκοσλαβίας (πριν οι δύο χώρες σκορπίσουν στον άνεμο) με τους Σοβιετικούς να είναι 9 πόντους πίσω λιγότερο από ένα λεπτό πριν τη λήξη. Τρία τρίποντά τους (σίγουρα ο Τιχονένκο και ο Σαμπόνις είχαν βάλει από ένα) και δύο λάθη των Γιουγκοσλάβων (ένα μπρος-πίσω και ένα βήματα, νομίζω πως καλά θυμάμαι) που δεν σκόραραν ως τη λήξη της κανονικής διάρκειας έστειλαν το παιχνίδι στην παράταση, όπου οι Σοβιετικοί κέρδισαν με έναν πόντο διαφορά.
3 σχόλια:
Ωραίο ποστ, Νίκο.
Χάρηκα πολύ για τα παιδιά και όλους τους μπασκετάνθρωπους - από το τεχνικό τιμ, μέχρι τους πολύ καλούς μπασκετικούς δημοσιογράφους. Αξίζουν να βρίσκονται εκεί που είναι σήμερα.
Σκέφτομαι πάντως τη διαφορά που κάνουν μερικές στιγμές. Τρία δεκάλεπτα με τους Ρώσους ήταν αρκετά για να φύγει η ρετσινιά του loser, ένα μαγικό λεπτό με τους Γάλλους αρκετό για να κολλήσει η νέα ταμπέλα, του γεννημένου νικητή. Είναι πράγματα που θα μπορούσαν να είχαν συμβεί πέρσι, ή το '03 στη Σουηδία, ή ακόμα και το '99 στη Ντιζόν. Η αγωνιστική απαξίωση της εθνικής τα τελευταία χρόνια ήταν μύθος.
Υ.Γ. Νομίζω ήταν Σαμπόνις, Τιχονένκο, Βάλτερς. Το μοιραίο λάθος ήταν του πιτσιρικά Ντίβατς. Εκείνη ήταν η πιο απίθανη ανατροπή - και μάλιστα σε εποχή που το φάουλ δεν έστελνε τον αντίπαλο αναγκαστικά στη γραμμή.
Μπασκετόβια δεν είμαι (είχα φάει μπάλα στο κεφάλι μικρή κι από τότε το απέφευγα το άθλημα) αλλά την απονομή την είδα.
Όχι λίγο κιτς, ΠΟΛΥ κιτς ήταν το κύπελο... Μου θύμισε ένα από τα ψεύτικα Άγια Δισκοπότηρα από το Ιντιάνα Τζόουνς. Εκτός κι αν η κιτσαρία ήταν αλληγορική...
Δεν λες καλά που δεν ήταν μπάλα του μπόουλινγκ...
Δημοσίευση σχολίου