16.9.05

Πρώτη βροχή

(ομπρέλα;) Τις πρώτες σταγόνες τις πέρασε για αστείο που πέταγε κάποιο συντριβάνι εκεί κοντά – μόνο που δεν υπήρχε πλατεία τριγύρω. Ηρθαν και άλλες αμέσως μετά. Κι άλλές σχεδόν πριν προλάβει καλά καλά να σκεφτεί τις προηγούμενες. Ετρεξε κάτω από τα μπαλκόνια να σκεφτεί τι θα κάνει, ευτυχώς δεν ήταν κάπου σε μια πόλη της Ευρώπης – τα μπαλκόνια είναι σπάνια υπόθεση στις περισσότερες και όταν υπάρχουν είναι τόσο στενά που δεν βοηθούν καθόλου στη βροχή. Βρήκε ένα που του προσέφερε μια αίσθηση καταφυγίου, ψευδαίσθηση ήταν, ένα λούκι φλυαρούσε ακατάπαυστα δίπλα – με νερό. Από τα βρεγμένα πόδια προτίμησε το βρεγμένο κεφάλι, το πρώτο του βήμα ήταν αρκετό να τον βγάλει και πάλι κάτω από τα σύννεφα που ήταν απασχολημένα να βάφουν πιο γκρι το ένα το άλλο και έτσι δεν πρόσεξαν αν συνέβαινε κάτι άξιο λόγου κάτω απ' αυτά.Η βροχή μετρούσε ώμους και φιλούσε μάτια, ψιθυρίζοντας τα παραμύθια που τραγουδάει ένα φύλλο όταν ξεκουράζεται... Σήκωσε το ακουστικό στο καρτοτηλέφωνο της γωνίας. Οσο πατούσε τα δέκα πλήκτρα που θυμόταν χάζευε τα σχέδια και τα ξηλωμένα αυτοκόλλητα στο μέταλλο που κρατούσε όρθια την πλάτη της συσκευής. Η φωνή από την άλλη πλευρά ήταν αχρείαστα απότομη αλλά μπορεί γι' αυτό να 'πιασε τόπο. @Τσακίσου και έλα από εδώ, θα δούμε τι θα γίνει...@ Αν κοιτούσε κανείς εκείνη την ώρα θα έβλεπε το καλοκαίρι να σταματάει ένα ταξί και να μπαίνει μέσα...
"Τότε Εκείνος μου έστειλε ένα καράβι τη νύχτα / που με πήγε σ' ένα κρυφό λιμάνι" (Home, Simple Minds)
...

1 σχόλιο:

Beta Blank είπε...

Could not have been said better...

"Taxi! Follow that car!"

Κι αν τελειώσει κι ο Σεπτέμβρης μετά τι;