Μικρές δίνες

(στα ρηχά του βυθού) Θάλασσα ελαφρώς ταραγμένη, τα απόνερα από ένα φουσκωτό που περνά στα 20-30 μέτρα, αργές κινήσεις σε όσο το δυνατόν καλύτερο συντονισμό με τον κόντρα κυματισμό. Οχι δύσκολο αλλά λίγο άβολο. Ο βράχος τριγυρισμένος από τη θάλασσα που όσο τον πλησιάζει θυμώνει και πέφτει με δύναμη στα πλευρά του, κάνοντας τις πεταλίδες να κολλήσουν τρομαγμένες στις εσοχές. Η επιστροφή δεν μπορεί να γίνει από τον ίδιο δρόμο, ο βράχος είναι κυρίως αργιλώδης – γλιστράει. Το ρετάλι από ένα παλιό σχοινί δεμένο σε ένα σκουριασμένο δαχτυλίδι... “Πέσε”. Γλιστράει. “Πέσε μην το κοιτάς”. Μόνο νερό περιμένει κάτω από τα λίγα μέτρα αέρα. Ετσι κι αλλιώς δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Μια ματιά στη στεγνή πλευρά του βράχου, ένα, δύο βήματα, βαθιά αναπνοή. Κενό. Μα κάτι δεν γίνεται σωστά. Να, το βρήκα, ανοίγω τα μάτια. Ασπρες μικρές δίνες μέσα στο νερό και μια βουή που γρήγορα γίνεται ησυχία. Στιγμές στην κυριολεξία τους...

Ποτάμι που κυλά τη θάλασσα ζητά παγώνει πριν με ρίξει στα βαθιά (Τι μου ζητάς, Μελίνα Κανά)

... καλημέρα και σε σένα...