15.7.05

Πρωινό μακρινό παραμύθι

(δώσε μου μισό λεπτό) [*] Φαντάσου, λέει, να είχες αφήσει από το βράδυ ανοιχτά τα παραθυρόφυλλα και κάπου μετά τις 5.30 το πρωί οι πρώτες ακτίνες των ήλιων να σου τραβούσαν την κουρτίνα για να σε καλημερίσουν. Θα έπινες τον καφέ σου διαβάζοντας στο Δίκτυο για την τελευταία ανακατωσούρα της κυβέρνησης που πήγαν να την κουκουλώσουν αλλά όπως είναι γνωστό σε όλους "ουδέν κρυπτόν υπό τους ήλιους". Θα κατέβαινες στο δρόμο και στο φανάρι της λεωφόρου, όσο θ' άκουγες κάτι αδιάφορες ειδήσεις στο καιμισή του ραδιοφώνου, θα χάζευες τον κίτρινο ήλιο, τον πορτοκαλί ήλιο, όπα, μισό λεπτό, κάτι λείπει, πού είναι ο κόκκινος; Κρίμα, τον αγαπημένο σου ήλιο τον κρύβει ένα σύννεφο αλλά και να μην υπήρχε αυτό υπάρχει το λεωφορείο που είναι δίπλα σου και κόβει τη θέα. Κατά το απόγευμα εκεί που θα μάζευες τα απομεινάρια της δουλειάς και η οθόνη θα σου ψιθύριζε ευχές για να φύγεις μια ώρα αρχύτερα, θα μιλούσες στα τηλέφωνα. Ισως και να ψιλοβαριόσουν και να 'λεγες κάτι σαν "άσε, πού να τρέχουμε τώρα, τα' χουμε ξαναδεί τα ηλιοβασιλέματα, ίσως στην εαρινή ισημερία όταν ευθυγραμμίζονται". Θα έκλεινες το ραδιόφωνο γιατί είχες βαρεθεί αυτό το δερματολόγο-μαϊντανό που έσκουζε ότι μόνο με τα νέα συνθετικά αντιηλιακά θα μπορείς φέτος να κατέβεις άφοβα στην παραλία. Μπορεί και να κατέβαινες με παρέα για το τελευταίο ακρωτήρι της πόλης σου και να μετρούσατε τα γειτονικά αστέρια στον αστερισμό του Κύκνου, περιμένοντας τα πέντε φεγγάρια. Μπορεί, πάλι, να σταματούσες για ένα τελευταίο ποτό στο μπαρ που είναι λίγα τετράγωνα από το γραφείο, λίγο περπάτημα άλλωστε θα σου 'κανε καλό.... Πάλι θα διαφωνούσες με τον μπάρμαν. "Ωραία" θα σου 'λεγε "αφού δεν είμαστε μόνοι στο σύμπαν πού είναι η υπόλοιπη παρέα;" και εσύ θα σήκωνες τους ώμους για να τινάξεις από πάνω σου την ερώτηση που μέσα στο κατακαλόκαιρο ήθελε να τυλιχτεί στο σβέρκο σου και να ρουφήξει τις στιγμές που η σκέψη ξαπλώνει στην αιώρα της. Μπορεί, πάλι, να πήγαινες για φαγητό και ανάμεσα στα λιγκουίνι και σε έναν αναστεναγμό του κόκκινου κρασιού θα μιλούσατε για το μεσαίο ήλιο που σήμερα ήταν κάπως χλωμός, σαν κουρασμένος να φάνηκε. Στην παραλία την άλλη μέρα το μεσημέρι να ψάχνεις για μια μικρή σκιά κάτω από τα βράχια, παίζοντας κρυφτό με τους ήλιους. Ισως, αργότερα, αν σταματούσες στο περίπτερο για τσιγάρα και γύριζες τις σελίδες της παρατημένης εφημερίδας μπορεί και να 'πεφτε το μάτι σου σε ένα μονόστηλο για ένα νέο πλανήτη που εντόπισαν οι αστρονόμοι και που, επειδή είναι σκοτεινός και παγωμένος, τον ονόμασαν Πλούτωνα. Ούτε αυτή η γειτονιά του σύμπαντος εμφανίζει συμπτώματα ζωής, θα τελείωνε το μονόστηλο. Και οι ήλιοι θα συνεδρίαζαν στον κατήφορο και μετά από μια πρόχειρη σύσκεψη θα συμφωνούσαν για ν' αλλάξουν τα χρώματά τους...
Planet Earth is blue and there's nothing I can do (Space Oddity, David Bowie)
[*] μια ιδέα που βρήκε την αφορμή της εδώ

4 σχόλια:

Oneiros είπε...

Είδες πόσο εύκολα τέτοιες ειδήσεις μπορούν να μας κάνουν να σηκώσουμε τα μάτια απ' την καθημερινότητα (τη δική μας, όχι του εξωγήινου!) και να ψάξουμε τον ουρανό; Αυτή τη ματιά αξίζει να τη διατηρήσουμε.

Το Spaceflight Now έχει το καλύτερο artistic rendition του πλανήτη. Και μιά και δε μπορούμε να δούμε τον ίδιο τον πλανήτη, κάπου εδώ είναι το τηλεσκόπιο που τον πήρε μάτι.

Oneiros είπε...

Διόρθωση: η ζωγραφιά είναι του JPL.

neraida είπε...

Φανταστικό! Δεν είναι καταπληκτικό το πόση μαγεία υπάρχει γύρω μας? Φαντάσου πως θα μπορούσε να φαινόταν η έκλειψη κάποιου ήλιου στον πλανήτη αυτό...

Όμως να πω την αλήθεια, πάντα ήθελα να ζω σε έναν πλανήτη με 3-4 φεγγάρια, συνδυασμούς πανσελήνου, πρώτου τετάρτου και τα μικρά κομμάτια των πρώτων και των τελευταίων ημερών σε κάθε βραδινό ουρανό...

Άντε τώρα να κάτσει να μπροστά σε έναν υπολογιστή για να δουλέψεις...

NickTheCreek είπε...

thx Ονειρε για τα links, πάντως ο καλλιτέχνης πρέπει να σκυλοβαριόταν, αφού το 'κανε το καλό, ας έβαζε και μερικά δέντρα, λίγη θάλασσα :)
Νεράιδα, μαζί σου στα 3-4 φεγγάρια, αλλά αν ήμουν αστρολόγος θα είχα φρικάρει. Ναι, βαρύ το πληκτρολόγιο σήμερα...