Only after dark

(εν πλω, τρόπος του λέγειν) Νεαρός Γερμανός στο κάθισμα της άλλης άκρης του διαδρόμου, σε όλο το ταξίδι είχε ένα βιβλίο ανοιχτό στα πόδια του αλλά νύσταζε. Δεν πρέπει να πρόλαβε να διαβάσει μια παράγραφο και έπεσε ξερός. Δίπλα του στο μεσαίο κάθισμα μια Αμερικανίδα αρκετά προχωρημένης ηλικίας (όχι πάντως και συνομήλικη του Τζορτζ Ουάσιγκτον) , σε όλη τη διαδρομή δεν σταμάτησε να τεντώνεται προσπαθώντας να κοιτάξει τη θέα από το παράθυρο. Λίγο πριν την προσγείωση η λογοδιάρροια των αεροσυνοδών της Lufthansa (γενικότερα σε αυτή την εταιρεία δεν βάζουν γλώσσα μέσα τους) ξύπνησε τον τυπάκο που αποφάσισε πως αρκετά διάβασε για σήμερα. Τεντώθηκε και αυτός για να δει τη θέα από το παράθυρο (μάλλον και για να ξεμουδιάσει), πρέπει να πετούσαμε μεταξύ Αίγινας και Αττικής. Τα φώτα της πόλης εμφανίστηκαν από κάτω, κάτι είπε μισοαπομέσα του ο Γερμανός, η Αμερικανίδα έσπασε τον πάγο (θρύψαλα τον έκανε):

- Ομορφη πόλη (από την Κόλαση έρχεστε;) - Είναι πολύ ωραία έτσι φωτισμένη που είναι (αυτός την έχει δει και μέρα αλλά δεν μιλάει) - Δεν έχω έρθει ξανά, μήπως την είχατε δει πριν τους Ολυμπιακούς (του 1896;) - Ναι, ναι, έχει αλλάξει πάρα πολύ (αυτό το "πάρα" να μην έβαζες, μωρέ Παγκράτι που σου χρειάζεται) - (μονολογεί) Είναι πανέμορφη (και με τη μυωπία τι κάνετε είπαμε;)

Εντάξει, πάσο, η Αθήνα είναι κούκλα όταν τη βλέπεις από ψηλά το βράδυ σε βαθμό που ίσως θα έπρεπε να υποχρεωθούν οι αεροπορικές εταιρείες να κάνουν πτήσεις μόνο μετά τη δύση του ηλίου. Στο έδαφος και αφού με τα πολλά έφτασα στην εξορία του πάρκιν, το μουσικό καλωσόρισμα...

Anyone could see the road that they walk on is paved in gold and it’s always summer, they’ll never get cold they’ll never get hungry they’ll never get old and gray you can see their shadows wandering off somewhere they won’t make it home but they really don’t care they wanted the highway they’re happy there today, today (The Way, Fastball)

Για την ώρα, καλώς σε βρήκα, καλή σου μέρα...