Φεγγάρι μάγια μου 'κανες

(και περπατώ στα ξένα) Δεν έχει να κάνει με την απομυθοποίηση των ακριβών μαρμαροστρωμένων μπαλκονιών. Ούτε με το πώς κρυφογελούν οι συνήθως ανέκφραστοι των διπλανών τραπεζιών. Είναι το πόσο εύκολα ο ήχος από τις χορδές πολλαπλασιάζεται στις φωνές και τους ρυθμούς των ανθρώπων (ναι, των ανθρώπων) και για μια στιγμή ξεχνάω το επόμενο βήμα του χορού που δεν θέλω με τίποτα να το θυμηθώ. Αναγκαστικά αυτοσχεδιάζοντας ως το τέλος του στίχου με τους ήχους να πληθαίνουν, με την Ακρόπολη να κοιτά από απέναντι με συγκατάβαση (ή, έστω, έτσι ήθελα να είναι), με τα χαμόγελα να αφήνουν τα ίχνη τους στα πρόσωπα και όλα αυτά με τα μάτια κλειστά. Μόνον ήχος. Και μυρωδιές. Μία χαρά, που ήταν αουτσάιντερ αρχικά, βγαίνει από μέσα και την εμφανίζεις, κανείς δεν λέει "όχι", σαν λουλούδι που όλοι θέλουν να ακούσουν το χρώμα του - έλα τώρα, τι καλύτερο από το να μοιράζεσαι; Από το να παίρνεις εκείνη τη βαθιά ανάσα που δεν πίστευες ποτέ πώς θ' άντεχαν τα πνευμόνια σου και να τη βγάζεις φυσαλίδα σε μια νότα που ως τώρα έλεγες πως δεν θα μπορούσες ποτέ να ζωγραφίσεις στον αέρα; Και να την αγκαλιάζουν όλοι;

Μ' ένα τραγούδι του δρόμου να 'ρθεις όνειρό μου το καλοκαίρι που λάμπει τ' αστέρι με φως να ντυθείς (Αν θυμηθείς τ' όνειρό μου, Νίκος Γκάτσος)

Με έναν καλό υποβολέα γίνονται αγγέλοι, ρώτα και τους αυτήκοους... Το φεγγάρι αδειάζει, μάλλον θέλει διακοπές... Καλημέρα...