Ξεχομμένος λεγεωνάριος

(νυχτερινός επισκέπτης) Κατεβαίνει αργά τη νύχτα μαζί με τη ζέστη, μπαίνει από τις χαραμάδες, θυμώνει με τα αλουμινένια κουφώματα, στριμώχνεται κάτω από τις πόρτες, ψάχνει για καμινάδες και μικρά σκασίματα στους σοβάδες. Σέρνεται πίσω από κρεμασμένες φωτογραφίες, κάδρα και χρώματα, βρίσκει έξοδο. Ακροπατάει ως το μισόκλειστο παράθυρο, αφήνει ένα φιλί στο τζάμι, κάθεται στα κάγκελα του μπαλκονιού με τα πόδια να χορεύουν στο κενό σαν παιδιού που παίζει με την άμμο, γυρνάει πίσω, σκουντουφλάει παντού... Κάπως έτσι πρέπει να είχαν γίνει τα πράγματα ως που τον βρήκα, να ξύνει αμήχανα το κεφάλι του. Κάθονταν πάνω στο Escape του πληκτρολογίου και προσπαθούσε μάλλον να θυμηθεί πώς έμπλεξε σε αυτό το χαμό. Τι γυρεύει άλλωστε ένας μέρμηγκας (μέρμηγκας όχι μυρμήγκι) σε αυτή τη γειτονιά. Μόλις αντιλήφθηκε κίνηση άρχισε να τρέχει πάνω στο γραφείο και να αλλάζει πορεία σε κάθε εμπόδιο. Με τα πολλά τον κατάφερα να καθίσει πάνω σε ένα κομμάτι χαρτί και τον έβγαλα στο μπαλκόνι, μήπως βρει μιαν άκρη...

Πέρ' από το δρόμο που περνάν τα φορτηγά περιμένει ένα τρένο με το φάρο αναμμένο και σφυρίζει ένα τραγούδι από παλιά Είχε ξεκινήσει όταν πρόλαβα να δω πως στο πρώτο το βαγόνι είχε ακόμα το τιμόνι μα δεν είδα πουθενά τον οδηγό (Τρένο φάντασμα, Ξύλινα Σπαθιά)

... Στα πιο καλά της μέρας...