Η τάξη της μουσικής

(χίλια λουλούδια σου λένε μετά) Τρεις πλατείες, τρεις κόσμοι, τρεις σκηνές. Στην Κοτζιά, μπόλικος κόσμος αραγμένος στα γύρω μαγαζιά και στην πλατεία, μπροστά από τη σκηνή, που αποτελεί το μάτι ενός ηλεκτρονικού κυκλώνα. Στην πλάτη των μουσικών προτζέκτορες παίζουν με το φως και τις εικόνες. Στο βάθος της Αθηνάς ένα τζιπ της αγαπημένης μας ΕΛΑΣ πρόχειρα παρκαρισμένο με το φάρο αναμμένο, οι μπάτσοι του περιπολικού σκυλοβαριούνται αφόρητα, άσε που αυτή η μουσική δεν τους λέει απολύτως τίποτα αν κρίνω από τις νυσταγμένς φάτσες που είχαν όταν πέρασα δίπλα τους. Στην Κλαυθμώνος έπαιζε ελληνικό ροκ έτσι έλεγαν τουλάχιστον οι διοργανωτές για την Ημέρα της Μουσικής. Δεν ξέρω αν τελικά παίχτηκε ελληνικό ροκ, όταν περάσαμε από την πλατεία ήταν κάτι τύποι στη σκηνή με μια κοπελιά να τραγουδάει σε ύφος όταν-μεγαλώσω-θέλω-να-γίνω-Μαρίζα-Κωχ-ή-Μαρία-Φαραντούρη, ενώ οι μουσικοί κλαίγονταν κατατονικά πάνω σε κάτι κοντραμπάσα, βιολιά, ακουστικές κιθάρες και ντραμς (και εγώ που νόμιζα ότι η ζημιά των Joy Division είχε εξαντληθεί στα Διάφανα Κρίνα). Λίγο πριν την πλατεία, επί της Σταδίου, ένα τζιπ της πολυαγαπημένης κλπ κλπ και μια κλούβα καραφορτωμένη με μια διμοιρία των ΜΑΤ. Ετσι είναι, αν ακούσει η ΓΑΔΑ για ροκ στέλνει τα ΜΑΤ για καραούλι, το electro πάλι δεν της λέει τίποτα, θα νομίζει μάλλον πως είναι τίποτε ηλεκτρολόγοι μαζεμένοι που αλλάζουν τους ασφαλειοδιακόπτες. Κάτι κλισέ και αυτοί... Στο Σύνταγμα δεν είχε μουσικές είχε όμως κάτι πιτσιρικάδες με skateboards που έκαναν τα μάρμαρα ν' αναστενάζουν. Ενας έκανε ελεύθερη κατάβαση της πλατείας σούζα πάνω στη σανίδα και τον τραβούσε σε βιντεοκάμερα ένας άλλος τυπάκος που ακολουθούσε με τη δική του σανίδα, τρέχοντας ξοπίσω απ' τον προηγούμενο. Σαν να τους κυνηγούσαν τρακόσιοι διάβολοι και πενήντα πεινασμένοι Βίκινγκς...