23.6.05

Από τόσος δα..

(ωραίο αυτό το "δα") Οταν ήμουν πιτσιρίκι έσπαγα τα νεύρα των γεννητόρων (κυρίως της μάνας) παίζοντας με τη βελόνα του ραδιοφώνου στα μεσαία κύματα και ψάχνοντας τα σημεία που ακούγονταν ένα μονότονο σφύριγμα. Αν κούναγα τη βελόνα λίγο δεξιά ή αριστερά αυξομειώνονταν η ένταση του σφυρίγματος, στην αρχή μπορεί να περνούσε και κανένα δεκάλεπτο έτσι. Το θυμήθηκα γιατί μόλις έπεσα σε ένα κάτι-σαν-τραγούδι στον Best που στο φινάλε του αναπαράγει το ίδιο ηχητικό αποτέλεσμα.Κοίτα ρε που ήμουν 4-5 χρονών σκατό και έφτιαχνα Τέχνη...

2 σχόλια:

xryc agripnia είπε...

Εμενα παλι ο αδελφος μου με δουλευε αγρια με αυτους τους ηχους,λεγοντας μου οτι ειναι σηματα εξωγηινων.Βρωμοπαιδα τα μεγαλα αδελφια.

NickTheCreek είπε...

Δίκιο είχε, δίκιο (τέτοιο βρωμόπαιδο όπως το περιγράφεις ήμουν και εγώ, μόνο που είχα εμπλουτίσει το ρεπερτόριο με Iron Maiden)