Αγαπάς την Αττική; Πόσο;

(ε; πόσο;) Απόγευμα κατά την Κηφισίας, τα πυροσβεστικά ελικόπτερα και αεροπλάνα έχουν σταματήσει εδώ και ώρα τις βόλτες πάνω από τα κεφάλια μας (το ραδιόφωνο λέει πως η πυρκαγιά στη Ραφήνα έσβησε χωρίς να απειλήσει κατοικημένες περιοχές, λες και ο ορισμός "πευκόφυτη έκταση" έχει συνώνυμή του τη σαλονοτραπεζαρία και πρέπει ν' ανησυχώ αν θα καεί το σκρίνιο του μάγκα που έχτισε μέσα στο όποιο δάσος, άστο μεγάλη κουβέντα αυτό), μπαίνω στην Αττική Οδό για το Παγκράτι, από 3-4 αυτοκίνητα σε κάθε λωρίδα των διοδίων, στήνομαι, περιμένω. Ο πρώτος πρέπει να παίρνει ρέστα από πενηντάρικο. Ερχεται μια υπάλληλος με ένα χαρτί στο χέρι. Διάλογος: - Καλησπέρα σας, να σας απασχολήσω μισό λεπτό (ο χρόνος μετρά από τώρα) - (κοιτάζω τη μικρή ουρά, δε γαμιέται, σκέφτομαι) Αμέ, πείτε μου (επίσης, πάντα μου αρέσει να παίρνω μέρος σε δημοσκοπήσεις, άσχετο) - Χρησιμοποιείτε καθημερινά την Αττική Οδό; (μετά θα μου πείτε και τις ώρες) - Εεεε, όχι ακριβώς, ανάλογα... - Κατάλαβα (τι σκατά κατάλαβε, δικός της καβγάς). Από πού έρχεστε και προς τα πού πηγαίνετε; - (δεν ξέρω πού πάω και τι γυρεύω, αφήστε δεσποινίς, μια περιπέτεια η ζωή) Μαρούσι, Παγκράτι. Τσουλάω και λίγο, το ένα αυτοκίνητο έχει πληρώσει το διόδιο. - Πού μένετε; (επαγγελματικό το ενδιαφέρον ή να υποθέσω τίποτις άλλο;) - Κοντά στο κέντρο (έλα ρώτα με τι γυρεύω στο Μαρούσι να γελάσουμε) - Για δουλειά ή για διασκέδαση πάτε στο Παγκράτι; (όχι ρε γμτ, λάθος ερώτηση) - Και τα δύο (στο γραφείο η δουλειά είναι διασκέδαση, γνωστό άλλωστε σε όλους) - Ξέρετε από πού θα βγείτε από την Αττική Οδό; - (όχι δεν ξέρω, θα πάω ως το αεροδρόμιο θα γυρίσω ως την Ελευσίνα και θ' ανεβοκατεβαίνω σαν τον κουτό, εγώ βασικά για να ξεκαπνίσω τ' αμάξι ήρθα) Ξέρω, ξέρω (να σου χέσω τον αρχιδημοσκοπησάριο με τα ερωτηματολόγιά του) Τσουλάω λίγο ακόμη, μόνο ένα αμάξι μπροστά μου, συντόμευε καλή μου... - Αν (λέμε τώρα) το διόδιο πήγαινε στα 2,8 ή στα 3 ευρώ τι θα κάνατε; (η αυτοπυρπόληση δεν μετρά ως απάντηση) - (όπα όπα, κάτσε πολύ απότομα μου το 'φερες και δεν έβαλα και το αιρκοντίσιον μπροστά, θα μου 'ρθει το εγκεφαλικό, νάτο πετιέται, μου στραβώνει το στόμα, μουδιάζει και το χέρι) Θα έβαζα τα κλάματα ('φχαριστημένη τώρα;) Φτάνω στην καμπίνα, βγάζω τα 2,5 ευρώ, ρωτάω τη συνάδελφο της προηγούμενης. - Τι μου είπε για 3 ευρώ η συνάδελφός σας; - Α, μην ανησυχείτε, όχι ακόμα (πέστο κοπέλα μου και ανησύχησα) - Οταν λέτε όχι ακόμα πότε δηλαδή θα γίνει; - Δεν ξέρω, πάντως θα γίνει (για να καταλάβεις, στο κουπόνι του Στοιχήματος το παίζουν όλοι καρφωτά άσσο) Το ξέρω ρε γαμώτο σε πικραίνω τώρα, αλλά η σκληρή αλήθεια είναι ότι η Αττική Οδός, που σε λίγους μήνες θα μποτιλιάρει και αυτή πρωί μεσημέρι απόγευμα (από μόνο πρωί που σκαλώνει για τα καλά σήμερα σε κάποια σημεία της) θα σου παίρνει 3 ευρώ για να κάνεις γνωριμίες με τους διπλανούς σου... Ωστόσο, μια μικρή παρηγοριά θα είναι αν όλα αυτά τα τρομερά συμβαίνουν ένα ζεστό βράδυ, κάπου κοντά στην αγαπημένη σου έξοδο (προσωπικά μου αρέσουν και οι δύο της Περιφερειακής Υμηττού) με μια μουσική σαν...

Raise your hats and your Glasses too We will dance the whole Night throught We're going back to a Time we knew Under a violet Moon (Under a violet Moon, Ritchie Blackmore)

... και την αντίστοιχη σκηνογραφία να απλώνεται στον ουρανό βεβαίως. Μην το λες, ακόμη και το μποτιλιάρισμα θέλει να ντύνεται με νότες... Καλή σου μέρα...