(μην πεις τίποτα)
Δευτέρα απομεσήμερο, περίπατος στους "δεύτερους" δρόμους του Παρισιού, ψάχνοντας από κάπου να φανεί στο βάθος το Πάνθεον. Κτίρια με ψηλούς τοίχους ανακατεύονται με πολυκατοικίες ηλικίας 30-40 ετών, στην περιοχή κυκλοφορούν σχετικά λίγα αυτοκίνητα - εντελώς διαφορετική εικόνα από το μόνιμο τρελοκομείο των μεγάλων (και εκνευριστικά καθαρών) λεωφόρων. Μια παρέα παιδιών, έξω από την πόρτα του σχολείου τους, οι ηλικίες πρέπει να παίζουν γύρω στα 15 και 17 χρόνια. Μιλάνε, αστειεύονται, πειράζουν το ένα το άλλο, μα δεν ακούγεται ούτε ένας ήχος. Ολη η επικοινωνία γίνεται με νοήματα, εκφράσεις του προσώπου, στάση του σώματος. Σχολείο κωφαλάλων βλέπεις, αλλά τα παιδιά είναι παντού παιδιά και αυτό που μπορεί να μου (σου;) φαίνεται μεγάλο εμπόδιο γι' αυτά δεν είναι τίποτε παρά λεπτομέρειες. Το πεζοδρόμιο γεμίζει κίνηση και χρώμα, μακράν η πιο όμορφη στιγμή στις λίγες ώρες που βρέθηκα στην πόλη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου