24.6.05

Αίμα ζωής

(μεγαλόστομο μεν, μετάφραση δε) Ξανάκουγα το τελευταίο των Manic Street Preachers, λέω πως έχουν ομορφιά στη μουσική τους, όσο μελαγχολικοί (ή κυνικοί) και αν είναι οι στίχοι τους. Στο Lifeblood κυριαρχούν δυο χρώματα, το κόκκινο και το λευκό (αν κάνεις βέβαια την παραδοχή ότι το λευκό είναι από μόνο του ένα χρώμα, πράγμα που ανοίγει μια μεγάλη φυσικο-φιλοσοφική κουβέντα). Οταν το CD αρχίζει να παίζει, μοιάζει με τα ηχεία να δίνουν διέξοδο σε μια παλίρροια, έτσι μου φάνηκε και πάλι, μπορεί να είναι και αυθυποβολή. Με κάτι τέτοιους τύπους συν τους Archive και μερικούς ακόμη νομίζω πως θα ακούω μουσική για πολλά ακόμη χρόνια... This is the place where peace exists this is the place where my mind resists (Fragments, Manic Street Preachers) ... έξυπνη ρίμα, λέω τώρα. Η Παρασκευή που άρχισε είναι περίεργη με την απεργία, τις πορείες, τους δεκάρικους των συνδικαλιστών που αύριο μεθαύριο θα ψάξουν να βρουν μια γωνίτσα στην αίθουσα της ολομέλειας της Βουλής για να ξεκουράσουν το κοκκαλάκι τους. Κυνικό; Μπορεί, καμία σχέση δηλαδή με την καλημέρα μου...

Δεν υπάρχουν σχόλια: