Μήπως κατά βάθος είμαστε άνθρωποι;

(το σοκ της συμμετοχής) Εκεί που λες πως ο καθένας είναι κλεισμένος στο μικρόκοσμό του και ταλανίζεται από διάφορα μικρά και μεγάλα προβλήματα – από το πού θα παρκάρει ως τι να είναι αυτό το γρουμπαλάκι που εμφανίστηκε ξαφνικά στο χέρι δίπλα στην ελιά- κάτι συμβαίνει και ακολουθεί μια πρωτοφανής κινητοποίηση για την ανάγκη ενός ανθρώπου που βρίσκεται σε ανάγκη. Κοιτάζω στα μηνύματα που έχω πάρει το τελευταίο εξάμηνο. Γύρω στις δέκα εκκλήσεις για αίμα κυρίως για τη σπάνια ομάδα Ο. Αν δεν ανήκεις στην κατηγορία των υποψηφίων δωρητών προωθείς το μήνυμα και εύχεσαι ο επόμενος παραλήπτης να μπορεί να δώσει κάτι περισσότερο από το δικό σου (σημαντικό) FW στον τίτλο του μηνύματος. Συνέβη πολλές φορές, δυστυχώς ή ευτυχώς δεν έμαθα ποτέ τι έγινε κάθε φορά με τον άνθρωπο που χρειάζονταν τη βοήθεια. Σε δυο μηνύματα οι συγγενείς θυμάτων τροχαίων αναζητούσαν αυτόπτες μάρτυρες. FW… Τη Δευτέρα το πρωί πήρα και εγώ το μήνυμα του πατέρα που από τα μέσα της προηγούμενης εβδομάδας αναζητούσε το γιο του. Για άλλη μια φορά FW… Το έλαβα άλλες 5-6 φορές στη διάρκεια της Δευτέρας και γύρω στις 3-4 την Τρίτη. Η κινητοποίηση δεν περιορίστηκε βέβαια μόνο στα του Δικτύου, όπως λέει ο πατέρας του παιδιού. Ο τίτλος είναι νομίζω εξαιρετικά επιτυχημένος Βρήκε το γιό του και τους ανθρώπους. Οσο για τον πιτσιρικά τον είχαν βρει από το περασμένο Σάββατο, αλλά αυτό δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία πια, το σημαντικότερο νομίζω πως είναι ότι είμαστε εδώ για όποιον το χρειαστεί.

(Δεν μπορείς να φανταστείς με πόση ταχύτητα συγκεντρώθηκε σε μια εταιρεία πριν από καμιά εικοσαριά μέρες ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό για κάποιο φάρμακο που το γαμωασφαλιστικό κωλοταμείο δεν κάλυπτε).

Ξανά: Μωρέ μήπως κατά βάθος είμαστε άνθρωποι;