Φέρε πίσω τη μουσική ρε

(μη σου ^%@@##$ τίποτα) Να σου πω πως την έπαθα. Πριν από πολλούς μήνες, αγοράζω (νόμιμα) το τελευταίο CD των Calexico, το Feast of Wire. Στο εξώφυλλο υπήρχε ένα μυστήριο σηματάκι (ένα μαύρο τριγωνάκι με έναν κύκλο μαζί), το οποίο όπως διάβασα στην πίσω πλευρά ήταν ενημέρωση ότι στο CD υπήρχε μηχανισμός για προστασία από αντιγραφή. Με τη σχεδόν κατηγορηματική διαβεβαίωση της εταιρείας ότι το CD θα παίζει γενικώς παντού, πήγα στο ταμείο. Στο σπίτι έπαιξε κανονικά, στο μίνι στερεοφωνικό, στο DVD, στον υπολογιστή που είχα τότε (με κάτι ψιλοιδιοτροπίες γιατί τα μουσικά κομμάτι εμφανίζονταν ως μια εφαρμογή, λεπτομέρειες). Πάω να το βάλω και στο φορητό CD που συνήθως εκτελεί χρέη μουσικού παραγωγού στο αυτοκίνητο - μαρκούτσια. Βρε καλό μου, βρε χρυσό μου, βρε παίξε μη σου κατεβάσω κανένα μεγάλο - νιέντε. Εξαπάτηση; Βεβαίως, αν μάλιστα αναλογιστείς ότι το CD player δεν είχε τρεις μήνες που είχε κυκλοφορήσει στην πιάτσα, δεν μπορεί το firmware π.χ. να ήταν αρχαίο. Οταν σου λέω, λύσσαξα, κόντεψα να φάω το τιμόνι. Αργότερα από το γραφείο (ή το σπίτι δεν θυμάμαι) βρίσκω στο δίκτυο ένα προγραμματάκι που σπάει την κωδικοποίηση του CD, διότι όπως καταλαβαίνεις δεν είναι δυνατόν η ΕΜΙ, η Warner και τα υπόλοιπα καλόπαιδα να μου στερούν το νομότυπο δικαίωμά μου να δημιουργήσω ένα εφεδρικό αντίγραφο του CD για προσωπική μου χρήση. Η κατάληξη ήταν όλα τα τραγούδια να αντιγραφούν στο σκληρό δίσκο και από εκεί να γίνουν ένα αξιοπρεπές audio CD ρέπλικα που, βέβαια, παίζει παντού εκτός ενδεχομένως από την καφετιέρα μου (δεν έχει CD player, τουλάχιστον όχι ακόμη). Ως εδώ καλά, οι νόμοι (και οι περιορισμοί) καταργούνται στα οδοφράγματα, βίβα λα ρεβολουθιόν, με λοστούς με λοστούς θα τους φάμε τους αστούς / και τους γραφειοκράτες, στο φούρνο με πατάτες... Οταν το iTunes της Apple άνοιξε και για την πτωχή πλην τίμια χώρα μου το εγκατέστησα, ψώνισα μερικά τραγούδια και άρχισα να τσαρκαλεύω με το σχετικά φτωχικό media player που έχει, ο οποίος πάντως είναι πιο προβλέψιμος από το βαρύ τέρας (τάνκερ σε μορφή software) της Microsoft. Διαπιστώνω ότι το προγραμματάκι της Apple σου επιτρέπει να περάσεις σχετικά γρήγορα και οργανωμένα στο δίσκο σου τα μουσικά CD, έξτρα πρίμα γκουντ κάποια στιγμή μου κατεβαίνει η φαεινή να περάσω στο δίσκο για άλλη μια φορά το Feast of Wire (Calexico, αν τυχόν το ξέχασες, ναι το CD με το copy protection). Μάντεψε τι έγινε, όχι μάντεψε... Καλά θα σου πω, όλα τα κομμάτια συμπεριλαμβανομένων και των τριών bonus που ήταν χωμένα σε μια γωνιά του CD πέρασαν στη βιβλιοθήκη του iTunes (και στο σκληρό δίσκο) χωρίς να πουν τσιμουδιά. Ηθικό δίδαγμα. Οταν έχεις να κάνεις με software τα πάντα γίνονται και αυτό οι δισκογραφικές δεν το έχουν αντιληφθεί. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να υπερασπιστούν τη φοβερή -όπως έχει εξελιχθεί- στρέβλωση που ακούει στο όνομα πνευματική ιδιοκτησία φτάνουν ακόμη και στο σημείο να περιορίζουν δικαιώματα. Μόνο που σήμερα υπάρχει μια λαμπρή online παρέα που κατεβάζει ιδέες η γκλάβα της, άσε που καμιά φορά το χτύπημα προέρχεται εκ των έσω (βλ. iTunes). Εκτοτε ψώνισα άλλο ένα copy protected CD το (μάλλον EP, αφού έχει τρία τραγούδια) των Μαχαιρίτσα / Πλιάτσικα / Domenica, που αυτή τη στιγμή βαριέμαι να πάω ως το ράφι για να σου πω τον τίτλο του. Φυσικά πέρασε στο δίσκο μέσω iTunes πριν προλάβει να πει ασβέστη. Τις προάλλες είδα ότι και το Hotel του Moby είναι στην ίδια κατηγορία, φοβήθηκα να το πάρω, σκέφτηκα μήπως έχουν κάνει κανένα κωλο-update στο μηχανισμό κλειδώματος. Αλλά δεν με πολυνοιάζει υπάρχει -αν θέλω να είμαι εντάξει με την μπασταρδονομοθεσία περί πνευματικών δικαιωμάτων- στο iTunes όπου πωλείται αντί 9,99 γιούρος. Γιατί πρέπει να δώσω στο δισκάδικο σχεδόν τα διπλάσια για να αποκτήσω ένα CD που αποδεδειγμένα δεν θα παίζει παντού δεν το αντιλαμβάνομαι. Στο τέλος, είμαι σχεδόν σίγουρος, θα ανακράξουμε βενσερέμος και όλο αυτό το απαίσιο μόρφωμα των δισκογραφικών/κινηματογραφικών εταιρειών θα καταρρεύσει υπό το αθροιζόμενο βάρος της κάθε μαλακισμένης πατέντας που υιοθετεί. Για την πνευματική ιδιοκτησία βλ. και ένα ωραιότατο σημείωμα του Vrypan.