Σιγή ασυρμάτου...

(στην πρίζα) Μια φορά στο τόσο λουφάζω και διαβάζω ξεχασμένα βιβλία , κοιτάζω τις γωνίες του ταβανιού με μουσική υπόκρουση κάποιο ορχηστρικό κομμάτι χωρίς αυτό το τελευταίο να είναι αδιαπραγμάτευτο. Κρατά μερικές ώρες αυτό το πράγμα, σαν να χρειάζομαι ένα patchάκι για να πάω στην επόμενη έκδοση (πρέπει να είμαι τώρα στην 3.3.1.0b, αν δεν έχω χάσει το λογαριασμό).

Σε αυτό το διάστημα γίνονται διάφορα, όπως το προξενιό μεταξύ Ebola και HIV όπως λέει το New Scientist.

Και εγώ χάζευα το ταβάνι, απ' το οποίο θα έπεσαν οι νότες...

Baby, baby Ain’t it true I’m immortal When I’m with you (Big Exit, PJ Harvey)

Τελευταία στροφή, ευθεία για την Παρασκευή, οι λεύκες χαιρετάνε τα λιγοστά σύννεφα... Ενας σκύλος με πλησίασε, με μύρισε στα γρήγορα, πριν προλάβω να τον ρωτήσω για τα νέα του απογεύματος με χαιρέτισε κουνώντας την ουρά και έφυγε τρέχοντας για να προλάβει τους φίλους του. Παράξενο αν σκεφτείς πως στη γειτονιά σπανίως εμφανίζονται αδέσποτα, λες να γνωριζόμασταν από αλλού; Πώς; Βέβαια, καλημέρα και σε σένα...