Με προβλήματα πολυτελείας

(συμβαίνουν και τέτοια) Κοιτάζοντας την πόλη από τα ψηλά της σαλόνια. Η Βασιλέως Κωνσταντίνου νικά κατά κράτος στο φωτισμό της Βασιλίσσης Σοφίας (άσχετο, ο ξένος που θα δώσει λίγο περισσότερο σημασία στα ονόματα των δρόμων θα νομίσει πως έχουμε ένα κόλλημα με τους γαλαζοαίματους, τύφλα να 'χουν οι Βρετανοί), αλλά όλη η κάτω γειτονιά του Παγκρατίου είναι στα μαύρα τα σκοτάδια. Εξαιρετικά φωτισμένος Παρθενώνας και στο βάθος ο φάρος του Φιλοπάππου, ο Λυκαβηττός φέρνει λίγο σε ακρωτήρι από εδώ. Επειγόντως... Θέλω θάλασσα... Στα ηχεία εναλλάσσονται καλές, ενδιαφέρουσες και βαρετές εκδοχές lounge. Μωσαϊκό προσώπων, ηλικιών, παρελθόντων στα τραπέζια - με δεδομένο ότι το μέρος δεν έχει τίποτε το αστρικό (οι λογαριασμοί εξαιρούνται) εδώ θα βρίσκεται και η ρίζα της ιδέας να ονομάσουν το μέρος Galaxy. Ισως και να ήθελαν να ρίξουν τη σκιά τους στο άλλο Galaxy, εκείνο που βρίσκεται στη νοητή ευθεία που συνεχίζει από το δείκτη του Κολοκοτρώνη, αργότερα ο βάρδος θα θυμίσει πως στα υπόγεια είναι η θέα... Στη γειτονιά μου εμφανίστηκαν επιτέλους οι σκουπιδιάρες (που τις κανονικές ημέρες κωλοβαράνε μέρα μεσημέρι και σκίζουν πατόκορφα την κίνηση για ένα χαρτόκουτο, το έχω δει να συμβαίνει) και το ανακάτεμα από τις μισοσάπιες σακούλες έχει αφήσει πίσω του τη βαριά μυρωδιά της αποσύνθεσης. Απέναντι στον ακάλυπτο, φως μόνο σε ένα διαμέρισμα. Ο νέος μου υπολογιστής πρέπει να κληρονομήσει 4-5 GB από τον παλιό ο μισός δίσκος του οποίου έχει εμφανώς αρχίσει να ρετάρει. O Mick Jagger κάτι λέει για παλιές συνήθειες που δεν φεύγουν με τίποτε (τον πρόλαβε ο Μιλτιάδης Πασχαλίδης νωρίτερα) και, χωρίς υπερβολή, σαν σε απάντηση η μισή μπάντα των FM συμφωνεί...

μ' ένα χαμόγελο μπορείς τα θαύματα να πεις (Νεράιδα, Σωκράτης Μάλαμας)

... άρα... Αν σήκωνες τώρα τα μάτια από την οθόνη (δεν) θα 'βλεπες την καλημέρα μου...