2.6.05

Μια ανάσα πριν την ανατολή

(γιατί όχι...) Ωρα 05.28, η μακρόσυρτη εισαγωγή έρχεται από τον Best, γνωστή γνωστότατη, σε μια παύση της το κοινό ξεσπά. Ζωντανή ηχογράφηση λοιπόν. Συνέχεια, ένας ηχητικός ανήφορος, σταματά να ξαποστάσει, ο κόσμος ενθαρρύνει με φωνές και χειροκροτήματα. Φτάνει στην κορυφή και χωρίς άλλη ανάσα τα εξάχορδα αναλαμβάνουν να κουμαντάρουν τον ίλιγγο της κατηφόρας, τα πλήκτρα προσφέρουν τις καλές τους υπηρεσίες... Πριν ακόμη μπουν στη μέση οι φωνές, ένας περιστροφικός χορός πάνω από μια πεδιάδα, που τη φαντάζομαι μ' ένα ποτάμι να τυλίγεται στη μέση της και έναν ήλιο να ανεβαίνει αργά και να βάζει φωτιές στα ξέφτια της. Remember when you were young... shine on your crazy diamond... Πόσο μακριά είναι τελικά οι Pink Floyd από ένα ζεϊμπέκικο (επαναλαμβάνομαι; και λοιπόν;) που βαριά σέρνει τα δεξιά του βήματα, τη στιγμή που τα αριστερά του παιχνιδίζουν θέλοντας να πατήσουν γερά στη γη και αμέσως μετά ν' αγγίξουν τον ουρανό... Ολα είναι ένα, μου φαίνεται - στα λιγοστά και άρρωστα δέντρα της πόλης μου κατοικούν πουλιά που ψέλνουν το δικό τους όρθρο, προσεύχονται, ευχαριστούν και προσκαλούν... Αέρας πρωινού μπαίνει από το παράθυρο φέρνοντας τις φωνές τους, ανασαλεύει στους τοίχους και φεύγει με προίκα μια ανάσα καπνού... No borders No fences No walls No borders No fences... Unbound, Robbie Robertson) ... τα όνειρα της νύχτας τα 'γραψα στο τεφτέρι της Πέμπτης το λοιπόν να μη σε νοιάζει, μέρα σου καλή...

Δεν υπάρχουν σχόλια: