Amazing Grace

(πολύ στον αγγλόφωνο τίτλο το 'χω ρίξει τελευταία) Λες τα παραμύθια να θέλουν χώρο για ν' αναπνεύσουν και να πουν την ιστορία τους; 'Η μήπως το φως να κοντοστάθηκε ποτέ να σκεφτεί αν χωράει από τη χαραμάδα και να εγκατέλειψε την προσπάθεια; Γύρισα από ένα μέρος που σέβεται τον κόσμο του, τόσο τους κατοίκους όσο και τους επισκέπτες του - ένα μέρος που δεν έχει σημασία αν οδηγάς 500άρι Fiat (δεν είναι σχήμα λόγου), Yaris, Ferrari (οποιαδήποτε) ή Porsche Boxster, στη διάβαση των πεζών όλοι θα σταματήσουν. Ενα μέρος που στην πρώτη ματιά σε απογοητεύει με τον κυνισμό των πολυόροφων κτιρίων αλλά ντροπαλά σε φωνάζει να το ψάξεις ανάμεσα σε καλοφροντισμένους (και κατακάθαρους) δρόμους, όπου πανέμορφα χρωματιστά σπίτια περιμένουν υπομονετικά να τ' ανακαλύψεις. Μια μικρή πόλη, μπα, κωμόπολη μάλλον για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, όσο η απόσταση από την Πειραϊκή ως την Καστέλλα του Τρελλαντώνη (τον θυμάσαι άραγε;). Παρά τις ρυτίδες του μοντέρνου της εαυτού κρατά πολλά από την μελαγχολική αριστοκρατία άλλων καιρών, όταν -αν το φαντάζεσαι- το Bellagio ακόμη ήταν ένα αλαζονικό θέρετρο για τους λίγους. Μέσα όμως σε αυτό το πάτημα σε δυο εποχές, σε εκείνη της μεταπολεμικής αριστοκρατίας και σε αυτή των σύγχρονων γιάπηδων διατηρεί την ευγένειά της, την εύθραυστη τρυφερότητά της. Νομίζω, πως το Μόντε Κάρλο είναι μια γυναικεία πόλη (ή κωμόπολη, μη με βάζεις να μπαίνω σε λεπτομέρειες) που σε προ(σ)καλεί να ψάξεις λίγο πιο πέρα απ' ό,τι έχεις συνηθίσει. Μπορείς; Το βραδινό της φόρεμα δεν είναι παρά μια βροχή φως, το πρωί της είναι η έκπληξη που νιώθεις όταν από μια γωνιά προς τη θάλασσα βλέπεις ξαφνικά αραγμένο ένα θηριώδες κρουαζιερόπλοιο, το μεσημέρι και το απόγευμά της ένα παιχνίδι στις σκιές των βουνών που κάθονται ήσυχα στο Βορρά, με τους γλάρους και τα χελιδόνια να παίζουν ανάμεσα σε τοίχους, βράχια, σκάφη, ανθρώπους περιμένοντας και πάλι την ώρα του φεγγαριού - λες και όλα τα κανονίζει η χαμένη πριγκίπισσα. Στην πιο διάσημη φουρκέτα της σε περιμένει να σου διηγηθεί θρύλους ποτισμένους με αδρεναλίνη - σε αφήνει μια δεξιά στροφή μετά. Η ευθεία του τούνελ... Λυτρωτική για όσους ζορίστηκαν, σαν να 'ναι ο τρόπος της ζωής να σου πει συγγνώμη.... Λίγο πιο κάτω, η κατηφορική ευθεία μπροστά από τη μαρίνα, χιλιοφωτογραφημένη, μυριοπερπατημένη.... Αν θέλεις μια ελάχιστη γεύση πέρνα μια βόλτα από αυτή τη βιαστική μου συλλογή και αν σου δοθεί ευκαιρία τράβα για το Μονακό και μην ακούς όσους μιλούν γι' αυτό - ξέρεις καλύτερα...

The story of a woman on the morning of a war remind me if you will exactly what we're fighting for (Easily, Red Hot Chilli Peppers)

... καλημέρα;