Παραγγελιά

(να μη ζητήσω κάτι;) Πρώτα the bright side of life σε μια παλιά ιστορία, ντόπια. Τα παλιά τα χρόνια ήταν, λέει, ένας καραγωγέας στην Κρήτη, ας πούμε τον έλεγαν Γιώργη. Κάθε πρωί ξεκινούσε από το χωριό πήγαινε ως το Ηράκλειο με το κάρο και στην επιστροφή την έπεφτε για έναν υπνάκο κάτω από μια συγκεκριμένη ελιά. Μια μέρα κάτι φίλοι του αποφάσισαν να του κάνουν πλάκα, περίμεναν μέχρι να κοιμηθεί, πήραν το άλογο του κάρου και το 'κρυψαν. Ξύπνησε ο Γιώργης πάει για το κάρο, έκπληκτος βλέπει πως το άλογο έχει κάνει φτερά (εντάξει, δεν ήταν και ο Πήγασος, σχήμα λόγου) και μονολογεί.

- Αν είμαι ο Γιώργης έχασα το άλογο. Μα αν δεν είμαι ο Γιώργης μόλις βρήκα ένα κάρο!

[όπως μου μετέφεραν, την ιστορία την έχει πει, λέει, ο Λουδοβίκος των Ανωγείων σε κάποια συναυλία του, τι να σου πω δεν ξέρω, θα ρωτήσω τη Νατάσα :) ] Στο μεταξύ, η βροχούλα που προβλέπουν οι μετεωρολογικάριοι για σήμερα το μεσημέρι θα ήθελα να γίνει ανοιξιάτικο μπουρινάκι, να ρίξει νερό με το καντάρι, καρεκλοπόδαρα και όλες τις επιπλοσυνθέσεις της Ikea και εξηγούμαι γιατί: α) διότι μόνο στον καταραμένο τόπο βρέχει Μάη μήνα. β) έτσι γουστάρω βρε αδερφέ, θέλω αστραπόβροντα και μετά να βγει ένας αγριεμένος ήλιος που θα στεγνώσει τα πάντα σε ντε τε, όχι τίποτε άλλο, να δείξει και ποιος κάνει κουμάντο εδώ πέρα. γ) τα ραδιόφωνα μπορεί και να θυμηθούν κάτι σαν το...

Who can say where the road goes where the day flows - only time And who can say if your love grows as your heart chose - only time (Only Time, Enya)

... και κάπως έτσι, λέω τώρα, θα έχουμε φτάσει στη συνέχειας μιας καλημέρας...