17.5.05

Ενας Καίσαρας στο πιάνο...

(λίγο μεγαλόστομο αυτό, αλλά βρες μου κάτι άλλο) Οι Βρετανοί αστυνομικοί τον βρήκαν πριν από 1,5 μήνα να περιπλανιέται μουσκεμένος και καλοντυμένος κάπου στο Κεντ. Κάθε προσπάθειά τους να συνεννοηθούν μαζί του απέβη άκαρπη. Τον οδήγησαν σε ένα νοσοκομείο. Το προσωπικό τού έδωσε χαρτί και μολύβι με την ελπίδα πως θα έγραφε τουλάχιστον το όνομά του. Εγραψε τίποτα, δεν έδωσε όμως το χαρτί πίσω λευκό, ζωγράφισε ένα πιάνο - με ουρά. Τον οδήγησαν στο παρεκκλήσι του νοσοκομείου όπου υπάρχει ένα πιάνο. Επαιζε με τις ώρες χωρίς σταματημό. Δείχνει να ζωντανεύει μόνο όταν κάθεται μπροστά στα πλήκτρα και οποιαδήποτε άλλη προσπάθεια επικοινωνίας μαζί του πέφτει στο κενό.
Σίγουρα μια συγκινητική, απίστευτη, τρυφερή και δύσκολη ιστορία που να το θυμηθείς θα πάρει κάποια στιγμή το δρόμο για το κινηματογραφικό πανί.
Ιστορία που μου θυμίζει κάπως το Shine. Ξέρεις τι θα 'θελα; Ο άγνωστος νεαρός να μην έχει τίποτε απολύτως και να 'ναι μια χαρά, να έχει βάλει ένα τρελό στοίχημα, να 'χει κάνει ένα τάμα, να τον χτύπησε κατακούτελα ο έρωτας και να είπε πως γι' αυτόν η μουσική είναι πλέον ο μόνος δρόμος. Αν (μπορούσε να) είναι έτσι, το πρόβλημα το 'χουν οι άλλοι, αλλά, πάλι, οι άλλοι είναι πολλοί αυτός πάλι...
Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε, Καίσαρ, να σας σώσει. Κάτι που πάντα βρίσκεται σ'αιώνια εναλλαγή, κάτι που σχίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων, και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατελείωτη γη. (...) Κάτι που θά'κανε τα υγρά, παράδοξά σας μάτια, που αβρές μαθήτριες τ'αγαπούν και σιωπηροί ποιηταί χαρούμενα και προσδοκία γεμάτα να γελάσουν με κάποιο τρόπο που, όπως λεν, δε γέλασαν ποτέ. (...) Η μόνη μου παράκληση όμως θά'τανε, τους στίχους μου να μην ειρωνευθείτε. Κι όπως εγώ για έν'αδερφό εδεήθηκα, για έναν τρελόν εσείς προσευχηθείτε. (Γράμμα στον ποιητή Καίσαρα Εμμανουήλ, Νίκος Καββαδίας)
Ο σιωπηλός πιανίστας, ίσως γρίφος που έχει όμως βρει ένα δρόμο - μια μέρα καλή θέλω να σε περιμένει και ένα ακόμη καλύτερο απόγευμα...

3 σχόλια:

Γεώργιος Χοιροβοσκός είπε...

Κι όπως εγώ για έν'αδερφό εδεήθηκα,
για έναν τρελόν εσείς προσευχηθείτε.

Το αυτόν ποιούμεν και δι υμάς...Νικ!

NickTheCreek είπε...

Ειλικρινά Γεώργιε το εκτιμώ αυτό...

πιτσιρίκος είπε...

Δεν ξέρω γιατί αλλά στο μυαλό μου ήρθε το τέλος στη "Μητέρα του σκύλου", του Μάτεσι. Ο γιος νομίζει πως η μητέρα του είναι μουγκή και όταν την ακούει να μιλάει τη ρωτάει:
-Μιλάς μάνα; Γιατί δεν μιλούσες τόσο καιρό;
-Δεν είχα τίποτα να πω.

(κάπως έτσι-δεν έχω μπροστά μου το βιβλίο)