16.5.05

Anima

(είμαι επιρρεπής, εντάξει;) Μόλις πέρασα από το τελευταίο post της Mourning Blade και νομίζω πως αν φώναζα τις Μούσες θα της (σου;) σιγοψιθύριζαν βιαστικές κάτι σαν το "της Κυριακής τα όνειρα ζουν ως το μεσημέρι /σαν παίρνει το απόγευμα κανένα τους δε βγαίνει". Βιαστικές, γιατί και αυτές έχουν μια εβδομάδα μπροστά να σκαρφαλώσουν, μην τα θες και όλα δικά σου. Ουσιαστικά η μελαγχολία της Κυριακής μού κάνει άγνωστη λέξη, εκείνο που μου κάνει πιο γνωστό είναι οι μεταμεσονύκτιες βόλτες στους άδειους δρόμους. Από τη θάλασσα του Πειραιά ως τους φαρδιούς μονοδρόμους της Φιλοθέης και μετά στα στενά του Γκύζη, έτσι για να μη μεγαλοπιανόμαστε και μετά κάθοδος για το κέντρο που πάντα τέτοια μέρα και ώρα λαγοκοιμάται και ανασαλεύει όταν ανεβαίνεις τη Σταδίου ταράζοντας το πέπλο των κίτρινων φώτων της. Θα ήθελα να σου πω και άλλα μα είναι που καταλαβαίνω τον καημό της Δευτέρας σου, είναι και αυτό το τραγούδι που μου 'χει πάρει το μυαλό από την ώρα που σουρούπωνε.
Κοίτα τους όγκους τους αδούλευτους χωρίς βαρύτητα αρχιτεκτονική, δεν συγκρατούν τους δορυφόρους τους που ‘χουν απρόβλεπτη τροχιά χαωτική, κυμματοθραύστες κατοικούμενοι μπλόκια σε ανθρωποθάλασσες, την ομορφιά σου αναδυόμενη χωρίς αντάλλαγμα τη χάρισες όποιον αντέχει τη νομοτέλεια πώς υποκύπτει μονάχα στο νερό αληθινό και η εντέλεια στον ανεξέλεγκτο και χείμαρρο καιρό Λαξεύονται από το νερό μέρες και νύχτες και περπατάνε στον αφρό οι Αφροδίτες τις φυλακίζουν στο βυθό μέρες και νύχτες μα είναι το φως το φανερό οι Αφροδίτες (Αφροδίτες, Ρόδες)
Σε μια κατά τα φαινόμενα ζεστή Δευτέρα που θα σε βρει ενδεχομένως να παλεύεις πάλι με πολλά που περιμένουν να γίνουν ως την Παρασκευή... Δικιά σου -και καλή σου- η μέρα...

2 σχόλια:

Areth είπε...

καμιά φορά η Δευτέρα δε φαίνεται όμως παιχνιδάκι μπροστά στην κυριακή?
καλημέρα σας.
______
"κυμματοθραύστες κατοικούμενοι"

NickTheCreek είπε...

Βεβαίως, δίκιο έχετε...