Ουράνιος αιφνιδιασμός (...)

(μια ομπρέλα ρε παιδιά) Περίληψη προηγουμένου:

Η περιπέτεια της στάθμευσης και του νυχτερινού εντοπισμού του οχήματος μου, θυμίζει συνειρμικά στην Ιφιμέδεια ότι έπλυνε το αμάξι της την Τρίτη αν και για την Τετάρτη η ΕΜΥ προέβλεπε βροχή. Η καλή επισκέπτις τούτου 'δω του blog επέστρεψε στο θέμα εύχαρις καθώς ως χθες το βράδυ ο ουρανός δεν είχε ρίξει σταγόνα, όλα αυτά εδώ...

Ημουν έτοιμος, λοιπόν, να γράψω πόσο εύκολο είναι να ανησυχεί κανείς για πράγματα που δεν μπορεί να αλλάξει με αφορμή (και όχι αιτία) το σχόλιο της Ιφιμέδειας. Ενα πλυμμένο αυτοκίνητο που σύμφωνα με το δελτίο καιρού θα λερωθεί την επόμενη ημέρα θα χρειάζονταν ούτως ή άλλως ξανά μπάνιο μετά από μερικές ημέρες, εβδομάδες, μήνες, δεν έγινε και τίποτα, ιδίως αφού τελικά δεν έβρεξε. Εντάξει σε πιάνει ένα γαμώτο αλλά δεν θα χαλάσει η διάθεση για περισσότερα από 20 nanoseconds. Κάτι που ήθελες να σου βγει στη δουλειά και δεν σου βγήκε, τι να κάνουμε τώρα, να βγούμε γυμνοί στους δρόμους και να ρίχνουμε στάχτη στα μαλλιά δεν θα είναι κατανοητό από τους άλλους (τι να σου κάνω;) στους καιρούς μας. Κάτι που δεν σου πήγε καλά πριν από 1, 2, 5, 10 χρόνια και καμιά φορά σου ταράζει τον ύπνο και τον ξύπνιο, δεν αλλάζει, όχι πως πρέπει να το ξεχάσεις κάθε άλλο, αλλά αυτό είναι, δεν κλαις άλλο, το ποτάμι σε κατεβάζει και σε πάει σούμπιτο στη θάλασσα (κάπως έτσι βγήκε το όνομα τούτου 'δω του blog, θύμισέ μου να σου πω), όταν βγεις στις εκβολές θα διηγηθείς σε αυτούς που το κατέβηκαν πριν από σένα και σε περιμένουν να τους πεις αν έχει αλλάξει κάτι στο τοπίο και τα χρώματα.

[Ολα αυτά στα λέω με ένα "νομίζω" μπροστά, αν έχεις άλλη άποψη μπορείς να κάνεις αυτό ή να με περάσεις από τη μηχανή των σχολίων στο τέλος του post, ξέρεις]

Για όλα αυτά ήμουν έτοιμος να γράψω, καθώς το βράδυ της Τετάρτης έγνεφε αντίο πάνω από τα σπίτια και τα μαγαζιά των ανθρώπων(ώρες, ώρες...). Ελα όμως που τελικά έβρεξε πιο αργά, κοντά στο έμπα της Πέμπτης. Περιδρόμιαζα σε μια άκρη τούτου του θαυμαστού πολεοδομικού συγκροτήματος, διαπίστωσα πως είχε βρέξει όταν βγήκα έξω και είδα τις σταγόνες να ξεκουράζονται στον ουρανό, όχι το δικό τους και δικό μας, του αυτοκινήτου μου. Στην αρχή μου βγήκε ένα γέλιο που σιγά σιγά μεταβλήθηκε σε νευρικό. Ενα ζευγάρι περνούσε και κοιτάχτηκαν μεταξύ τους με απορία, ένας γάτος που κάθονταν πίσω από κάτι κάγκελα στη διπλανή μονοκατοικία αποφάσισε μετά από λίγο δισταγμό να υιοθετήσει παρόμοιο ύφος, όχι οι τεκίλες δεν είχαν τίποτα, εκτός από παραπανίσιο πάγο αλλά... Χθες το πρωί τα παιδιά στο βενζινάδικο με δική τους πρωτοβουλία έπλυναν το αυτοκίνητό μου και έχει γούστο όσο έπεφτε η βροχή η Ιφιμέδεια να είχε το δικό της αμάξι σε κανένα στεγασμένο πάρκινγκ. Γι' αυτό σου λέω, τι ανησυχείς; Να σε κεράσω το βραδάκι ένα April Rain;

2 μέρη βότκα 1/2 μέρος λάιμ 1/2 μέρος βερμούτ Ολα στο σέικερ με πάγο. Κοπανάς το σέικερ μέχρι να ξυλιάσουν τα χέρια σου, σερβίρεις σε ποτήρι του μαρτίνι, γαρνίρεις με φλούδα από λάιμ. Νομίζω πως έχει και άλλο όνομα, δεν το θυμάμαι τώρα.

Πριν όμως φτάσω σε αυτό ο συνονόματος που μάλλον ενστερνίζεται και αυτός την άποψη που λέει πως ο δρόμος της υπερβολής οδηγεί στο παλάτι της σοφίας:

And still your heart For still your face comes shining through And all the morning glows anew (Breathless, Nick Cave)

Στον τελευταίο στίχο κρύβεται και η ευχή που περιμένεις να διαβάσεις κάπου εδώ και που αυτή τη φορά δεν θα στη γράψω - τι θα ήταν αυτό το blog χωρίς μικρές ανατροπές;