12.4.05

Σαλάτα....

(μακεδονική ή χωριάτικη, ένας είναι ο ουρανίσκος) Διαβάζω τους προβληματισμούς της μαμάς της Σοφίας και του πιθανότατα συνονόματου nik_kit στο (κατά) τεκμήριο και κατεβάζω εκείνο το αραχνιασμένο tape από το 1992. Υπηρετούσα (υποτίθεται) τη μητέρα (υποτίθεται στο τετράγωνο) πατρίδα (υποτίθεται στον κύβο) και ήταν η μέρα με το συλλαλητήριο της Αθήνας. Θυμάμαι πως ήταν χειμώνας... Τα έχω λίγο ασορτάριστα στο μυαλό μου, είναι που αυτό το tape έμεινε για καιρό σκονισμένο στη ραφιέρα backup μου. Θυμάμαι επίσης λίγο αργότερα τις εφημερίδες του 1993 να αναφέρονται στο δάκρυ του Κων/νου Καραμανλή (του μακαρίτη, ο νυν πρωθυπουργός είναι Κώστας σκέτος και αν καταλαβαίνω καλά θα παλέψει πολύ για να αποκτήσει το βαφτιστικό του όνομα, μη με ρωτάς γιατί). Θυμάμαι επίσης το σαν σλόγκαν "το όνομά μας είναι η ψυχή μας", θυμάμαι τον Κ. Μητσοτάκη που έλεγε ότι σε δέκα χρόνια κανείς δεν θα θυμάται το θέμα του ονόματος, αλλά θυμάμαι και τον Α. Παπανδρέου να κηρύσσει εμπάργκο κατά της γειτονικής χώρας. Μετά απ' όλα αυτά διαβάζω και ακούω πως σήμερα ένα όνομα του τύπου Δημοκρατία της Μακεδονίας παύλα Σκόπια παύλα Να-Βάλω-Κάτι-Ακόμη-Που-Τώρα-Δεν-Θυμάμαι είναι ωραιότατη βάση διαπραγμάτευσης και παράλληλα πως το δικαίωμα χρήσης του όρου "Μακεδονία" δίνεται κάπως σαν trademark στους γειτόνους. Μακριά από εθνικιστικές παπαριές αλλά μεταξύ αστείου και σοβαρού (που είναι και οι πιο δύσκολες περιπτώσεις) ξέρω μια συνάδελφο που τη λένε Μακεδονία (δεν σου κάνω πλάκα) και τη βάφτισαν έτσι σε ανύποπτο χρόνο (σάμπως ξέρω πότε, αλλά και να 'ξερα δεν θα σου ΄λεγα, δεν θα το χαντακώσουμε τώρα το κορίτσι) τι πρέπει να κάνει; Πέρα απ' αυτό το ίσως εξειδικευμένο πρόβλημα, η πρεμούρα των τελευταίων 24ώρων του "να βρούμε ένα γαμωόνομα όποιο και να 'ναι" γιατί εμένα μου δημιουργεί μια αίσθηση να ψάξω να βρω πού έχω εκείνο το ρημάδι το απολυτήριο; Υπερβολικός, θα μου πεις... Ναι, ξανακοιτάζω το post υπερβολικός σίγουρα, αλλά βρες μου το μέτρο σε αυτή την μπερδεμένη διπλωματικο-οικονομικο-κοινωνικο-πολιτική ιστορία...

1 σχόλιο:

christos είπε...

Ως Βλάχος και δίγλωσσος (Η μητρική μου είναι τα βλάχικα) έχω να πώ πως το ελληνικό κράτος είχε, έχει και θα έχει κόμπλεξ με τις μειονότητες στην Ελλάδα. Πριν αρκετά χρόνια (τουρκοκρατία) Η Ρουμανική προπαγάνδα προσπάθησε να ΄΄εισβάλει΄΄ στα ελληνικά πράγματα με τον προσεταιρισμό των λατινόφωνων ελλήνων -των Βλάχων- και μάλιστα ίδρυσε και σχολεία στις βλαχικες περιοχές (Μέτσοβο, Σαμαρίνα, Περιβόλι κλπ), ανεπιτυχώς βέβαια γιατί οι έλληνες Βλάχοι είχαν και έχουν έντονα χαραγμένη μέσα τους την ελληνικά καταγωγή τους. Ομως το ελληνικό κράτος, αν και οφείλει πολλά στους Βλάχους (Στουρνάρας, Τοσίτσας, Σκουφάς, Ρήγας και πολλοι άλλοι) δεν έκανε απολύτως τίποτα για να διατηρηθεί η σχεδόν νεκρή σήμερα βλάχικη γλώσσα (Σήμερα τη μιλούν καμια δεκαριά χιλιάδες έλληνες)
Τα ίδια και χειρότερα έγιναν με τους πομάκους στη θράκη και σήμερα έχουμε μια μικρή Τουρκία μέσα στην Ελλαδα.
Και οι μερικες χιλιάδες Σλαβομακεδόνων της Ελλάδας σήμερα αισθάνονται περισσότερο κοντά στους Σκοπιανούς

Πολλά είπα.
Υ.Γ. Αν κάποιος έχει βλάχικη καταγωγή και αισθάνεται Βλάχος ας επικοινωνίσει μαζί μου.