Χαμε-ε-ε-νος

(κάποτε θα συνέβαινε) Ξεκινάω χθες για το γραφείο, μπαίνω στο αυτοκίνητο φτάνω μετά από 20 λεπτά, πτι ρε γαμώτι, κάθε Δευτέρα έχει λαϊκή εκεί που συνήθως παρκάρω. Στρίβω στην πρώτη γωνιά, ξαναπτι, μπετονιέρα με ένα τεράστιο μαρκούτσι αδειάζει τσιμέντο στα θεμέλια οικοδομής. Φαλλική εικόνα, φλασμπακ ο Ζορζ Πιλαλί τραγουδάει την Μπετονιέρα (μην τη βλαστημάς αυτή σου δίνει για να φας), συνέρχομαι. Οπισθεν ζγα ζγα, μη μας έρθει και κανένας φουριόζος και φιληθούμε μούτρο-κώλο πρωινιάτικα. Παραλίγο να πάρω παραμάζωμα μια γιαγιά ή, πιο σωστά, το καροτσάκι της με πορτοκάλια Λακωνίας, μήλα Βόλου ΑΑ, σέσκουλα και ιταλικό ραδίκι, να γίνει ο δρόμος σουρεάλ πίνακας και ‘γω ο νέος Τσόκλης (αν θυμάσαι το χάπενινγκ με τα καρπούζια στη Βαρβάκειο Αγορά προ ετών). Βρίσκω άλλο ελεύθερο στενό, πάω να βγω στο δρόμο που είναι παράλληλα με τη λαϊκή, κάτι πιτσιρίκια καταμεσίς του δρόμου μιλούν για το ντέρμπι της Κυριακής, εκεί που λέω πως βγήκα στο ξάγναντο, λεωφορείο προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με κάτι διπλοπαρκαρισμένα. Μανούβρα, λίγο πίσω, μανούβρα, λίγο μπροστά, άντε και κάτι σε οπισθογωνία, λέω δεν μπορεί σε λίγο θα βγει από κάπου ο Αλέξης Κωστάλας να περιγράψει το διπλό άξελ του λεωφορείου. Πέρασε κανένα πεντάλεπτο, κάποια στιγμή το λεωφορείο περνά, διασχίζω το δρόμο γιατί με τόσα διπλοπαρκαρισμένα δεν υπήρχε ελπίδα να βρω θέση εντός του τρέχοντος έτους. Οπα, κενό, μπα, μούφα το κενό, έχει κάτι καρέκλες και έναν τύπο βιγλάτορα «περιμένω φορτηγό» μου λέει, άντε πάμε παρακάτω. Στενό δεξιά, στενό αριστερά, κυκλώνω το πρώτο, το δεύτερο, το τρίτο, το τέταρτο τετράγωνο, με τα πολλά παρκάρω. Ωραία και τώρα πού είναι το γραφείο; Θέλω να πω, ξέρω πού είναι το γραφείο, αλλά από εκεί που έχω παρκάρει δεν είμαι σίγουρος πως η εταιρεία και η τρέχουσα θέση μου ανήκουν στο ίδιο διαμέρισμα του δήμου. Ασε που μπορεί να έχω αλλάξει δήμο και να μην το ‘χω πάρει χαμπάρι. Παίρνω τον ανήφορο, βρίσκω δεξιά μου τον κεντρικό δρόμο, ΟΚ, σε πέντε λεπτάκια θα είμαι μπροστά στην οθόνη μου. Ελα όμως που η χθεσινή μέρα ήταν κάτι σαν διαβολοβδομάδα σε σφηνάκι (ή ζιπαρισμένη αν θες) και ξεμπέρδεψα αργάμισι. Ηθελα να διακτινιστώ και να βρεθώ ως δια μαγείας μέσα στο κτήνος των 1200 cc η πουτάνα η τεχνολογία δεν έχει εξελιχθεί όμως. Τι να κάνω δρόμο παίρνω δρόμο αφήνω, ρε παιδιά πού έχω παρκάρει; Συνήθως βάζω σημάδια όπως μάλλον κάνουν όλοι, αυτή τη φορά το ξέχασα εντελώς. Εχει πέσει και σκοτάδι έχουν ξεμυτίσει κάτι σκουπιδιάρες και μου αλλάζουν το ανάγλυφο του τοπίου. Ρε λες αυτό να ήταν το στενό, όχι το αποπάνω είναι, μπα ούτε εδώ, πάω από κάτω. Οσο πάει η υπόθεση γίνεται όλο και πιο γελοία και το χειρότερο είναι πως δεν μπορώ να ρωτήσω κάποιον. Κοίτα, αν χάσεις ένα τηλέφωνο, ένα σκουλαρίκι, ένα πορτοφόλι και βγεις αλαφιασμένος στο δρόμο μπορείς πάντα να ρωτήσεις κάποιον αν το είδε, αν δεν θυμάσαι πού έχεις παρκάρει τι κάνεις; Δεν ρωτάς «σας παρακαλώ, μήπως είδατε ένα γαλάζιο αυτοκίνητο κομματάκι σύσκατο από τη σκόνη και τα ρετσίνια» θα σε κοιτάξουν με ένα βλέμμα όλο συμπόνοια, μπορεί να σου την πουν κιόλας ότι τους κάνεις πλάκα. Συνεχίζω τον ποδαρόδρομο, άλλο ένα τετράγωνο, κάτι ήξερε το τσογλάνι ο Κοντορεβυθούλης, ο Θησέας έγινε ήρωας αλλά αν δεν είχε πάρει το κουβάρι μαζί του δεν θα το μαθαίναμε ποτέ, τι κάνουμε τώρα; Tango on, που στην περίπτωσή μου σημαίνει σκάσε, περπάτα και κοίτα. Κάποια στιγμή χτυπά το κινητό, διάλογος περίπου έτσι:

- Πού είσαι ρε μαλάκα; - Ασε, ψάχνω το αυτοκίνητο - Τι έχει; - Όχι, λάθος, ψάχνω για το αυτοκίνητο. - Στο κλέψανε.. - Και να μου το κλέψανε δεν το ξέρω, δεν θυμάμαι που πάρκαρα - Μπουχαχαχαχα!!!

Οι πίκρες που απλόχερα πρώτοι οι φίλοι δίνουν, μωρέ κάτι ξέρουν τα τραγούδια. Πού είναι όμως το αυτοκίνητο; Από εδώ, όχι από εκεί, τσου, ξανατσου, γαμώ το φελέκι μου… Κανένα μισάωρο μετά και αφού έχω κάνει κάμποσες μεταβολές και έχω εκνευριστεί και απελπιστεί ταυτόχρονα, με βλέπουν και κάτι μαγαζάτορες ξύνουν το κεφάλι τους και σκέφτονται μάλλον κάτι σαν «κρίμα το παληκάρι», το βρίσκω επιτέλους φυσικά εκεί ακριβώς που το είχα αφήσει, πόντο δεν είχε κουνήσει. Την επόμενη φορά θα πάρω μαζί μου πετραδάκια...