12.4.05

Το ροκ το ελληνικό...

(ποιο;) Βραδινή υποδοχή, επιστροφή φίλου αδερφού από τα ξένα. Τα ηχεία θεώρησαν σκόπιμο να θυμίσουν τη σπονδή των Deep Purple στο Kashmir και τους Led Zeppelin. Ναι, έπαιζε το Perfect Strangers και μη κάνεις τώρα πως ξινίζεις τα μούτρα αυτό το παλιοκαιρισμένο γρέζι στη φωνή του Gillan και οι ρουτινιάρικες εμμονές του Ritchie Blackmore είναι ό,τι πρέπει... Κουβέντες για την ξένη πόλη, στο παρασκήνιο ο Rory να λέει πως είναι στο ένα εκατομμύριο μίλια μακριά (μας), οι Uriah Heep να μιλούν για τη μαυροντυμένη κυρία τους, ο Oldfield (ναι, πάλι αυτός) να υπαγορεύει τα όνειρά του... Και όμως όλοι αυτοί και πολλοί ακόμη δεν είχαν να πουν πολλά όταν πολύ αργότερα εμφανίστηκε ένα κάπως προβλέψιμο αλλά ειλικρινές -ή έτσι μου φάνηκε- κομμάτι που σε μια στροφή του φιλοξενούσε το στίχο
"Δεν θέλω πια να μάθω τι ζητάμε"
Οχι, σίγουρα δεν εξατμίστηκαν οι προηγούμενοι, αλλά, από την άλλη, δεν είναι τελικά σχήμα λόγου, ίσως, μάλλον, ναι, το ροκ το ελληνικό ή και το βαλκανικό να είναι το ζεϊμπέκικο, με το δικό του τρόπο βέβαια... Θα ανταποδώσεις την καλημέρα μου υποθέτω...

4 σχόλια:

Areth είπε...

και αντίστροφα το ζειμπέκικο είναι ροκ θα έλεγα αν με ρωτούσαν.
καλημέρα σας.

NickTheCreek είπε...

Και πολύ καλά θα λέγατε :)

Ανώνυμος είπε...

Είναι 8 παρά το βράδυ, αλλά είπα να πω μια καλημέρα

NickTheCreek είπε...

Δεν βαριέσαι, κάλλιο αργά, άλλωστε έχει ακόμη ήλιο έξω...