5.4.05

ΤΑΑ

(όποιος τις νύχτες περπατεί...) Στο πρώτο φανάρι της Κατεχάκη, πριν το σκοτεινιασμένο της κομμάτι. Ενα ταξί περιμένει δίπλα για το πράσινο. Εχει αγγίξει το μάγουλό της στο τζάμι, ξέγνοιαστη. Ψάχνω σταθμό στο ραδιόφωνο, χαμηλοί τόνοι παντού, να στρίψω τσιγάρο τώρα, τώρα όμως... Φεύγω με το πράσινο και τον καπνό να παραπονιέται λυμμένος στο λεπτό χαρτί, ο δρόμος ανοιχτός, σιγά σιγά το ταξί με φτάνει και με περνά λίγο πριν το επόμενο φανάρι. Ευτυχώς, κόκκινο. Εχει κλείσει τα μάτια της, αν μπορούσε αυτό θα ήταν το κρεβάτι της για όλη τη νύχτα, ίσως και για όλο το πρωί... Παραδομένη σε μια σιγουριά που της λέει πως θα φτάσει εκεί που θέλει, αν θέλει. Κάποιος πρέπει να πήρε τον αριθμό του ταξί, έτσι το ζητούν οι συνήθειες της πόλης... Ματιές με τον ταξιτζή, σηκώνει τον ώμο λέγοντας στα μουγγά, άστο αυτό θα μείνει μεταξύ μας. Μάλλον γι' αυτό το τελευταίο είναι που κρυφογελάμε κάνοντας δήθεν πως κοιτάμε το φανάρι, ο ένας δεξιά ο άλλος αριστερά. Πράσινο, νέος σικέ αγώνας ως το επόμενο φανάρι, απότομη δεξιά στροφή που έχει θερίσει κόσμο και ντουνιά, πάλι κόκκινο. Ερχεται με μικρή καθυστέρηση, σταματά λίγο πιο μπροστά, ναι φιλαράκο, κοιμάται, μπορεί να βλέπει και όνειρο, ένα καλοχτενισμένο όνειρο... Στη μεγάλη ευθεία πριν τη Μεσογείων, μπροστά μου, βγαίνω από αριστερά, άσκοπο, πριν την Κηφισίας ελιγμός πάλι στα δεξιά, ανάμεσα στην κίνηση και τα παρκαρισμένα, φανάρι. Α ναι, κοιμάται του καλού καιρού και άσε τους Pink Floyd και το Wish you were here να λένε όσα θέλουν. Πριν στρίψει για Ψυχικό μια βιαστική ματιά στο ταξί και στην πινακίδα του, "ΤΑΑ 8... " τυχερός ήσουν σήμερα φίλε ωραία κούρσα πήρες... Λίγο μετά μια μουσική από τις ερήμους που για όσους ξέρουν σβήνουν τα σύνορα και για όσους δεν ξέρουν φωτίζουν περισσότερο το πρωί τους...
"Επλυνα το πρόσωπό μου στα ποτάμια της αυτοκρατορίας..." Sunken Waltz, Calexico
Καλημέρα... και αν δεν αγάπησες τα αποσιωπητικά..., πού θα πάει...

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Θαυμάσιο post!

NickTheCreek είπε...

:-)