Το '70...

(... είδα φως - και μετά;) Για τους παλαιότερους είμαι ένας τυχερός άνθρωπος, πέρασα τα παιδικά μου χρόνια, την εφηβεία, την πρώτη και δεύτερη περίοδο ενηλικίωσης, χωρίς να χρειαστεί να ρίξω μια ντουφεκιά, αν εξαιρέσω κάτι εκπαιδευτικές βολές στο στρατό που μάλλον δεν μετράνε. Επίσης, έχω καλύτερους γιατρούς και φάρμακα, πέρασα χάρη στην πρεμούρα των γιατρών τρεις φορές τη διαδικασία των εμβολιασμών (αυτό λες να εξηγεί τίποτα;), είχα μια επαρκή εκπαίδευση (επαρκέστερη από των παλαιοτέρων), γενικώς έχω ζήσει στη βαλκανική εκδοχή ενός παραδείσου με αρκετά πλην δεν λέω, αλλά πού είναι οι δικοί μου συγγραφείς, οι δικοί μου ποιητές, οι δικοί μου μουσικοί; Εντάξει βιβλία γράφονται, ποιήματα γράφονται, τραγούδια γράφονται, αλλά γιατί στα favorites του προσωπικού μου browser οι περισσότερες διευθύνσεις οδηγούν σε δημιουργούς που είτε έχουν πεθάνει είτε ξεκίνησαν τη δημιουργία τους ακόμη και στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα; Γιατί μου αρέσει ο Χέμινγουεϊ ή ο Καζαντζάκης, ο Ρίτσος ή ο Κέρουακ, ο Ντίλαν ή ο Ξυλούρης; Οχι πως οι Archive ή οι Red Hot Chili Peppers είναι λίγοι, στους REM βγάζω το καπέλο, ο Moby όλο και καλύτερος, ο Μάλαμας το ίδιο, οι Ενδελέχεια έγραψαν μια ωραία παράγραφο σε ένα από τα κεφάλαια των ακουσμάτων μου και μαζί τους πολλοί άλλοι, όμως γιατί στην καλή την ώρα ή την κακή την ώρα θα επιστρέψω στους Deep Purple, τους Led Zeppelin, τον Clapton, τον Gallagher, τους Dire Straits, τον, την, τους...; Γιατί, όμως, σκέφτομαι να βάλω ringtone στο κινητό μου το Smoke on the water και όχι το Leaving New York των REM που μου φαίνεται για την καλύτερη συνέχεια που θα μπορούσε να δώσει κανείς στο Crystal Ship των Doors; Τελικά, πού είναι οι δικοί μου ήρωες; Μήπως τελικά δεν υπάρχουν γιατί δεν έχουν λόγο να υπάρξουν; Το αναρωτιέμαι ξεκινώντας με τη σκέψη ότι σε 35 χρόνια συνέβησαν πολλά πράγματα, για κάποια από τα οποία μπορεί να μην συνειδητοποίησα τότε την αξία τους κυρίως λόγω ηλικίας, αλλά άλλαξαν τη ζωή μου (μάλλον και τη δική σου) όχι με το ριζικό τρόπο που το κάνει ένας πόλεμος. Είμαστε η πρώτη φουρνιά στην Ελλάδα που δεν έχει συμμετάσχει σε ένοπλη σύρραξη και εδώ ίσως εξηγούνται πολλά, αλλά κάτσε να δεις τι έγινε μέσα και έξω και ελαφρώς ανακατεμμένα. Ενεργειακή κρίση του '73 που άλλαξε πολλές συνήθειες και συμπεριφορές στην κατανάλωση, μεταπολίτευση εδώ το '74, τέλος στον πόλεμο καθαρεύουσας-δημοτικής με την επικράτηση της δεύτερης το '77, εμφάνιση του AIDS αρχές της δεκαετίας του '80, ΕΟΚ, ΠΑΣΟΚ και PC το '81, βίντεο κάπου εκεί και λίγο αργότερα CD, Τσερνομπίλ το '87, πτώση του Τείχους το '89, διάλυση της Σοβ. Ενωσης και η ταφόπλακα στο ανατολικό μπλοκ το ΄91, Internet για τις μάζες κάπου στο '92-'94, πρώτος ('91) και δεύτερος πόλεμος (2003) του Κόλπου, τρύπα του όζοντος διαχρονικά η τρύπα του όζοντος. το "θερμοκήπιο" και τα υπόλοιπα περιβαλλοντικά προβλήματα, επίσης διαχρονικά η στην πράξη κατάργηση του οκταώρου, διάλυση της Γιουγκοσλαβίας το '92 μαζί και τα πρώτα κινητά τηλέφωνα, Κόσοβο το '99 και ο χάρτης της Ευρώπης πια δεν ήταν ίδιος με εκείνον που μας μάθαιναν στο σχολείο, ευρώ και Δίδυμοι Πύργοι το 2001, μαζί με υστερία για την ασφάλεια και την τρομοκρατία, ξέχασα κάτι; Πολλά, μάλλον... Νιώθω μέλος μιας ζαλισμένης γενιάς - από τη μία απολαμβάνει την επικοινωνία χωρίς περιορισμούς χρόνου ή χώρου, μπορεί πρακτικά να αντλήσει πληροφορία όποτε της καπνίσει. Την ίδια στιγμή όμως δεν μπορεί να κάνει άλλα πράγματα, να ξαπλώσει στην άμμο γιατί μπορεί να έχουν μείνει ραδιενεργά κατάλοιπα, ενώ ο ήλιος δεν αστειεύεται, δουλεύεις 10, 12 ή 15 ώρες καταργώντας την κατάκτηση του 8ωρου, το διαβατήριο μπορεί να κάθεται στο συρτάρι και εσύ να αλωνίζεις τη μισή Ευρώπη, αν το καλοδείς όλα όσα ήθελε να μας διδάξει η προηγούμενη γενιά πρακτικά δεν εφαρμόζεται. Το ξανασκέφτομαι συνέχεια τον τελευταίο καιρό, μήπως τελικά δεν χρειαζόμαστε (βαρύ ρήμα τώρα που το ξανακοιτάω, άστο και βλέπουμε) ήρωες και ευρέως αναγνωρισμένους εκφραστές γιατί μπορούμε να πούμε μόνοι μας αυτό που θέλουμε; Και, μήπως τελικά, αυτό είναι που θα μας πάει ψηλά ή θα μας ρίξει στην άβυσσο; Τι λες; [ξαναδιαβάζοντας όλα αυτά μου 'ρθε στο μυαλό το Walk of Life των Dire Straits, εμμονή;]